‘’Deniz fenerinden mi çalarsýn iþte çal

Kibrit mi tutarsýn bilmem iþte tut

Öbür ýþýklarý getir hadi Süleyman

Sana yaðmur hazýrladým yaðdýracaðým

Sen kimsin Süleyman bir de bu var…’’(Alýntý)

Gözlerim kamaþýyor, sevgili matemim ve yüreðim kýrýþýyor bense mahcup varlýðýmla sekiyorum bir buluttan diðerine ve hazmedemediðim ne varsa hatmediyorum mutlu mazimi.

Ruhumsa zehir zemberek ve uyumsuz yüreðimle tek bildiðimi yapýyorum, Süleyman: ne mi?

Sevdiðim kadar mutluyum, dostum ve zemherilerde açan kardelen yüreðimle bazen zehrimi akýtýyorum her içime kapandýðýmda her dýþa yansýyan yürek sesimle de afallýyorum kimi zaman ne de olsa sevmek deðil iþin aslý ya da sevilmek mi yüreðin bekasý…

Ah, rengimle solduðum yaz bahçesi.

Ah, solumla tutulduðum hazan mahsulü þiirlerim.

Rabbime koþuyorum ezelden ve iþte üstümü ezip geçen gölgeler kýyýldýðým bense severek kýyama durduðumu sanýrken bir ömür…

Ah, Süleyman: neyim var neyim yok al ve istifle içindeki yetime: bilirim sen de benim gibisin her sevdiðinde yüreði büyüyen her yok sayýldýðýnda uyku tutmayan ben zaten bir ömürlük uykuyu peþinen uyumuþken sabah olsa ne ki ya da gece dikiþ tutturamadýðým cihan denen sefil düzenekte yoktur muhatabým ki bir ömürlük de acý istifledim en derinde kayýtsýz þartsýz sevdiðim mi…

Muadili yoktur mizacýmýn benimse tek ruh ikizim saklýdýr yedi tepeli þehrin arazisinde.

Küçüktür alaný sevdalý þehrin ama bir dünyayý saklý tutar içinde.

Benim gibi ve nazenin yüreðim nasýl ki avuç içim kadar gel gör ki nemalandýðým kâinattýr ne zamanki düþsem yola sevgi diye ezelden.

Bir mikado çöpüyüm belki de ve ucu saðlýdýr bakir sevgiler þehrinde.

Katledilmiþ ömrün yüzü suyu hürmetine yaþadýðýmda bir rivayet mutluluk ise önü alýnamayan bir eziyet ne de de olsa cesaretim yok benim severken dile getirmeye.

Hüznümün karekökü, Süleyman ve seni bilmeden seni yazýyorum.

Karambole gelen hayal gücüm ki gerçeklerle iç içe kurduðum hayaller ve ütopik bir dünyanýn sefasýný sürmek üzere çýkmýþken yola sözcükler ve kalemim çýkardý iþte beni baþtan.

Þairin yürek ikliminde saklýyým ben, Süleyman: bazen Süreya bazen Ýlhan bazen adý bilinmeyen þairlerin dünyasýna kanat açtýðým yalan deðil/miþ hani ezelden.

Bilemedim, Süleyman bilemezdim de…

Meðerse yaþadýðým hayat þiirin göbeði imiþ.

Okul yollarýnda olsun düþtüðüm çukurlarda…

Nemalandýðým onca insan kimi zaman azap çektiren ve karþýlýk beklemeden sevdiðim nicesi belli ki basireti baðlandý bunca insanýn ve bir kere bile sevilmeyi dilemeden gördüm ki kendime nasýl da geç kalmýþým.

Öncem ve sonram.

Anda takýlý bir resim ve de.

Recim edildiðim coðrafyalarda adýmýn dahi anýlmadýðý tek gerçek.

Bir gitsem var ya…

Gittim de binlerce kere.

Gittim az gittim uz gittim dere tepe düz gittim.

Ama döndüm illa ki.

Bir kendimden gidemedim Süleyman ve arpacý kumrusu gibi beklediðimin ne olduðunu da bilemeden.

Gittin mi yoksa? Az bekle, Süleyman daha söze yeni baþladým bilirim ki sen de onlardansýn hani yüreðinin tekeri kýrýk hani vicdaný kavruk…

Ruhum sýkýlgan, be Süleyman yüreðimse hançer yarasý ile kan içinde paramparça.

Sevmek böyle mi öðretilmiþti hem bize?

Solumda sevgi saðdýcýmsa umut: ya, þimdi ya, þimdi?

Hüznümle muhalifim ben insanlýða hem dünyanýn malýndan mülkünden çoktan da geçmiþken.

Ah, bir kendimden geçtim ki zamanýnda.

Kendimden gitmeyi yürekten dilemiþken ve uçurumun eþiðinden döndüðüm daha dün gibi…

Bildiðin gibi deðil, be Süleyman: ne yani varlýðým anlamsýzken onca insanýn gözünde ve de paye verilmezken içimdeki yetime…

Yok, be Süleyman kimsesiz deðilim elbet ama kimliðim de soldu kinaye yüklü söylencelerse daha ne kadar yakacak canýmý?

Bir varým bir yok, dostum.

Ya, sen hala gitmedin mi?

Canýn sað olsun dostum, varsýn sen de terk eyle.

Karanlýk mý yoksa korkun ya da gece mi?

Ýyi de gece gözlerinde aþkýn tattým ben sözcükleri ve þiirler derledim sevdikçe…

Karanlýk deðil içim ama kara bulutlar da tepemde.

Ýçimdeki aydýnlýðý asla hafife alma hem ve vicdaným da tüy kadar hafiftir yoksa bunca iç rahatlýðý ile gelir miydi dile hissettiklerim?

Daha ne anlattým hem? Varsýn sen de git uzaklara.

Yangýným ben dostum varsa yoksa içimdeki ateþtir beni aþka getiren ve kibirli yalnýzlýðýmla deðil sevecen iç sesimle sevdim ben insanlarý.

Geç kalmýþlýðým ne ki?

Sen de mi geç kaldýn gideceðin yere var git yoluna, Süleyman: sen ve kimse beni terk eden ýssýzlýðýma kurban ettim ben sözcüklerimi ve yüreðimde saklýdýr hayatýn kýrýklarý elbet kýrkladýðým acýlarýmdan çýktýðým yolda varacaðým neresi ise bilinmeze emanet ettim ben sýrlarýmý…

Bilindik ne mi kaldý? Varsýn bu da bende saklý kalsýn týpký saklandýðýma nazire eden sözcükler gibi ve senin gibi, Süleyman aslýnda herkes gibi olmadýðýmýn da ispatýdýr kaleme aldýklarýmla tutunduðum da doðrudur hayata ve tüm yanlýþlarýmý silip süpüren kalemin dokusunda saklý o d/okunuþ ile asýlý kaldýðým umudun salkýmýyým iþte azýcýk ekþi olsa da tadý hayatýn yanmakla mükellefim ben…