AYAKLARIM BENİM


       Ben bir yol gidiyorum
       Ayaklarım benim
       Lâlelerle karanfillerle konuşuyorum
       Kandığım gül, kanadığım diken
       Eriyip yüreğime akıyor
       Asude bir dem arıyor
       Seni içimde taşıyan başım.


       Sen,
       Toprağın bağrında açan bahar çiçeği
       Her bakışında bir aşk gizleniyor
       Ne kadar aynı duyguları taşıyoruz seninle
       Ey sevdiğim! seni bir yerinden kalbime çiziyorum
       Kendimi değil, yokluğunu görmek için.


       Bir güzel yürüyüşün vardı eskiden
       Sahilleri dolaşırdık birlikte
       Çeşmealtı kokardın saçlarını okşadıkça
       Açtım özlemlere silinmiş sayfaları
       Hiç birinden sen yoktun, ne acı
       Unutulmuş bu kentte sana duyulan hasret
       Neden mi? acılar el koymasın rüyalarıma.


             Sen şafağı bülbülle emziren Nuri
            Niçin sessiz sessiz üzülüp duruyorsun
            Nazım'da olsan Orhan Veli Kanık Da olsan
            Seni kimse dinlemez sana kimse elini uzatmaz
            Çünkü, rüzgâr vurdukça kanatlarına
            Herkes ayazlara yakalanmasın diye senden kaçar.

             


       Nuri Dağdelen
       22.0.7.2020


( Ayaklarım Benim başlıklı yazı Öz tarafından 22.07.2020 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.