Online Üye
Online Ziyaretçi
En son baharı yaşamış yüreğim
Sesimdeki her hece bir arının ayağında
Çiçeklerden uçardı kulağındaki peteklere
Mısralardan bal tadı kalırdı aklında
Dörtlükler dolardı yüreğinde ki kovanlara
Sapanla kocaman bir taş sıktın ya
Gönül mevsimimin camına
İçime dökülen kırık acılar
Baharımın ayaklarına battı
Çiçekler ay derken soldu
Arılar bal yapmaz oldu
Bütün kuşlar öldü
Yeşil ağaçlar off diye diye kurudu
Bir günde sonbahar geldi
Dilimin altındaki bağ koptu
Dudaklarım tahta kapı kanatları
Açılmaz asma kilitlerin içine pas doldu
Sessizliğim kahverengi bir yaprak
Savrulur rüzgarın çığlığında
Ne kadar sürer bilmem ama
En son düşeceğim yer toprak
Dilsiz bir insan kılığında
Yokluğumda sana en son baharı
Bulutlanan kahverengi gözlerimi ve yanında
Şiirlerimin kirpiğin den damlayan bal yağmurlarını
Miras bıraktım