Ýnsan yaþadýðý süre hep iyi veya kötü olaylarla karþýlaþýr. Kötü olay: keyfimizi kaçýrýr, huzurumuzu bozar, bazen saðlýmýzdan hatta canýmýzdan bile edebilir. Kimse kötü günler yaþamak istemez.  Bazen istemesek bile, karanlýk günlerde kalabiliriz. Belli bir seviyeye kadar, kötü günler de lazýmdýr diye düþünüyorum!  Baþýmýza gelmiþ nahoþ olaylarý eðer iyi okuyabilirsek, iyi tahlil edebilirsek bu günlerden karlý çýkabiliriz.

Þer gibi görünen þeylerin aslýnda hayýr olabileceðini yani yaþadýðýmýz kötülüklerin aslýnda ilahi bir nimet olabileceðini düþünmeliyiz.  Baþka bir ifadeyle, her kötü hadise musibet olmayabilir. Musibet deðilse nedir peki? Yaþadýklarýmýzýn imtihan veya manevi bir silkeleme olabileceðini yani kendimize gelmemiz için verilmiþ bir imkan olabileceðini göz önünde bulundurmalýyýz.  Ne demiþ atalarýmýz:  “bir musibet, bin nasihattan evliyadýr !”

Evet, kötü günler de  boþuna deðildir ve bu günlerin de kýymetini bilip lehimize çevirmeliyiz.  Peki nasýl olacak bu?

Kötü günler baþta kendimizi sorgulamaya yarayabilir: “ben nerede hata yaptým, bu iþ neden baþýma geldi? ”  Koca  haftanýn bile, bir günden hýzlý bir þekilde gelip geçtiði yoðun bir zamanda bir kenara çekilip  kendimizi sorgulamaya (nefs muhasebesine)  vakit ayýrmýyoruz.  Kendimizi hiç sorgulamadan, son sürat nereye doðru gittimizi anlamamýz pek kolay olmasa gerek. “Kendimizi sorgulamamýz illa da gerekli midir? “  diye sorulabilir. Evet gereklidir çünkü  koca bir ömür sonunda yanlýþ yolda yürüdüðümüzü veya yanlýþ emeller peþinde koþtuðumuzu fark ettiðimizde, hatalarý telafi etmeye  hiç zaman kalmamýþ olabilir! Þan, þöhret, mal, mülk, makam veya baþka hýrstan gözü hiç bir þey görmeyenler bir kere de olsa kendilerini sorgulayabilselerdi, kesin bir çoðu çok geç olmadan yanlýþtan döneceklerdi.  Koca bir ömrü boþu boþuna ziyan etmeyeceklerdi, baþta kendilerine ve çevresindekilere zarar vermeyeceklerdi. Ölümüne makama yapýþmýþ olan Saddam’lar, Gaddafi’ler acaba hiç nefis muhasebesi yaptýlar mý?

Rahatlýkla insanlarýn devasa bir yarýþ veya rekabet içinde olduklarýný söylebiliriz.   Yarýþ: daha çoðunu, daha yenisini ve daha iyisini, daha yükseðini elde edebilmektir. Baþ döndüren bu yarýþtan dolayý  mevcut imkanlarýn ya farkýna varýlmýyor ya da kýymeti bilinmeyip küçümsenebiliyor. Sadece ve sadece eldeki imkanlar kaybolduktan sonra  aslýnda ne kadar deðerli olduklarýnýn farkýna varýlabiliyor.  Mesela saðlýðýn kýymeti kaybolmadýkça bilinmez. Hayatýmýzdaki sarsýntý, tökezleme sahip olduðumuz imkanlarýn  farkýna varýp bunlara þükretmemize yarayabilir.                                  

Bu konda verilebilecek en uç misal Micheal Jackson’dýr. Jackson, esmer olan deri rengini beðenmeyip koca bir servet harcayarak beyazlamaya kalkýþmýþtý.  Deri rengi gerçektende beyazlamýþtý ama kesinlikle beyaz tenin ona mutluluk vermediði söylenebilir. Son zamanlarýnda insanlardan uzak, içe kapanýk bir hayat yaþamýþ. Daha 51 yaþýnda iken çok yüksek dozda kullandýðý ilaçlardan  dolayý  kalbinin durduðu bildirilmiþ….

Malumunuz, düþenin dostu olmaz denir. Zorda, darda  kalmadýkça çevremizdekilerin ne kadar güvenilir olduklarýný bilemeyiz. Ýyi gün dostlarýnýn bir diðer özellikleri, kötü günde yalnýz býraktýklarý yetmezmiþ gibi irili ufaklý kötülük yapabilmektedirler. Ýyi günde dost iken kötü günde ise düþman olabilirler.  Evet, düþenin dostu olmaz ama sevmeyeni, aleyhinde bulunaný yani düþmaný bereketlenir.  Etrafýmýzdakilerden kimilerin iyi gün, kimilerin de  kötü gün dostu veya güler yüzlü düþman  olduklarýný öðrenmek ne kadar acý da olsa, aslýnda çok büyük bir kazançtýr.  Ýnsanýn kazanabileceði en büyük servetten bile deðerlidir.

Yazýyý noktalayým artýk: “Sizin hayýr sandýðýnýz þeyde þer; Þer sandýðýnýz þeyde hayýr vardýr. Allah bilir, siz bilmezsiniz.. “

Abdullah Konuksever