Ardıç kuşları şarkı söylerken
Gagasından düşerdi tohumlar
Ama
Gözlerimle buluşan
Kaçamak bakışların dikti
Binlerce kara çamı içime
Sevdana acıkarak
Ağlayan soluğumu emzirdi
Yüreğimde bin dönüm orman
Oksijenin kanıma karışırken
Arkana bakmadan
Patikalarımdan kaçtın
Gidişinin topuğu çınğılar saçtı
Göz pınarım toprağını ıslattı
Bedenini dalını söndüremedim
Senden geriye kalan
Çıplak bir yürek
Alabildiğine kül
Bolca karbondioksit
İs sinmiş hasretin
Bozulan ekosistemim
Ama ne erozyon
Ne de heyelan
Çünkü kökün sağlam
Gözlerimden
Bir umut şırıldıyor hala dibine
Ancak filizlenir sen o zaman
Damağımda belirir süt kokusu
Açılır nefesim
Avunurum