-Uðuur! 50 milyon dolara çarpýldýn, bir saattir haberi okuyup duruyorsun!

Uður, 50 milyonluk haberden gözünün ayýramýyordu ama onu çarpan dolar deðildi. Kendisine takýlan Taner’e bunu anlatmak istemiyordu. Aslýnda gazetenin en kýdemli ve sýrtý kalýn personeli olan Taner’e hiç bulaþmak istmiyordu. Duymamazlýktan geldi.

-Olum, adamýn  birini para þaþýrtmýþ. Milyonlarca dolarý ne yapacaðýný bilememiþ garibim. Geri zekalý herif tutmuþ baðýþlamýþ!

Uður, duyduklarý karþýsýnda beyninden vurulmuþa döndü, yerinden fýrladý. Taner’in gýrtlaðýný sýkmamak için kendini zor tuttu.

-Lafýný bil de konuþ Taner bey! Yaþar Horozcu benim abimdir! Geri zekalý olmadýðýný ben çok iyi biliyorum!

-Geri zekalý deðilde ne diye 50 milyon dolarý baðýþ yapmýþ hem de Londra hayvanat bahçesine!

-Sana ne! Sana mý soracak ne yapacaðýný!

-Uðurcum sakin ol biraz! Yaþar senin abin mi?

-Evet ?

-Tamam, biz niye kavga ediyoruz. Güzel güzel beraber çalýþalým! Bak ben de senin bi abin sayýlýrým. Abi kardeþçe bu haberin üzerine gidelim. Ne dersin? Hem bu þekilde memleketine gidersin, sevdiklerini görürsün?

-Aslýnda güzel fikir, neden olmasýn?

-Tamam, bu iþi oldu bil. Ben hemen gerekenleri hallederim. Sen Yaþar abinden randevu al, derhal yola çýkarýz.

Ressam Yaþar Horozcu meðer Ýstanbulda bir otelde kalýrmýþ, yarým saate kalmadan yola çýktýlar.   Uður aslýnda tek gitmek istiyordu ama Ertan bu haberin peþini býrakmýyordu. Ertan biliyordu, bu röportaj çok ses getirecekti çünkü ressam þimdiye kadar hiç bir Türk medya mensubu ile görüþmemiþ. Ressam sadece Uður’un hatýrýna kendilerini kabul etmiþti. Haberi bile yabancý ajans servis etmiþti.

-Uður, anlat bakalým. Kim bu Yaþar abin? Soyismin Horozcu olmadýðýna göre, üvey abin filan mý?

-Akrabalýk baðýmýz yok, mahallede  abimin can dostuydu, en iyi arkadaþýydý. Çok delikanlý biriydi, bana öz kardeþi gibi sahip çýkardý. Babam da Yaþar abiyi çok severdi. Boya fabrikasýnda yanýna aldýrdý, emekli olurken babam þefliði Yaþar abiye býraktý. Abim, Kanadaya gitti ama Yaþar abi sanki onu aratmadý. Bizimle irtibatý hiç koparmadý. Yaþar abiyi halen çok severim. Ýstanbul’a gelip yoðun bir hayata atýldýktan sonra bayramdan bayrama görüyordum.  3 yýl öncesine kadar sanal alemde düzenli görüþüyorduk ama ailevi sorunlar yaþamýþ. Son 1 yýldýr sosyal medyada da hiç görmedim. Belki baþka alemlere kaydý gitti, bilemiyorum.

-Peki ressam olduðunu biliyor muydun?

-Hayýr. Müziðe karþý ilgisi vardý, çok güzel türkü söylerdi ama ressam olduðunu bilmiyordum. Bizim oralarda geçim sýkýntýsýndan dolayý insanlarýn kültürle veya sanatla uðraþyama ne vakti var ne de morali.

-Moral ne alaka þimdi?

-Abi, çoðu insan bir þekilde borçlu. Alacaklýyý nasýl atlatsam derdinde veya eþinin, çoðuðunun hatta kendisinin bazý isteklerini karþýlamaktan acizdir. Bu vaziyette kim sanatla uðraþabilir ki?

-Haklýsýn, babamýn sesi çok güzel olmasýna  ve istemesine raðmen ses sanatçýsý olamadý. Bizi okutabilmek için yýllarca iki iþte birden çalýþtý, kendini feda etti rahmetli babam.

Otele geldiklerinde ressam muhabirleri lobide karþýladý.  Uðura sýmsýký sarýlýp aðladý, Uður’da dayanamayýp aðladý. Sanki yýllardýr görmediði  Kanada’daki Murat abisine sarýlmýþtý. 

