Yoklamasýný alýyorum günün ve hücresinde ölüme terk edilen zaman elbet telafisi zor bazý þeylerin bu yüzden hýzlýca ilerliyorum beyaz dönemeçte þafaða kadar saymalýyým da içimden sondan geriye.

Bir veryansýn iken cereyan eden ve iþte kara kutusu yüreðin en çok da zemherilerde dolan içim ve þiþtikçe içim infilak eden kara kutum.

Tasfiye ettiðim o kadar çok duygu ve düþünce var ki son zamanlarda bu yüzden akça pakça sayfayý pek bir önemser oldum.

Bir ýþýksa ihtiyaç duyduðum.

Þiarý iken umut hayatýn.

Lakin hayallerimin de pedalý yok bu yüzden abandýkça abanýyorum geceye ve gün yerleþmeden tepeye anadan üryan döküyorum ruhun girift hecelerinden firar eden ne var ne yok bir bir diziyorum.

Yoklamasý sonlanmýyor elbet.

Bazense geç kalýyorum ve geç kaðýdý aldýðým makam aralýksýz hizmet vermediði için cezaya kalýyorum.

Rengimle.

Formamla.

Pembeleþen yanaklarýmla.

Öðrenci olmanýn verdiði hakkaniyet ile de boy atýyorum günbegün.

Öðrenmek tek lüksüm ve bir adým sonrasý: haykýrmak.

Bazense aðýrdan alýyorum hayatý ve cebbar gölgelere pabuç býrakmadan ütülü kýyafetimle ve ütüsüz iç sesimle doðaçlama yaþýyor ve yazýyorum.

Sinmediðim kadar da sindiremediklerim belki de bu yüzden bu kadar fazla doluyorum ve kýsýtlý bir zaman diliminde içimde ne var ne yok döküyorum avuç avuç.

Mevsimle de özdeþim elbet þehirle de.

Kukumav kuþu olarak yaþadýðým yýllarýn acýsýný çýkarýyorum ve her saat baþý guguklu saatten çýkarýyorum baþýmý.

Belki de kendim söyleyip kendim iþitiyorum kimi zaman.

Ama kendim yazýp kendim bir kere bile okumuyorum yazýma noktayý koyduktan sonra ve iþte aralýksýz infilak eden kara kutum ve içi týklým týklým en azýndan izini sürüyorum içimdeki gizin ve bir yerlerimden illa ki sýzýyor ýþýk bir o kadar hüzün ve umudun kaypak zemininde bazen öylesine çýkmaza giriyorum ki umut teknem batýp gözden kayboluyor.

Bense hala baþýndayým dümenin ve batmak bilmeyen gemimle sýrlar okyanusuna yelken açýyorum.

Bazen ise miçosuyum iç sesimin.

Hatta tek yolcusu.

Güverteyi þiirlerle yýkýyorum ve bayraðým dalgalanýyor en tepede.

Yalnýzlýk denen okyanusta yatýya kaldýðým ve sefasýný süremediðim ömrün yoklamasýný alýyor kalem her gün en azýndan görevimi layýðý ile ifa etmek adýna tereddüdüm asla yok.

Elbet içime sinmeyen de çok þey saklý gün içinde ve bir duygunun firarý ile boþalan yeri bir hikâyeye býrakýyorum.

Üzgünsem gün boyu geceyi delen bir kahkaha gaipten gelen ve tüm kuþlarýn kanat çýrptýðý bu yüzden insanlar tarafýndan alkýþlanmasam da ýslýklanmak bile güç veriyor bana ve bitimsiz hüzün rüzgârýnda kâh düþüyorum kâh üþüyorum.

Öfke patlamalarýnda elbet kaleme yükleniyorum yine.

En çok da içimdeki sayaç aralýksýz iþ baþýnda iken neye denk düþtüðümü sorguluyorum günbegün.

Kendimle olan hesaplaþmam hýz kesmiþ olsa da yarým kalan çok þey var en azýndan kendimi kendime sunmak adýna bir o kadar insanlar tarafýndan da onay görülmenin hayalini yaþatýyorum elbet yazmaya düþkünlüðümle yazdýklarýmý okuyucuya sunmak zaten birincil vazifem ve illa ki o kara kutu kayýt etmeli günü elbet ömrü de.

Sözcükler büklüm büklüm kimi zaman.

Hayatsa sýrnaþýk hüznüyle üstüme çullanmýþken.

Elimden gelen ne varsa ama en çok da yetemezken çevremdekilere ve iþte gözümü alan o ýþýk üstelik geceye teslimiyetimde bana arka çýkan…

Yoklama alýnýyor madem aralýksýz.

Ta ki gidene kadar:

‘’Buradayým.’’