SEHER VAKTÝ DOSTA MEKTUP

Merhaba deðerli dostum!

Satýrlarýma baþlamadan, selamlarýn en güzeliyle se­lamlarým.

Hani son mektubunda “Bu satýrlarý sana seher vakti yazýyorum.” demiþtin ve güzel cümleler kurup derdimi paylaþmýþ, tavsiyelerde bulunmuþtun.

Ben de “seher vakti” denen o vakti merak ettim. Sa­bah erkenden kalkýp odamýn camýný açarak dýþarýnýn sessizliðini ve yalnýzlýðýný seyretmeye baþladým. Ne kadar huzur doluydu! Serin bir rüzgâr esiyordu. Baþýmý saða sola çevirip sessizliði dinliyordum. Birden uzak­larda bir camiden bir ezan sesi iþitmeye baþladým. Ýçimi bir ürperti aldý, camý kapatmak istedim. Tam bu sýrada daha yakýn bir camiden ses gelmeye baþladý. Sonra bir baþkasý, bir baþkasý, sessizlik içerisinde boþluða baka­kalmýþtým. Tam o anda bizim sokaðýn müezzini “Al­lah-u ekber!” demeye baþladý. Elim pencerenin kolun­da, gözüm boþlukta, dizlerim titreyerek kaskatý kaldým.

Sanki herkes beni izliyor ve ne yapacaðýmý merak edi­yorlarmýþ gibi geldi! Sessizce ve pür dikkat bu daveti dinledim. Sabah sessizliðinde ne de güzel yankýlaný­yordu! Bitince kendime geldim, toparlandým. Evin için­de, camýn önünde yalnýzdým. Ne yapacaðýmý bilemez hâldeyken sokaðýn ýþýklarý tek tük yanmaya baþladý.

Karþý apartmanda bir yaþlý amca, elinde havluyla cama çýktý. Saða sola baktýktan sonra, evin içine bereketi davet eder gibi camý açýk býrakarak tekrar içeri girdi.

Sonra bir gencin hýzlý adýmlarla camiye gittiðini gör­düm. Sonra sokaðýn köþesinden iki adam, sohbet ede­rek, camiye doðru yöneldiler. Yüzleri mutlu gözükü­yordu. Tam bizim evin önünden geçerken biri beni fark etti, eliyle selam vererek camiyi gösterdi ve yoluna devam etti. Dondum kaldým! Þimdi ne yapmalýydým?

Yataða dönüp bunlarýn hepsi bir rüyaymýþ gibi kal­dýðým yerden devam mý etmeliydim, yoksa… “Ama ben namaz kýlan birisi deðilim. Ýnanýrým, fakat ibadet zor! Na­maz! Hem de bu saatte?” Ellerimi saçlarýmýn arasýnda gezdirdim.

Sonra seninle konuþmalarým ve bana verdiðin, ama benim kulak asmadýðým tavsiyelerin geldi aklýma.

“Madem kalktým, bir kere ben de denemeliyim.” dedim kendi kendime. Gerçi biliyordum; ama unutmuþ olabi­lirim diye hýzlýca kitaplýða koþup, resimli ilmihâli bul­dum. Abdest ve namaz konusuna þöyle bir göz gezdir­dim.

Camiye doðru ilk adýmý attýðýmda, gönlüme bir hu­zur doðdu. Ne olduðunu anlayamadým “Bismillah!” diyerek avluya vardým.

“Burasý bana yabancý!” diye düþünürken, mahalleden birkaç arkadaþý gördüm. Abdest alýyorlardý. Onlara ya­naþtým. Selamlaþtýk, birkaç kelamdan sonra bütün yal­nýzlýðým gitti.

Ýçeri girdiðimde ise sanki gül kokulu bir bahçeye gir­miþ gibi hissettim çok hoþuma gitti! Önceden gelenler sünnete baþlamýþtý. Ben de bir köþeye giderek ayakta dikildim. Bir kendime baktým, bir içinde bulunduðum ortama, bir de secde yapanlara. Ben ne yapýyordum?

Ara sýra geldiðim Cuma namazlarý kadar kalabalýk deðildi, yetiþmem gereken bir iþim yoktu. Geniþ bir alanda yapayalnýzdým.

Sonra elimin tersiyle “Her þeyi geri atýyorum.” di­yerek tekbir getirdim. Allah’ým, ne güzel bir duygu! Gözlerim yaþararak rükû ve secdemi tamamladým. Sonra hep birlikte farzý kýlarak ellerimizi semaya aç­týk.

Dýþarýya çýktýðýmda gün aðarmýþtý. Güneþ görevini yerine getirmeye, sýcaklýðýný vermeye baþlamýþtý. Sessiz­lik ve huzur bir aradaydý. Yavaþ adýmlarla evin yolunu tuttum. Sessizce kapýyý açýp yataðýma uzandým, tavaný seyretmeye baþladým. Yarým saat içinde yaþadýklarým ve içimdeki huzur hatýrýma geliyordu. Ezan sesi kulakla­rýmda çýnlýyor, sessizliðin o esintisi yüzümde dolaþýyor­du.

O gün en huzurlu mesaim baþlamýþtý. Üzerimdeki rehavet ve aðýrlýk kalkmýþ, genç ve dinamik bir adam olmuþtum.

Dostum! Seher vaktini bana hatýrlatarak bu sabahý ya­þamama vesile olduðun için, iþe gelir gelmez bu satýrlarý sana yazýyorum. Allah razý olsun! Ben huzurun nerede olduðunu bulmaya baþladým. Þimdi sabýrsýzlýkla, mina­reden o güzel sesin duyulmasýný bekliyorum.

Selam ve dua ile deðerli dostum…

Sadettin TURHAN

"Gençliðin Enerji Kodlarý" kitabýmýzdan alýntýdýr.