-Uður, iyi ki beni arayýp buldun. Ýyi ki geldin. Seni görünce Murat’ý,  Rýza amcamý görmüþ gibi oldum. Ne kadar özledim hepinizi. En çok geçmiþimi hatýrladým…..

-Yaþar abi, lütfen aðlama…

-Tamam Uður, seni daha fazla üzmeye hakkým yok. Özür dilerim, çok kötü günler yaþadým, direncim azaldý. Göz yaþlarýma hakim olamýyorum…

Taner, iki sevenin arasýnda  girmek istemedi. Konuþacaklarý özel þeyler olduðunu düþünüp yanlarýndan ayrýldý. Uður ne zaman ararsa gelip almayý teklif etti. Uður, bu jestten çok menmun oldu.

Bir saate yakýn muhabbet ettiler. Röportaja geçileceðinde, Uður Taner’i aradý. O gelince, röportaj baþladý. Sormak istedikleri sorularý ressam istedi, hem konuþacak, derdini anlatacak hem de sorularý cevaplayacaktý. Konuþurken lafýnýn kesilmesini istemiyordu.

-Ben Yaþar Horozcu, doðma büyüme Manisa’lýyým. Daha geçen hafta 40 yaþýma girdim. Ortaokuldan sonra okuyamadým, maddi imkanýmýz yoktu. Çok deðiþik iþler yaptým. Askerden geldikten sonra caným arkadaþým Murat’ýn babasý Rýza amcam beni boya fabrikasýnda  iþe aldýrdý. Çok geçmeden iþi bana öðretti. Uzun zaman beraber çalýþtýk, iþin en ince noktalarýna kadar öðrenmiþtim. Emekli olduðunda  Rýza amcamýn iþini devraldým ve çok geçmeden vardiya þefi de olmuþtum.

Daha 5 yýl öncesine kadar boya fabrikasýnda iþim vardý, evliydim, iki çocuk babasýydým yani çok mutlu bir hayatým vardý. Babamdan bana iki katlý ev miras kalmýþtý. Artýk, ev kirasýndan kurtuluduk ve diðer katýn kirasý bize ek gelirdi. Eþime  ve çocuklarýmla çok güzel bir hayat düþünüyordum. Çocuklarýmýn hiç bir þeylerini eksik etmeyecektim, onlarý okutacaktým ama bütün hayallerim suya düþtü.

Arkadaþlar bir gün iþ çýkýþý bana ýsrar ettiler, gece eðlenceye gittik. Eve çok geç saatte zil zurna sarhoþ geldim. Eþim bir þey demedi. Ah Züleyha  ahhhh, kýymetini bilemedim. Eþek kafam benim!

Eþimin ses çýkarmadýðýndan olsa gerek, haftalýk Ýzmir’de bir gece klübünde eðleniyordum. Para sorun deðildi, kazancýmý veya çocuklarýmýn geleceðini eðlencelerde çarçur ediyordum.

Sadece içmekle kalmayýp zimparalýk ta yapar olmuþtum. Klübte bir kandýnla tanýþmýþtým, onunla iliþki kurdum. Bir gece eve gelmeyip Ýzmirde Nalan’nýn evinde kaldým.

Züleyha hesap sorunca onu darp ettim… Þaþýrmakla haklýsýn Uður, mahallenin en güzel en iyi kýzýyla evlenmiþtim ve zaman geldi bana haklý olarak hesap sordu diye ona eziyet ettim.

Züleyha, aldatýldýðýný biliyordu ve kabullenmiyordu. Her eðlence sonrasý evde kavga çýkýyordu. Belli bir süre sonra artýk sesini çýkarmadý. Çocuklarýmýzýn hatýrý için benim bütün hatalarýma katlanýyordu. Diðer yandan, Nalan gönlümü çaldýktan sonra beni sömürmeye baþladý. Anlayacaðýn kazandýðým ve kiradan gelen para yetmedi. Züleyha’dan bir iþe girip çalýþmasýný istedim. Saðolsun, çocuklarý annesine býrakýp  çalýþýyordu ve evin giderleri için benden beþ kuruþ para  istemiyordu. Nalan’ýn ise istekleri bitmiyordu. Birgün  Züleyha’dan para isteyince çocuklarý alýp gitti.  Her þeye katlandý ama çalýþýp kazandýðý parasýný kumasý için istediðime dayanamadý.  Bir süre sonra döner gelir zannettim.  Yanýna gidip yuvamýza dönmesi için, býrak yalvarýp yakarmayý,  uðramadým bile. Ýki ay sonra avukattan boþanma davasý için teblið geldi. Yine gurur yaptým, gidip konuþsam belki vaz geçerdi.  Ýlk celsede boþandýk. Nalan ise boþandýðýma o kadar sevindi ki, þakýr þakýr oynadý. Rahatsýz oldum. Bir yuvanýn yýkýlmasýna sebep olmuþtu, en azýndan yalandan filan beni teselli etmeliydi. Yuvamý yýkan biri ile ben de yolumu ayýrdým. Piþmanlýk duygusundan dolayý boþluða düþtüm, ne yapacaðýmý þaþýrdým.

