'Denizin bir kokusu olur derler. Deniz görmemiþlere ya da denizin varlýðýný idrak edememiþlere o kokuyu duyuramazmýþsýnýz. Bahsettiðim herhangi bir yosun ya da sýcakla ortaya çýkan bir koku deðil. Onlarý burnu olan herkes fark eder. Bu koku çok baþka, çok farklý ve çok özel... Ýþte þimdi yoldayým. Motoru yað yakan -þoför öyle söyledi, o sebeple yavaþ gidiyormuþuz- eski sayýlabilecek bir otobüsün çatlak yan camýndan dýþarýyý seyrederken nedendir bilmem birkaç bir þey yazmak geldi içimden. Çýktýðým bu yolculukta görmeyi arzuladýðým tek þey deniz. Görmesem de olur, kokusunu duymak istiyorum. Dalgalarýn kýyýya vurduðunda çýkardýðý o hýþýrtýlý sesi içmek istiyorum kulaklarýmla. Güneþ tam tepemizde… Artýk iyice bozulmuþ yolda seke seke ilerlerken yazýmýn da düzgün olmasýna uðraþýyorum. Sol taraftan üzerimize gölgesini örten dað, sað tarafýmýzda yol boyunca bizi yutacak gibi hazýr kýta bekleyen uçurumun içimde oluþturduðu dehþet verici heyecaný bir kat daha arttýrýyor. En fazla ölürüz biliyorum ama hemen arkamdaki koltukta anne ve babasýyla seyahat eden ve tüm gece boyunca aðlayarak uykumun içine eden tatlý veledin baþýna bir þey gelmesini istemiyorum. Deniz, sana geliyorum.'

- Ne kadar kaldý?

Ayný soruyu ellinci kere duyan muavin artýk sýkýlmýþ olacak ki önce soðuk bir bakýþ attý Kevser'in yüzüne. Kýzcaðýz muavini sinirlendirdiðini biliyordu ama içindeki sabýrsýzlýk artýk dayanýlmaz bir hâl almýþtý. Elindeki defteri kapatýp çantasýna koyarken muavin soðuk bir ses tonuyla cevaplandýrdý sorusunu.

- Daha iki saatlik yol var abla. Bir saat sonra da bir saatlik yol kalmýþ olacak. Bir buçuk saat sonra da yarým saatlik yol kalmýþ olacak.

Kevser bu soðuk ve serzeniþli cevaba kýrýk bir tebessümle karþýlýk vererek saatine baktý. Acaba biraz uyusa mýydý? Gece boyunca da uyumamýþtý zaten. Ne zaman gözü uykuya dalsa hemen arka koltuktaki çocuk keskin sesiyle uykusunu bölüyordu. Kevser henüz 1,5 - 2 yaþlarýndaki bu çocuðun nasýl olup da böyle kurnaz davranabildiðine þaþýrýyordu. Çocuk annesi ne zaman uyuklasa ve onunla ilgilenmese hemen aðýtý basýyordu. Ya da babasý istediði oyuncaðý vermekte biraz gecikse, meyve suyunu istediði þekilde içirmese hemen ortalýðý inletiyordu. Bu kadar küçükken bile etrafýndaki herkesi kendisine pervane eden bu yaramazýn büyüyünce çok daha kurnaz ve yaramaz olacaðý belliydi.

Yarý uykulu yarý uyanýk bir halde ne kadar daha yol gittiklerini kestiremedi. Kendisi gibi sabýrsýz birkaç yolcunun önce muavinle sonra da otobüsün þoförüyle yaþadýklarý tartýþmalarý yarým yamalak anýmsayabiliyordu. Muavinin yýlgýn sesiyle kendisine geldi.

-         Son durak. Araçta kimse kalmasýn.

