Düþlerimi boya sonra perdeyi çekmeyi unutma en azýndan pembenin ölümüne þahit olmasýn kimse ve kimsesizliðimle saf tuttuðum þu duvar dibini de süpür ben gittikten sonra ve tüm sözcüklerimi ve kalemimi göm en derine en çok da söylediklerim iken balon gibi sönen insanlarýn nefsine ve sevgisizliðine denk düþtüðümü gizle yarýnlardan.

G/izlediðimse yaramýn söküklerine dadanan hüzün belki de ödediðim bedellere deðmeyeceðini bilmeliydim içimden geçenlerin ve hangi omuzda taþýndýðým deðil hangi ayaklarýn altýnda ezildiðimi saklý tutacaktý Yaratan elbet yazmadýðým kadar yalnýzlýðýmý yüklenecektim.

Sandým ki;  kalemdi derdime derman olan ve çaresizliðimi paylaþmadým ben sadece tüm saflýðýmla insanlarý sevdim ve benimki çoðul bir yalnýzlýktý: bunca insaný yüreðime sýðdýrdým da kalemimi ve yüreðimi söktüler derinden ve yas tutmalarýný asla beklemedim sadece gönül gözüme sirayet edenle paylaþmak acýlarýmý herkes gibi ya da herkesten farklý en çok da ben olmanýn özrüyle sunuyordum içimdeki tarlayý.

O tarla ki nadasa aldýðým.

O tarla ki ruhumun talan edildiði.

O tarla ki bir gönlün tarhýydý ve zemzem suyuyla yýkanmýþçasýna berraktý tozu hatta topraðý.

Sözcüklerim de basiretim her baðlandýðýnda sayfaya döktüðüm asla da istemedim kimseden bana acýmasýný sadece pay etmek sadece payidar kýlmak içimdeki iklimi belki de kap kaça uðrayan hikmeti saklý tutmak.

Herkes birbirini severken bense recim edilmiþ ve itilmiþken sayfanýn sonunda uçuþan sözcüklerden çeyizler derlediðim sözüm ona yarýnlarýn uðruna inandýðým ve umut baðladýðým ne çok insan ki istediðim asla çok þey deðildi onlardan.

Ne hikmetse sözcüklerim soldu birer birer.

Gün ýþýðýnda saklý her zerremle geceyi dahi aydýnlýk kýlan bir maharet olsa da benimki sindiremediðim ne çok yenilgi meðerse ne zormuþ insanlarýn birbirini sevmesi üstelik bahþedilen ta ilk günden ve hep de sevgiye meylettiðim ama anlaþýlmaz bir þekilde payýma düþmeyen sevgi.

Hep mi yanýlýr insan elbet yanýltmamak adýna kimse karþýsýnda?

Hep mi sözcükler kan aðlar hele ki yola çýktýðým edebiyatýn dokusunda þakýyan bir hiciv bir mertebe de deðil asla: sadece nadasa aldýðým ömrü sunmak altýn tepside sözüm ona çýktýðým yaldýzlý bir yoldu ve ben yoldan çýkmamak adýna içimdeki umuttan ödün verdim en çok da kýrmadan dökmeden sevmelerin izinde…

Geç de kalmýþken ne çok þeye en çok da kendime.

Umudun patiskasý.

Umudun pervasýzlýðý.

Umudu paçavraya çevirenler çünkü sevgiyle eþ deðerdi umut benim için ve ben sevdikçe kalem de neþrettikçe büyüyecekti umut ve büyüyecekti içimdeki çocuk ve iþte olduðum yerde saydýðým yetmezmiþ gibi bir ömür ördüðüm ne olursa olsun hýnçla ya da tepkisizlikle söktüler tek tek.

Tekerrür eden tarih ve kim bilir kaçýncý ayný sahne?

Sevgi iken baþrolde olmasý gereken yok sayýlmýþ bir sevgi neferi elbet sevmeme dahi izin vermediler akabinde söndü umudum, coþkum ve yaþama sevincime ket vuranlar oysaki adil bilirdim hayatý elbet yanýldýðýmýn da tek þahidi omzumdaki melekler ki onlarýn da kanadý çoktan kýrýldý ve soldu gözlerindeki ýþýk.

Ýnsanlýðýn katmanlarý neydi?

El ele vermek.

Sevginin de mahþeri yalnýzlýðý en çok da yalandan sevenler.

Benimkisi ne beþeri bir aþk ne de iki kiþilik bir dünyanýn hayali çünkü benim sevgim herkese yeterdi ve sevgimle örecektim sözüm ona kaderin çilelerini ve ben çizgimden çýkmadan illa ki yenik düþtüm ve hep olan oldu iþte. Elbet yargýlandýðým Hak kapýsý deðildi sadece dünyada kabul gören izafi gerçeklerin desturu iken ne zamanki görmezden geldiler ve iþte kalemin de ucunu nihayetinde kýrdýlar üstelik yüreðimin kýrýklarýndan da beter çünkü her þeyimi ve umudumu kaleme baðlamýþtým bana açýlan bu son kapýdan geçtikten sonra.