Kendimi toparlamak için farklý bir hayat yaþamak istedim. Yýllardýr çalýþtýðým fabrikadan çýktým. Çýkýþ parasý ve evden gelen kira ile bir kaç yýl idare edebilirdim yani maddi sýkýntým olmayacaktý. Zaten, Nalan’dan yediðim þamardan sonra artýk mütevazý bir hayat yaþamaya baþladým. Eþim ve çocuklarým bensiz daha mutlu olduklarýný gördüm, resmen kahroldum ama hata benim.

Ressamlýk nerden çýktý diye soracak olursan Uðurcuðum….

Ortaokuldaki öðretmenim resim çizme kabiliyetimin olduðunu söylemiþti.  Mutlaka güzel sanatlar akademisine gitmemi tavsiye etmiþti.  Resim çizmeye baþladým, ressamlýk için gerekli bütün eþyalarý alýp odanýn birini  stüdyoya çevirdim. Yaptýðým resimleri galerilere gönderdim, hiç beðeni almadým.  Resimlerimi çerçeveleyip kitapçýlarda satmak istedim, olmadý.  Merkezde seyyar satýcýlarýn kullandýðý biraz büyükçe bir araba alýp resimlerimi satmaya çalýþtým, sadece yapancý turistler aldý. Yabancý turistlerin resimlerimi beðenmeleri güvenimi artýrdý, neticede bunlar resimden yani sanattan anlayýp resmimi  alan kiþilerdi. Bazen turist piyasayý bilmez veya bunlara para zibil diye düþünüp 10 katý fiyata sattýðým resimler oldu. Yaz dönemi masrafýmý çýkardýðým gibi kar bile ediyordum. Ýleride Ýzmir’de bu iþi yapmayý düþünüyordum.

Bir gün yanýma yaþlý biri geldi, ne yaptýðýmý sordu. Ben de anlattým, zamaným çoktu. Bana öyle bir fýrça çekti ki, üç beþ kuruþ için sanatý ayaklar altýna aldýðýmý söyledi. Aslýnda haksýz da deðildi. Bana yardýmcý olmasýný istedim, eleþtirmenin bana bir faydasý olmayacaktý. Visit kartýný verdi, bir ay sonra Ýzmir’de buluþtuk. Kendisi ressamdý ve beni ressam arkadaþlarýyla tanýþtýrdý. Ýlk tanýþýtýðýmýzda ressamlarýn beni tepeden týrnaða süzmelerini hiç unutamýyorum: “buda mý ressam?” derecesine beni küçümsediler.  Onlar gibi olmak hatta onlardan da öte iyi bir ressam olmaya yemin ettim.

Ýlk önce gördüðün gibi imajýmý deðiþtirdim: top sakal, at kuyruðu saç, küpe, ressam þapkasý, renkli  yuvarlak gözlük ve hippi kýyafetleri. Vizit kartý da bastýrdým. Yeni imajýmla Ýzmir ve çevresindeki bütün galerileri gezip modern sanat eserlerini inceledim. Gittiðim her galeride vizit kartýmý býraktým ama hiç birinden davetiye alamadým. Sanatta sadece imajýn yeterli olmadýðýný anladým, sanatçýlardan oluþan bir çevreye girmek istedim. Bir kaç arkadaþ edindim ama onlar da bu sahada benim gibi yeni olanlardý, benim gibi bu sahada tutunmaya çalýþýyorlardý. Akademik bir geçmiþim ve itibarlý çevrem olmadýðýndan beni pek kale alan olmadý.

Sanatta köþeyi kapmýþlarýn  yeni gelenlere  tepeden bakmalarýna hýrslandýkca hýrslandým. Bu uðurda ne yapýlmasý gerekiyorsa yapacaktým. Artýk bu benim için gurur meselesi olmuþtu, ben de onlar gibi bir insandým, ben de onlar gibi güzel resim çizebiliyordum. Geceyi gündüze katýp yeni tarzda resimler çizdim, galerilere gönderdim. En çok aðrýma giden neydi biliyor musun? Ömründe hiç resim çizmemiþ olan galericilerin veya oradaki elemanlarýn sýrf meþhur birisi  veya sýrf çevren olmadýðý için gönderdiðin o güzelim göz nuru  sanat eserlerine bakmadan çöpe atmalarýydý! Baþka bir ressamýn resminin bakýlmadan çöpe atýldýgýnda donup kalmýþtým.