Boynu tutulmuþtu. Eliyle ensesini ovarak kalktý yerinden. Çantasýný üst raftan aldýktan sonra indi otobüsten. Ýþte gelmiþti. O deniz kokulu þehir ayaklarýnýn altýndaydý. Ama denize ne zaman gideceðini bilmiyordu. Daha doðrusu þimdi nereye gideceðini de pek anýmsayamýyordu. Bu þehirde yaþayan birkaç akrabasý vardý ama böyle habersiz giderse bunun yakýþýk almayacaðýný düþünerek onlara gitmekten en baþta vazgeçti. Nasýl olsa þehirde olduðundan haberleri olmazdý. Hem haberleri olsa da bir iki cümlelik serzeniþten sonra her þeyi unuturlardý.

Otogarýn þehrin manzarasýna hâkim olan çýkýþýna doðru yürüdü. Yüksek katlý binalar arasýnda sýkýþýp kalmýþ, solgun, yorgun ve küskün gecekondu evlerinin bacalarýndan yükselen siyah dumanlar kapalý havanýn gri rengini birkaç ton koyulaþtýrýyor ve bu hiç tanýmadýðý þehre ayrý bir gizem katýyordu. Saðýna soluna bakýndý. Bir taksi görmeyi umut ediyordu. Ama ortalýkta görünen hiç taksi yoktu. Tam o anda omzunda bir el hissetti. Ürperdi. Hýzla arkasýný döndü.

-         Hoþ geldin. Seni bekliyordum.

-         Sen de kimsin?

-         Tanýmadýn mý?

-         Tanýmadým. Hem benim buraya geleceðimi nereden biliyorsun da beni bekliyorsun?

-         Benim, Deniz.

-         Deniz mi?

-         Evet. Burada seni bekliyordum. Hem sen de öyle yazmadýn mý defterine? ‘Deniz, sana geliyorum.’ Diye.

Kevser þaþkýnlýktan ne diyeceðini bilemedi. Dizlerinin baðý çözüldü. Olduðu yere çöktü kaldý. Hemen önünde dikilen bu uzunca boylu ve heybetli adamýn nasýl olup da tüm bunlarý bildiðine bir anlam veremiyordu. Adama bakmaktan alamadý kendisini. Nispeten uzun, sýk ve düz saçlarýný geriye taramýþ, hafif kirli sakallý ve oldukça yakýþýklý bir adamdý bu. Boyunlu gri bir kazak üzerine siyah bir kaban giyinmiþti. Beline kadar uzanan kabanýn altýnda yine gri renkli, iyi ütülenmiþ mat bir kumaþ pantolon ve yeni boyanýp cilalanmýþ kýþlýk ayakkabýlar. Kimdi bu adam? Kevser’i nasýl ve nereden tanýyordu? Buraya neden geldiðini ve defterine yazdýklarýný nereden biliyordu?

-         Korkma. Sen de beni tanýyorsun. Sadece anýmsayamýyorsun þu anda. Denizin sesini ve kokusunu duymaya geldin deðil mi?

Kevser zar zor ayaða kalktý. Adama teslim olmuþtu.

-         Evet. Senin de mi adýn Deniz?

-         Doðru. Adým Deniz. Tekrar hoþ geldin.

-         Hoþ buldum. Ne yapacaðýz þimdi?

-         Yürümeye ne dersin?

-         Nereye?

-         Denize… En dalgalý ve en güzel kokan kýyýsýna…

-         Hadi, götür beni oraya.

-         Tut elimden.

Kevser Deniz’in elinden sýmsýký tuttu. Evet, bu oydu, Deniz. Onu tanýyordu. Her yerde aradýðý, hep tanýdýðý ama yýllardýr hiç görmediðiydi. Hayatta ona inanan tek insan oydu. Onu gerçekten seven tek insan yine oydu. Tamamen koluna girdi Deniz’in. Baþýný omzuna yasladý. Denize doðru yürümeye baþladýlar.

Ýnsanlarýn kendisine tuhaf tuhaf bakmalarýný umursamadý. Deniz onu korurdu. Daha evvel hiç gelmediði bu þehirde artýk güvendeydi. Herkese gülücükler daðýtmayý sürdürdü. Martýlarýn ahenkli sesleri kulaklarýna deðdiðinde denize yaklaþtýklarýný anladý.

