Mevsimler kýrgýn iþte çok kýrgýn elbet meczup yüreðin fýsýltýlarýna sýðýndýðým solgun mevsimlerden firar ettim ben ve temenniler yüklü heybemde sitem yüklü gölgelerin de nazarýnda hayli pervasýz bir izleðim ben.

Meylettiðim ne ki hem?

Tünediðim kibirli bir bulut ve ben onun beyazýna, masumiyetine aldandým aklýmýn dik yokuþlarýnda sürüsüne bereket imgeler ve haþmetli bir gök gürültüsünde firar ettim içimdeki mevsimden.

Hayli dolambaçlý hayli meþakkatli duygular iken infilak ettim düþtüðümde bu aþka ve kekremsi yalnýzlýðýn da ilahý iken içimdeki hüzün perdesi ve baðdaþýk duran yüzüme esen rüzgârdan kaptýðým tüm yapraklarý da yýðdým mabedime ve kimsesizliðin koþusunda at baþý sevdim ilk günden beri.

Savurdum yüreðimi.

Aþký hep ama hep savundum.

Yaldýzlý bir yol bildiðim gecenin gizemine tünedim sonra soluksuz kaldým ve içinde kaybolduðum siyah gözlerinde aþkýn illa ki neferi oldum özlemin.

Çehresi nur doluydu aþkýn.

Nidalarý ise öksüzdü kimsesizliðime dokunan her eli uzak kýldý Rabbim ve nakþý iken aþkýn, sefil kalemimle ilmek ilmek iþledim bir o kadar çok sevdim.

Kayýptý kimliðim öncesinde.

Ayýptý belki de âþýk olmak.

Bu yüzden içimdeki rahleye kazýdým adýný aþkýn ve bitimsiz matemin.

Hurafeler vardý kimi zaman içimdeki aþký ýskalayan: ses etmeden sevdim ben. Söz dahi etmedim ve içine düþtüðüm aþka tek tanýk idi Rabbim.

En çok Mevla’mý sevdim kendimi bildim bileli ve ansýzýn peyda olan bir nakkaþtý bana aþký sunan o rahmette meðerse hep de gizlenmiþ coþkum ve sevecen yüreðim.

Aþktý ihya eden yüreðimi.

Aþktý imha eden içimdeki sefaleti.

Aþtý en sevdiðim çocukken ve anladým ki bir imla hatasý imiþ bir ömür sürüklendiðim ve aþký sundu bana evren aþ mahiyetinde dokunduðum her duygunun ardýndan en görkemli mevsimdi iþte aþk.

Aþ erdiðim bir ömür.

Aþka âþýk olduðum ise tüm yüreðimle ettiðim bir yemin.

Aþina olan bir duyguydu hem ve sevginin dokunulmazlýðýný yýkandý aþk ve iþte kýyama durup duracaðým en devasa rahmet.

Öykündüðüm hiç kimseydi hem ve ben peþin peþin öldürmüþtüm nefsimi.

Çocuk olmanýn tadýna doyamadýðým…

Hatta ve hatta yüzüm gözüm çikolata içinde yemeye doymadýðým ne varsa.

Bana sunulan açlýktý ve aç olduðunu sanan kim varsa ben onlarýn yerine ölüm orucuna girdim.

Aþkýn sevecen suretinde ise açlýðýmý dizginledim ve tek tadýna doyamadýðým illa ki sevginin iç burkan sesleniþinde sevmeyi öðreten Rabbim sayesinde sýnandýðýmý asla fark etmeden anladým da sonunda ruhumun içli bir þarký olduðunu ve iç sesimi duymazdan geldiðim bir ömrün ertesinde gördüm ki; piþmem içinmiþ tüm olup biten.

Dýþ sesin bitimsiz çýðlýðý.

Ýç sesimde saklý huzur ve elbet aþkýn doyumsuzluðu.

Dýþ ses illa ki buyuran.

Ýç ses hep bastýrýlan hep de itaat eden.

Rengi olmayan mevsimlerden kilimler ördüðüm.

Ýklimlerden iklim beðenmediðim aslýnda en muhteþem iklimin Allah’ýn varlýðýna delalet duyumsadýðým her þey ama her þey.