Profesyonel bir ressamýn ev hayvaný da olmasý gerekirdi. Kedi ve köpek haddindan fazla mahallede var, farklý bir þey olsun istedim. Ýzmirde birisinin beyaz bir maymunu satmak istediðini görünce hemen aldým. Beyaz maymun, daha 1 yaþýnda idi. Hemen kaynaþtýk, iki haftada onun huyunu öðrendim. Bu ara mahallaediklere bana deli muamelesi yapýyorlardý ama umurumda deðildi onlar. Ben kendisi aþmýþ bir sanatçýydým artýk, mahalledeki ameleleri ciddiye alacak deðildim. Tepeden týrnaða kadar ressamdým, sýrada þah eserlerin çizimi vardý. Gece gündüz resim çiziyordum ama çizdiðim resimleri  kendim de beðenmiyordum.

Bu ara Ýzmirdeki bir galerinin, yeni yeteneklere imkan verdiðini duydum. Galeride 50  ressamýn birer eserine yer verilecekti ve bunlar internet aracýlýðý ile tanýtýlacaktý. Ýzmir’e gidip katýlmak istediðimi söyledim ama yine çevre sonunu yaþadým. Pes etmedim, kapýcýya hediye teklif ettim. Bu konularda kapýcýlarýn ne kadar iþe yaradýklarýný iyi bilirim. Kapýcý hediyeyi azýmsadý, üç katýna anlaþtýk. Ýki gün sonra resmi getirip teslim edecektim.

Son gün gelip çatmýþtý ama elimde halen beðenerek teslim edebileceðim bir resim yoktu. Ne kadar resim çizmiþsem hiç birini beðenemiyordum. Hýrslandýkça, çizdiðim resimler berbat oluyordu. Bir ara Beyazýmýn yanýmda durmuþ resmime baktýðýný farkettim. Galiba hafifçe baþýný sallýyordu, sanki:  “olmamýþ!” der gibiydi. Belki de ben öyle anladým. Kan beynime sýçradý, boynunu kýrmak istedim ama o halen pür dikkat resme bakýyordu. Resmi yýrtýp attým, fýrçayý eline verdim. Sandalyeye oturttum: “al sen çiz!”dedim çýktým. Dýþarý çýksam o sinirle kesin elimden bir kaza çýkacaktý çünkü bazý çocuklar arkamdan: “deli, deli, küpeli!”diye baðýrýyorlardý. Gülüp geçiyordum ama o gün gülüp geçecek kadar rahat deðildim.

Bahçedeki bir sandalyeye oturup güneþlemeye baþladým. Güneþlerken uyuyakalmýþým, kiracý gelip uyandýrdý. Akþam olmuþ, hatta yatsý ezaný okuyordu. Eve girdim, ilk iþim karnýmý bi güzel doyurmak oldu. Dýþarý havasý ilaç gibi geldi, hem çok sakindim hem de kurt gibi açýkmýþým. Ýlk önce karnýmý doyurdum. Daha sonra stüdyoya geçtim. Aslýnda Beyazýma fýrçayý verdiðimi bile unutmuþum.

Karþýmdaki duran resim daha doðrusu þaheser karþýsýnda dondum kaldým. Baktým, Beyazým yerine geçmiþ mýþýl mýþýl uyuyordu. Uyandýrmaya kýyamadým, zaten suyu içmiþ, sebzeleri tüm yemiþ. Uyandýrmama gerek te yoktu.

Hemen resmi çerçeveleyecektim ama ressamýn imzasý yoktu. Kendi imzamý atmak istedim, son anda vaz geçtim. Eser bana ait deðildi, Beyazým imza atacak deðildi. Eserin altýna: Beyaz Maymun imzasýný attým.  Çerçeveledikten sonra odama geçtim ama uyuyamadým. Sabahýn olmasýný iple çektim. Bu resimle ya batacaktým ya da çýkacaktým.