Her masa baþýna geçtiðimde en güzelini yazmaya meylettiðim ve noktayý koyduðumda huzura eriþtiðim ve saatler sonra görücüye çýkardýðým duygularým tüm gerçekliði ve tüm yalýnlýðý ile meze oldu iþte hiçliðin sofrasýnda ben sadece kullanýlmadan bir kenara atýlmýþ bir tomar kâðýttým ya da buruþmuþ peçete yýðýný üstelik üstüne basýlýp da geçilen.

Hep de kendime yüklendim ertesinde demek ki arz-talep dengesinde zikzak çizen de çizdiren de bendim bu sefer acýmasýzca ne varsa yazdýðým ben onlarý fýrlattým çöp kutusuna üstelik emek verdiðim uykularýmý feda ettiðim.

Sadece paylaþmak.

Sadece ortak paydada buluþmak.

Sevmek bir de karþýlýðý en azýndan hoþ görü olmasý gerekirken çünkü öðrendim artýk insanlarýn kolaylýkla beni sevemediðini belki de bu yüzden hep zoru seçtim hep zorlandým ama mademki zoru seviyordum elbet kendime yüklendim sýrf kimse üzülmesin kimse kýrýlmasýn incinmesin diye.

Ve tüm kýrgýnlýðýmla yazdýðým her yazýyý son belledim ama içim çok acýdý ve yeniden þans verdim kalemime en azýndan insanlar yeni bir þans verirler belki bana diye.

Benim kýrgýnlýðým ne ki kalemin kýrýk ucunun yanýnda üstelik tüm hayatýmýn enkazý da o kýrýk ucun içinde belki herkes kadar belki hiç kimseye benzemediðim kadar.

En çok da paralel tuttuðum ne mi?

Ýyi bir insan olduðumu kanýtlamanýn yolu iyi bir yazar olmaktan geçiyor diye tüm varlýðýmý adamýþken yazmaya ve her yanýldýðýmda inandýðým tek þey; insanlýðýmýn da sevgimin da yazdýklarýmýn da deðersiz olduðu gerçeði elbet karþýlýk görmeyen yazma coþkum sönerken hayata olan inancýmýn ve baðlýlýðýmýn da ivme kaybetmesi.

Hele ki bir ömür iþtigal olduðum ne ise bir o kadar insanlýðýmla baðdaþtýrýlan ve iþte baþarýsýz bir hayatýn son kýrýntýlarýndan nasiplenip kalemimle o kýrýntýlardan yeni bir hayat inþa etmek coþkusu ve arzusu nihayetinde kalemime duyduðum baðlýlýðýn ve aþkýn bir celsede sonlanmasý bir o kadar kendime duyduðum inancý da yitirdiðim bu yüzden okuyucuya o kadar bel baðlamýþken ve farklý insanlarýn farklý platformlarda okuduðu ayný yazý iken tarafýmca yazýlan addedilen o deðer/deðersizlik…

Sahiden böyle mi olmalýydý hele ki kendime verdiðim son þans iken yazmanýn bana verdiði gücün yittiði ve her þeyin sonlandýðý duygusu.

Yola ne diye mi çýkmýþtým peki?

Elbette inanç ve sevgi ve umut hele ki sevgi ile umudu da eþleþtirip kendime duyacaðým sevginin da büyüme ihtimali ile ve iþte ansýzýn her þey ama her þey sona erdi.

Ve iþte o cenin pozisyonunda sadece vereceðim son nefesi bekliyorum çünkü kalem ve ben öylesine büyük bir aþk yaþadýk ki son birkaç yýlda ve sadece umut etmiþtim her þey yolunda gider diye: ben yazsam bile kalemin gözyaþlarýna artýk engel olamýyorum ve o da çalýnmýþ hayaller ülkesinde yerini aldý týpký önceden gömdüðüm tüm hayallerim ve ideallerimle birlikte artýk sadece son nefesi vermemi bekliyoruz hele ki ben kalemsiz ve okuyucum olmadan artýk yaþamak istemezken elbet yaþamaksa sýradan bir insan gibi sadece rutine baðlanmýþ ve de dünya nimetleri ile avunurken ve ben artýk çoktan sýramý savmýþken…

Ýlla ki son yazým mý olmalý her yazdýðým elbet ben çoktan treni kaçýrdýðým için kaçak bir yolcu gibi kalemin ucunda yolculuk yapar ve gözyaþlarý içinde boðulurken…