‘’Bir çocuk eskisi gibi mırıldandığın

Kelimelerin de dokunduğu yok

Ölülerden başka kimseye! Uzak

Akraba diyorlar şimdi kelimelere

Ve mezarlara bakarak… Kalp

Bulutlu değilse yağmur boşuna,

Sen yine gazelini dök mırıldanarak:

Çocukluğum, hayatımdan düşen ilk yaprak!’’ (Alıntı)



 

 

 

Haznesi yorgun bir milattı göğün,

Sözcüklerin tırmandığı boynum

Oysaki incecik bir eşarptı saran tenimi

Göğün mavisinde saklıydı çocukluğum:

Çocuk kalmanın mümkün olduğunu öğretti bana evren

Devreleri yanan düşlerime de kefildim hem.

 

Uzun boylu düşünmeden sevdim ben

Yeri göğü; uzağı yakını ayırt etmeden

Üstelik görmeden bağlandım hem insana hem şehirlere

Mademki bu ülkenin kızıydım

Sevmelere doyamadığım kadar yanıktı türkülerim

Hele ki yanık teni gazellerin

Bir de hariçten gazel okuyanlar

Sustum gördüğümde kimse yalanı çığıran

Sinmedim ama sinemde saklıydı hazin sözcüklerim

Üstelik ulu orta söylemediğim ne ise

Tırnaklarımla kazıp büyüttüğüm değerlerim.

 

Neferi olmaksa sevginin

İlk ailemden öğrendiğim

Karşılıksız sevip saymanın desturu saklıydı mizacımda

Bedelleri olmazdı hem insani sevgilerin

Bilakis büyüyen filizler, ağaçlar ve çiçekler

Zembille inmiştim öyle ya;

Hala neşemi savurduğum günün herhangi bir vakti

Sözüm ona altına imza atmıştım renklerin.

 

Boca ettiğim nice duygu ve tutku

Kefilsem insanlığıma

Yağmur öncesi nemiydi saklı tuttuğum mevsimin:

Sahi, hangi mevsimdim?

Tinimde, titrimde ve tenimde

Vakıf olduğum her anda ve günümde

Görsel bir rahmetse yalnızlık

Yağmuru boykot eden sıcaklıktım

Eriyen buzların nidası sökün eden

Sevginin ve iyiliğin vefası

Elbet hayatı yaşanır ve sever kılan.

 

Maruzatım vardı öncemde sonrama sadık

Yalnızlığım vardı ılgıt ılgıt

Ve devasa bir rahmet

Kimselerin görmediği içimde kucak kucak.

 

Şahlanan duygular ve nefsin ölüsü

Sevdalı semazenler yeknesak

Üstelik her şeye değer

İçten gelen bazen kurak bazen sıcak

Dışıma yansıttığım nice şey, tevafuk

Olmalıydı işin aslı kimse bana yakın ya da ırak:

Bildiğim adım gibi ve yürekte saklı tuttuğum

Kırpan kalp gözüm kaldığım kadar Rabbime sadık.

 

Hamt ettiğim her vakit

Elbette evrendi bana kucak açan

Bilinmezin mealine vakıf

Bir geçitti ki;

Dağlar tepeler aştığım

Kimselere de kul köle olmadan

Hayatın meali illa ki umut ve sevgi

Göz pınarlarımda saklı rahmet

Elbet yağmur bulutlarından çaldığım

Ne zamanki düşse başım dara

Huzurun adresi ve ben ve tüm evren emanet Rabbine.

 


( Hayatın Meali İlla Ki Umut Ve Sevgi... başlıklı yazı GÜLÜMM tarafından 26.10.2020 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.