Neredeyse sabah oluyor. Gözkapaklarýmýn geceler boyu süren nöbetinden kurtulmama az kaldý. Dertlerin birbiriyle yarýþtýðý hayatýmýn ortalarýnda, sadece bir köþede seyircisiyim þimdi. Neyim eksikti ki benim? Yakýþýklýyým, param var, kendimce komiðim, azýcýk cahilim ama ne olmuþ? Kýz çokbilmiþ olunca ben cahil kalýyorum iþte ister istemez. Aklýma geldikçe artýyor þiddeti hýrsýmýn. Nesini bu kadar takýyorsam kafama! Güzelse güzel! Baþka kýz mý yok bana! Kendini ne sanýyorsa, bulunmaz Hint kumaþý deðil ya! Ulan istesem beþ dakikada kaç tane kýz yýðarým buraya. Ama istemiyorum. Neden isteyeyim ki? Ben de böyle bir adamým iþte!

Görür o, piþman edeceðim yaptýklarýna. Sen kim oluyorsun da benle eðleniyorsun? Gülüþmeler, iþveler, cilveler hepsi beni baþtan çýkarmak için deðil miydi? Bir kadýn baþka niye gülümser ki lan! Besbelli bana karþý boþ deðil iþte! Ýþi iyice büyüttüm son zamanlarda. Çalýþtýðý yerin adresinden tut, TC kimlik numarasýna varana dek elimde! Hoþ bunlarla ne yapacaðýmý ben de bilmiyorum ama olsun. Ýlk gençlik yýllarýmda polisiye-gerilim filmlerinde görmüþtüm. Adam, kadýný takip eder. Hakkýnda her þeyi öðrenir, telefonlarla taciz eder. Kadýný kendinden þüphe eder hale getirir ve çýldýrtýr. Hah tamam iþte! Aynýsýný uygulama vaktiydi þimdi.

Geçen gün onu gördüm. Yanýnda çirkin bir adam, hararetli bir konuþmanýn peþi sýra gidiyordu. Hiç kimseyi görmüyordu gözleri. Hem istese de göremezdi. Kendimi öyle bir kamufle etmiþtim ki ben bile kendimi tanýmakta zorlanmýþtým ayna karþýsýnda. Kimdi o? Sevgilisiyse þayet bana karþý bu tipsizi mi tercih etti yani? Piþman olup týpýþ týpýþ döneceksin bana kýzým! Ýþte o gün geldiðinde ben istemeyeceðim seni. Sana hayatýmda yer yok diyeceðim. Seni sevmiyorum, güzel bulmuyorum, kendimden üstün bulmuyorum, ulaþýlmaz bulmuyorum diyeceðim! O adamý öpmüþ müdür? Her gece beni öptüðünü dahi hayal etmekten çekindiðim, o bal tadýyla genzimi yakan dudaklar. Daha ilerisini düþündüðüm an, evde saðlam eþya kalmýyor.

Gülüyor muydu ona da? Yoksa ben mi öyle anlamýþtým? Gülünce farklý bir havasý oluyor. Neden sadece bana kapalý o gözlerin yollarý? Gerçekten artýk bu iþ çok uzadý. Kararlýyým! Bu sabah kökünden halledip kapatýyorum bu defteri. Egoist, ukala, herkesi kendinden aþaðýda görmek neymiþ göstereceðim ona. Saygýlý, efendi bir halde yanýna gidip “Bayan tanýþabilir miyiz?” demiþim ne var bunda yani? Ne var bu kadar tersleyecek, sosyal medyada üþenmeyip engelleyecek, ne var, ne var? O zaman gülümsemeyecekti içime içime iþlerken yüzü. Mademki bir kere girdi aklýma. Beni reddetme hakký yok. Ulan hangi kýz beni reddetmiþ de sen edeceksin? Hepsi naz, niyaz…

Birkaç bir þey atmam þart aðzýma. Yoksa kýzýn karþýsýnda aþktan deðil açlýktan bayýlacaðým. Aceleyle giyinip çýkýyorum evden. Tam iþ yerine varmadan bir sokak önce kolundan tutup konuþmalý, anlatmalýyým içimdekileri. Nefes nefese yetiþiyorum, tam da tahmin ettiðim saatte, dakikada geçiyor yol üstünden. Yine giyinmiþ minicik bir etek! Ýte, köpeðe davetiye çýkart, sonra da rahatsýz ediyorlar de! Giyinmeyi de öðreteceðim ben sana yavrum, merak etme! Benim himayemdesin, korur, kollar, gözetirim her daim seni.

Ýþte geliyor. Üzgün mü ne? Yüzü huzurlu bir hüzünle kaplý. Pamuktan bir geçit kadar kýrýlgan yürüyüþü. Dokunursam, uçuþan toz bulutuna dönüþmesinden korkuyorum. Ne yapacaðýmý bilmez bir halde yolun ortasýnda, annesini kaybetmiþ bir çocuk saflýðýyla, þefkatini arýyor ellerim. O an görüyor beni iþte, o halde, o ezilmiþlikte, o masumlukta görmesini her ne kadar istemesem de zamanýn tik taklarýný geriye saramam artýk.

“Ne iþin var senin burada? Beni mi takip ediyorsun?”

“Pardon? Seni neden takip edecekmiþim ki ben? Kendini bu kadar önemseme istersen!” Çok çabuk toparlanýp laflarýmýn fitilini ateþleyen aðzým þaþýrtsa da beni, bozuntuya vermiyorum.

“Seni bir daha etrafýmda görürsem þikâyet ederim! Haberin olsun.”

Keþke hiç konuþmasan, keþke hep gülümseyen gözlerinle baksan bana. Zehirli bir sarmaþýk gibi dilin, acýsý yüzyýllarý aþan bir tecrübeye sahip…

O, en derin uykularýn evresinde sallanýrken ben, gizlice evine giriyorum, yeraltýna girmenin verdiði heyecanla.  Yatak odasýna, en mahremine ayak basýyorum. O geçen günkü tipsiz herif senin rýzanla hiç girmiþ midir bu odaya? Ýzin vermezsin ama deðil mi? Yok, inanmam buna, var desen de. Uyurken varlýðýna katlanmak iki kat zormuþ, yeni öðrendim. Uzanýp parmaklarýmýn kayýþýný seyretmek istiyorum saçlarýnda ama canlanma riskini göze alamýyorum. Gözüme iliþen saç fýrçasýný cebime týkýþtýrýp tan yerinin ýþýnlarýna karýþtýrýyorum karanlýðýmý. Ertesi sabah telefon ediyorum sana.

“Alo, bak bakalým saç fýrçan yerinde mi?”

Bir süre karþý taraftan ses çýkmayýnca anlýyorum þoka girdiðini.

“Ya iþte kýzým, benimle oynamak neymiþ göstereceðim sana. Daha dur sen bu baþlangýç! Her þeyini biliyorum lan her þeyini! Telefon numaraný, rehberinde kim kayýtlýysa onlarý, fotoðraf galerini, e-devlet þifreni, ananýn kýzlýk soyadýna kadar her bir þeyini ele geçirdim. Ama ne yapýyorum, hiçbir þey! Çünkü seni koruyorum, çünkü seni seviyorum. Ama sen, o kadar alay etmeye alýþmýþsýn ki görmüyor gözlerin. Teþekkür ederim yine de iyi eðlendin benimle! Þimdi sýra bende!”

Karþýdan hiçbir tepki gelmiyor ve az sonra dýt dýt dýt sesine karýþýyor nefretim.

BENGÜL ALKAN