Bir ikramsa acýlar.

Bir sunumsa açlýk.

Ve iþte þiarýmýn aþk olduðuna nihayetinde vakýf olduðum…

Hasretini çektiði kimdi peki kim ve ben kimdim bacak kadar boyumla þarkýda geçen aþk sözcüðünün anlamýný idrak edemeyen?

Soru sormayý da hep sevdiðim aslýnda cevabýn da bende saklý olduðu…

Ýtaat ettiðim her emir her buyruk.

Ýhmal ettiðimse içimde saklý o çocuk yumuk yumuk gözleri bazen yamuk addedilen bitimsiz hevesi ve sevgisi…

Ruhumdaki göçebe kuþlar ve de.

Her göç mevsiminde leyleklere gözümü dikip de.

Öç denen duygunun ise yanlýþlara mahal verdiði ve ben sadece kendimden alýrken öcümü…

Farkýndalýk kazanmadan geçen ömrün de ibaresi iken kendime yaptýðým eziyet ve akla zarar ki bunu meziyet bildiðim.

Göçmen kuþlarýn ruhuna dokunmaksa anlamýþtým artýk bir kuþ gibi sektiðimi bir duygudan diðerine ve en ihtiþamlý duyguyu bana ilk günden armaðan etmiþken evren…

Bir rabýta ise bilinmez.

Rahvan bir at belki de at gözlüklerine tapan insan benzeri canlýlar ve putperest gölgeler ki kimliðim de illa ki sorgulanmýþken.

Bir meddücezir belki de infilak eden ve ben þahlanan yüreðime de asla söz geçiremezken.

Aþkýn içimdeki özgün sesi ve ilk aþkým ve de ilk oyun arkadaþým biricik babaannem ve yalnýzlýðýmý dindiren güzel ruhlu bir insan miadý dolmayan sevginin de bahþettiði bir güzellik.

Hayali arkadaþlarým, okul arkadaþlarým ve ben kolaylýkla insanlara ve hayata âþýk olabilmekteyken.

Beþeri bir aþkýn üstünde bir duygu en çok iklimlerden arakladýðým rüzgâr gibi güneþ gibi sýcaklýk gibi ve zemherilerde gezinsem bile uhrevi bir yolculuk misali fink attýðým kâinatta yýllanmýþ duygularýmdan ördüðüm binlerce cümleye kolaylýkla âþýk olabildiðim.

Rafa kalkan mesleðim hatta mesleklerim kolayca ve safça mesleðime duyduðum büyük aþk ve hayallerim en çok da hayal kurmaya doyamadýðým ve açlýðýn ibaresi iken ruhumun mermer mezar baþlýðýnda yazmasý gereken tek sözcük elbet aþk…

Anlam olmaksa aralýksýz sevdiðim ve anlattýðým kimse.

Anlamlandýrmak ise anlamadan bilip bilmeden insanlara duyduðum güven ve inanç.

Defalarca yanýldýðým ama yanýltmadýðým.

Defalarca aðladýðým ama göstermediðim.

Kavuþtuðumsa bilinmeze duyduðum hayranlýkla ihya olan yüreðimin alt yapýsý ve de tek sermayesi iken aþk…

Kutsi bir duygu ve kâinatýn merkezi…

Derviþ yüreðimde saklý binlerce yemin ve ben mutluluðu bir ömür ertelemiþken gizemine ulaþtýðým o gerçek ve ulvi farkýndalýk…

Aþkýn kanatlarýný Rabbim bana sunmuþken ve de defalarca kýrýlmýþ ve incinmiþ kanatlarýma sadece Rabbimin eli dokunmuþken ve göremediðim bir mevcudiyet ama aþkla daldýðým bir rüya gibi gözüm açýk ya da kapalý sadece aþký ve Rabbimi kendime yakýn hissettiðim ve caným yandýkça daha da yandýkça hâsýl olan gaipten gelen bir huzur ve de tamamlanma ihtiyacý ve vakýf olduðum sonsuzluk ne zamanki diksem gözlerimi gök kubbeye ve elimde teþbihim tüm kâinatý ansýzýn içimde en derinde ve her zerremde hissettiðim…