Sabah olunca koþarak galeriye gittim ama bizim kapýcý biraz para daha istedi, son çare verdim.  Akþam saat 6’da galeri internete baðlanýp  resimler  gösterilecekti. Her resme bir kamera baðlýydý.  En çok ilgi gören resim satýþa sunulacaktý. Vakit geçirebilmek için ilk önce Beyazýmla Ýzmire gezmeye gittim. Ona sevdiði yiyecekler aldým. Hatta hayvanat bahseçine götürüp diðer maymunlarý uzaktanda olsa göstermek istedim ama maymunu çaldýðýmý filan zannederler diye vaz geçtim. Gezerken baþka birisinin de omuzunda küçükçe bir maymun vardý. Beyazým omuzumdan inip diðer maymun sahibinin omuzuna týrmandý. Maymunlar sanki hasret giderircesine  oynadýlar. Diðer maymun sahibi benden bir kaç yaþ büyük bir bayandý. Bana mesafeli davrandý. Beyazýmýn itirazlarýna raðmen zorla oradan uzaklaþtým. Belliki  Beyazým saatlerce diðer maymunla vakti geçirecekti. Haksýz sayýlmazdý, annesinden ayrýldýktan sonra belki karþýlaþtýðý ilk maymundu.

Eve geldikten sonra Beyazým hemen uykuya daldý. Daha iki saat vardý, evi baþtan baþa  temizlemedim. Temizlik bittiðinde saat 7’ye 5 vardý.  Hemen  bilgisayarý açýp galerinin sitesine girdim. 50 adet resim sergileniyordu ve her resme kaç defa bakýldýðý veya yorumlandýðý gözüküyordu.  Kendi resmime Beyaz Maymun ismi verilmiþti ve en son sýradaydý.  Ýlk önce fikir sahibi olabilmek için  baþka resimlere baktým. Bir iki defa bakýlýp hiç yorumlanmamýþ resimlerin yaný sýra  bir saat içinde 100 defa bakýlmýþ ve çok sayýda yorum almýþ yani beðenilmiþ resimler de vardý. Korka korka kendi resmini açtým…. Beyaz Maymun en fazla bakýlmýþ ve çok beðeni almýþ…  

Resim o kadar beðenilmiþti ki, galerinin internet sitesi kilitlenmiþti. Dünyanýn dört tarafýndan resmi satýþa sunmak isteyen galericiler  çýktý. Bizim galerici iyi komisyon için Londra’da satýþa sunulmasýný istedi. Hem çok para alacaktý hem de Londra gibi bir yerde baðlantýlar kuracaktý.  Satýþa çýkmadan önce  Ýngilizler  resim hakkýnda benden bilgi istediler. Resmi bir maymunun çizdiðini duyulunca, gözleri fal taþý gibi açýldý. 

Beyaz Maymun tablosu sýradan satýþ yerine  açýk artýma ile satýþa sunuldu. 100 milyon dolara Amerikalýnýn biri alýp gitti.  Tablo satýldýktan sonra vergi, komisyonlar filan derken bana 50 milyon dolardan  biraz fazla bir miktar kaldý. Çevremde Nalan’lardan, managerlardan geçilmiyordu. Bu sefer  kimseye  kendimi sömürtmek istemedim. Zaten 50 milyon dolarý ben kazanmamýþtým. Beyazýmý Londra’daki hayvanat bahçesine verdim. Diðer maymunlardan daha fazla ayrý yaþamasýný istemedim. Ona hapis hayatý yaþatmak istemedim. Beyazýmýn kazandýðý 50 milyon dolarý da Londra hayvanat bahçesine baðýþladým, maymunlarýn yaþam þartlalarýnýn iyileþmesi için programý olan, araþtýrma yapan tek hayvanat bahseci Londro’dadýr.

Gelecek planlarým mý? Eski hayatýmý yani Manisayý, eþimi, çocuklarýmý, evimi, mahallemi, boya fabrikasýndaki iþimi çok özledim ama o hayata geri dönemem artýk. Kimse beni ciddiye almaz, ressam kýlýðýndayken bile deli damgasý yemiþtim. 50 milyon dolarlýk baðýþtan sonra bana zýr deli muamelesi yaparlar, beni meczup yerine koyarlar.

Manisa’daki evimi satýp Ýzmir’e yerleþmek istiyorum. Burada yep yeni bir hayat kurmak istiyorum, yeni hayatýmda sadece sanat olacak. Ama fazla resim çizmeyeceðim, en berbat resmim bile artýk milyonlarca dolar getiriyor çünkü meþhur olmuþum bir kere. Beðenmeyip  yýrtýp attýðým resimlerin hepsi fahiþ fiyata peynir ekmek gibi satýldý. Sanat dünyasý böyle garip iþte.

Küçük bir galeri açýp kimsenin kýlýðýna, kýyafetine, diplomasýna, çevresine filan bakmadan genç yetenek sahibi ressamlarýn elinden tutmak istiyorum. Sanat dünyasýný kuþatmýþ olan kendini beðenmiþlerin genç yetenekleri daha fazla engellemelerine izin vermeyeceðim. 

Abdullah Konuksever