-         Az kaldý deðil mi?

-         Evet.

-         Sen de denizin kokusunu merak ediyor musun?

-         Nasýl koktuðunu biliyorum.

-         Nasýl kokuyor?

-         Çok güzel. Týpký esen bir rüzgâra karþý tuz serpmiþsin gibi. Ferah ve yakýcý...

-         Ya sesi?

-         Hiç görmediði sevdiðine kavuþan bir kadýnýn aðlarken çýkardýðý hýçkýrýklar gibi…

-         Ah… Seni seviyorum Deniz.

-         Ben de Kevser, ben de seni…

Kevser hiç olmadýðý kadar mutlu hissediyordu. Þimdi hatýrlýyordu. Deniz’e yýllar önce haber vermiþti buraya geleceðini. Demek ki Deniz onu öyle çok seviyordu ki bunca senedir onu beklemiþti. Deniz gerçekti. Yaþýyordu. Ona dokunabiliyor, onu koklayabiliyor, onu duyabiliyordu. Deniz ayný deniz gibiydi.

Hafiften serpmeye baþlayan yaðmur küçük damlalarýyla yüzünü okþuyordu sanki. Bu damlalarýn lezzeti çok baþkaydý. Rüzgârýn da etkisiyle deniz kabarmýþtý. Büyük bir aþk ve özlemle sarýlýyordu kýyýya. Dalgalarýn kýyýya dokunduðunda çýkan bu ses… Ah, ne lezzetli ve ne dayanýlmazdý. Hele rüzgârýn içinde saklý bu ferah koku… Evet, bu, bu denizin kokusuydu. Kolundan ayrýldý Deniz’in. Kýyýdaki kayalarýn üzerine çýktý. Kayalara vuran dalgalarýn taþýdýðý sularla ýslandý. Ve aðlamaya baþladý. Artýk Deniz’e kavuþmuþtu.

-         Kýzýmýn durumu nasýl doktor bey?

-         Merak etmeyin. Sadece uzun süre suya ve rüzgâra maruz kaldýðý için üþütmüþ. Bir müddet müþahede altýnda olacak. Siz annesi misiniz?

-         Evet.

-         Kýzýnýzý zaman kaybetmeden ruh ve sinir hastalýklarý hastanesine sevk etmemiz gerektiðini biliyorsunuz deðil mi?

-         Biliyorum. Nerede bulmuþlar onu?

-         Deniz kýyýsýnda, kayalarýn üstünde bulunmuþ. Birkaç vatandaþ otogar civarýnda kendi kendisine konuþup tuhaf davranýþlar sergileyen birini ihbar ettiklerinde polis sizin kýzýnýzýn kaybolduðuna dair ihbarýnýzla ilgili olabileceðini düþünüp olay yerine intikal etmiþ. Sonrasýný biliyorsunuz.

-         Kýzýmý görebilir miyim?

-         Tabii ki. Ancak þu an derin uykuda. Uyandýrmamaya dikkat edin.

-         Teþekkür ederim.

Hülya haným kapýyý yavaþça açýp odaya girdi. Kevser uyuyordu. Gözleri doldu. Artýk yapabileceði bir þey kalmadýðýný biliyordu. Kevser’i Deniz’den koparamayacaktý. Kýzýnýn niþan fotoðrafýný çýkardý çantasýndan. Ve Kevser’in avcuna yerleþtirdi, onu uyandýrmadan. Ayný anda Kevser sayýklamaya baþladý tekrardan.

-         Deniz, Deniz…

Son kez fotoðrafa baktý Hülya Haným. Kýzý son kez gülüyordu bu fotoðrafta. Uzunca boylu, heybetli, nispeten uzun, sýk ve düz saçlarýný geriye taramýþ, hafif kirli sakallý ve oldukça yakýþýklý bir delikanlýnýn, Deniz’in kollarýnda... Baþýný omzuna yaslamýþ, gülücükler saçýyor etrafýndakilere. Henüz o, denizde boðulup ölmemiþken...

Mahmut UZUN