kafamın içi kazınıyor
kazma darbeleri indikçe afallıyorum
ya bu kainat olmasaydı
bu şiir yazılmayacaktı.
bir pencere sana, bir pencere bana,
anlamaya çalışıyorum mana’nın ağırlığını
yarısı uyuşukken beynim
dünya var olduğundan beri sayısız ölümler
toplanmış yas tutuyorlar
cennette ölüm varmı diyorum
tek cevap alamıyorum
ağlamak için ağlayanlar
gülmek için gülmüyorlar.
daima eksik daima kayıp sorular
kuş kadar beynimiz ne algılar
her ipin, bir ucu vardır ya
çeksende gücün yetmez sarmaya
ne varsa orda,
yinede dönüyor dünya.
sonra gidiyorsun tek tek
sözleşiyoruz onunla
kim önce giderse haber verecek
orada neler oluyorsa
beklediğim haber gelmedi henüz
belki gecedir, belki gündüz,
posta yok, kargo yok, tel yok,
gittiğin yerde angarya çok,
ve sonra o kaşlarını çatıyor
ben saçlarımı yoluyorum
bir kel bulup ona satıyorum
o ise gülüyor şimdi kelliğime
pişman oluyor insan geldiğine....
