Rehavete Kapýldým Derken, Ömür Biterken Vardýðým Yollarý Kilovata Vurunca…

Hayat benim istediðim gibi mi olmasý gerekiyor? Yoksa kabullenerek, hoþ geldin sen haktan diyerek konuk mu edilmesi gerekiyor? Önümde çok var uzun yol sandýðým halde kýsa yolda benimle olan bir dost mu? Evet bir dost bildim, artýk yük sansam da beni dengeler içinde tutanmýþ… Gitmesini istemesem de benden bir parçaymýþ yaþanmýþlýklar piþmanlýklar sancýlar, çürük bedenimi bir çelik yapan, çekiç vurdukça iþlemez olan, bu ne güzel bir misafir ki hayat, haktan merhametle verilen ve önüme serilen sayýsý adedini bilmediðim bunca nimetlerle dolu olan…Sahi insan annesinden bu kadar babasýndan ya da çok sevdiði bir dostundan bu kadar çok þey isteseydi kaçýncý saatte çek git baþýmdan denilirdi?

Hayat gönlümüzde açan bir tomurcuk çiçek, elbet her gün mutlu gülümsenilmeyecek, az gözyaþý dökecek içinde birikenleri temizleyerek halis niyetinin duayla içten hakka varmasý için, bu ne muhteþem bir varýþ herkese olurken kaçýþ, iþte yalvarýþ iþte Rabbim verdiklerinle azda olsa sana bendendir bu koþuþ…Hayatýn her aný olsa da yokuþ, kulda bitmez umut hak Mevla’dan tek kurtuluþ.

Sen ýskaladý sansan da yanýlýyorsun, seni kucakladý silkeliyor fazla neyi biriktirdinse içinde gereksiz olanda, sardý seni bak býrakmadý Mevla sanma ki anlamadý, tek anlayan bilen saran seven gerçekten Rabbimdir, bak kucakladý yalnýz hiç býrakmadý, dön bak kalbine hep seninle at deyince kalbine atýyor hissettiriyor, gül diyor, gülmesen de güldür diyor verdiklerimi fark ettin mi diyor. Sen dersen yetmiyor sofrana bak neyine yetmiyor, eksiklerini verirken az sende ver diyor. Sanma ki hayat canýna okuyor, okuman için ders veriyor çalýþ diyor, kapatýrsan duyma yetini kendini böyle anlarsýn, yanýlýrsýn, canýn yakarak savrulursun.

Eteklerimde cebimde topladýklarým baktým hep diken, elimi kanatan baldýrlarýmla arka cebimde kýçýma batan, oysa ben toplamýþým, gülleri topla denilirken, oysa toplarken topla onlar gül denilmediði halde, birileri güldür topla demiþ beni kandýrmýþtý! Hak Mevla anlatýrken, insan anlatan deðil çalanmýþ lakin çalarken kaçarken kaçamayanmýþ en sonunda! Ne acý çalan kaçan için! Oysa bir parça acýya gülleri katan ve saçan olmam gerekirken, nasýlda aladanmýþým kendime hislerime insana bakarken, oysa yargýlayan tek Rabbim iken… Bana sen açan bir gülsün derken gönüllerde batan bir diken olmak ne acýdýr ki, fark ettirdi Rabbim…Ýçimde geçit vermeyen beyitler daðlarý önüme dikerken köprüleri yok etmiþ, beyit diyerek, ne idiðü belirsiz itler sensin aslan Seyit diye, hava basarken aklýma fikrime çok þükür patlamadan beynim Rabbim havasýný aldý…

Hüküm Rabbime ait iken, insanlar nasýl hüküm verebilir önüme serebilir ki, kendi çýkarýndan baþka neden bu kadar geç anladým, anlayamadým lakin Rabbimden uzaklaþýnca kalamadým sakin, sakin olmayýnca arkadaþ oldu þeytan lain, halin derken yýktý geçti lakin, düzelten Rabbim iken kim düzelte bilir ki? Ýnsan mý? Hayýr, elbette ki Rabbim þükür…

Rehavete kapýldým derken, ömür biterken vardýðým yollarý kilovata vurunca bin kilovat metre geriye vardýðýmýn ibresinde görünürken, yanýltan ne kazandý diye düþünürken, bozuk ibreyi düzelten Rabbim oldu…Bir bardak demli çayý aðýz tadýyla içirten Rabbimden baþkasý, sanki zehir içiren desem de, nefisle baþ etmek zordur diyerek fazla üzerime yük etmeden atýyorum býrakýyorum ardýmda, bana artýk koþup sarýlamasa da kendine sarýlýrken o an belki irkilerek ayýkýr niyetiyle, yoksa hizaya gelmez ben dün yýkan ben iken, ben kimim ki acizliðimle hizaya getireyim, ancak Rabbim huzurunda hizaya getirilmeye layýk iken.

Mehmet Aluç