Fatma’daydý aklý fikri hep. Ýçi içine sýðmýyordu. Koridorlardan geçip, merdivenleri üçer beþer inip bahçeye çýkmak istiyordu. Durduramýyordu coþkusunu; sokaklarý, caddeleri, tüm þehri dolaþmalýydý. Oradan ver elini yemyeþil ormanlar ve sonsuzluklar! Kendisinde sevgi okyanusu biriktiriyordu ve bu yarattýðý okyanusta doyasýya gezmek, koþmak, kulaç atmak istiyordu her yana.

Ama korkuyordu. Hangi kýzdan hoþlansa, asla ona bunu söyleyemez ve onun bir baþkasýna gidiþini izlerdi çocukluðundan bu yana. Sýrf içine kapanýklýðýndan, cesaretsizliðinden, hep baka kalýrdý. Ve hep kendisine kýzar, mahkûm kalýrdý cesaretsizliðine.

Tüm bunlara sebep belki de sakat oluþuydu. Bacaklarý tutsaydý þayet; o zaman istediði kýza açýlmaktan çekinmezdi iþte. Ýstediði kadar, istediði yerde gezer, dolaþýrdý el ele, göz göze. Oysa bunlar mümkün deðildi. Çünkü o, ömrü boyunca yürüyememe cezasýna çarptýrýlmýþ, tekerlekli sandalyesine baðlýydý. Katlanacaktý çaresiz ya da kendisine baþka devalar bulacaktý. Yoksa kaybolup gidecekti o uzun yollarýn zikzaklarýnda.

Gerçeðin çýplaklýðýnda söz dinletemiyordu biçare gönlüne. Aklý ve fikrine bir de laf dinlemeyen gönlü eklenince yükü daha da taþýnamaz hale geliyordu. Sýnýf arkadaþlarý onun Fatma ‘ya olan takýntýsýný biliyordu. Hepsi koro halinde hem fikirle yengelerine artýk açýlmasýný istiyordu. Bütün bu destek ve teþvikle; tam bir þeyler söylemeye cesaretlense, kýzýn en ufak mimiðinde cesareti yerle bir oluyordu. Bir emin olabilse, küçük bir umudu olsa ama yoktu!  Kýz ona karþý bomboþtu iþte! Ama yok! Belki de utanýyor, o da çekiniyordu.

Evde, okulda, derste ve neredeyse her yerde aklýndaki tahta kurulmuþtu kýz. Kelimelerin güçsüz kalacaðý kadar güzeldi. Yüzündeki o masum, içten gülüþü; kýsacýk saçlarýyla nasýl da bakýyordu ela gözleri. Sýcak rüzgarlar estiriyordu gönlünde. Ne kadar da hayat verici, heyecanlýydý. Kimseler onun gibi gülemezdi. Sadece o baktýðýnda yüreðinde tarifsiz bir sevinç hissediyordu. Baþka tür bir iþlevi zaten yoktu veya öyle kabul ediyordu kendisini. Çare arýyor, debelenip durdukça daha da bitkin ve çaresiz kalýyordu. Genç olmanýn telaþýyla kendisini aþkýn çekimine teslim ederek hazanlarda boðuluyordu.

Okulunda bir Edebiyat öðretmeni vardý. Çok naif, kibar biriydi onun gözünde. Vücudunu kullanamayan insanlarýn; aklý ve kalbinin daha iyi ve yanýlmaz çalýþtýðýný okumuþtu bir makalede. Bunun doðru olduðunu da kendinden biliyordu. O yüzden öðretmeni hakkýnda yanýlmadýðýndan emindi. Bu karara uzun uzun düþündükten sonra varmýþtý zaten.

Öðretmeni de kendisi gibi yazýyor ve çok kitap okuyordu. Bu ortak noktalar onu öðretmenine iten sebeplerin baþýnda geliyordu. Öðretmeni her bakýmdan hoþ sohbet, cana yakýn, alçak gönüllü, sevgiyle dolu bir kadýndý. O yüzden de derdini çekinmeden anlatabiliyordu. O, ayrýca sýrdaþ biriydi.

Her teneffüs, okul koridorlarýnda nöbet tutan öðretmenini bulur, yalnýz kalmasýn diye ona eþlik ederdi. Bazý günler çok tedirgin ve sinirli olan öðretmeninin neden böyle olduðunu hiçbir zaman öðrenememiþti. Dikkatini çeken, bu hallerinde öðretmeninin inadýna daha fazla güldüðüydü. Belki de gülmeyi maske olarak kullanýyordu, kimseler sýkýntýsýný anlamasýn diye.

Ona uzun suredir Fatma’dan bahsetmeye baþlamýþtý. Dertleþtikçe rahatlýyordu. Aslýnda son zamanlarda Fatma haricinde hiçbir konudan konuþamaz olmuþlardý. Oysa sanattan anlayan, hemen her konuda fikir beyan edebilen, kültür seviyesi yüksek biri vardý karþýsýnda. Ne yazýk ki konu Fatma olunca diðer konularýn önemi kalmýyordu.

-Hocam! Diyerek yanaþtý akülü arabasýyla.

-Günaydýn! Dedi hocasý sýmsýcak gülümsemesiyle.

-Günaydýn hocam. Fatma’yý gördünüz mü?

-Yok görmedim hiç bugün.

-Hep aklýmda. Kafayý yiyeceðim inanýn.

-Açýlmalýsýn artýk. Bu böyle gitmez. Cesaretli ol! Yedin bitirdin kendini. Derslerini de etkiler oldu bu durum!

-Off olmuyor ki. Çok mutsuz görüyorum onu son zamanlarda hocam.

-Ne derdi var bilmiyorum. Ama geçen gün, tam bana bir þeyden bahsedecekken birden vazgeçti.

-Çok seviyorum onu hocam inanýn. Ne yapacaðýmý bilmiyorum.

-Sana söylüyorum ya açýl ya da unut. Ýkisinden birini seçmelisin artýk. Dünyanýn sonu deðil ki!

-Olmuyor… Olmuyor! Ya reddedilirsem?

Bu konuþmalar ayný þekilde sürüp gidiyordu. Sonraki günlerde de tekrar tekrar gündeme geliyordu. Günler geçtikçe öðretmeninde ve Fatma’da olan deðiþiklikler gözünden kaçmýyordu. Onlardaki karamsarlýk ve bunalým halleri çok açýktý. O, her þeyin farkýndaydý, anlýyordu ama elinden bir þey gelmiyordu. Ýçi Ýçini yiyordu. Sonunda dayanamayýp öðretmenine sordu;

-Hocam, sizi üzmeyecek isem bir þey sormak istiyorum?

-Sor bakalým.

-Hocam, son zamanlarda sizi aþýrý durgun görüyorum. Buna sebep nedir?

-Hiçbir sebep yok.

Kestirip atmýþtý öðretmeni. Belli ki konuþmak istemiyordu bu konuda.

-Hocam Fatma’yý gördünüz mü nasýldý hali?

-En iyisi vazgeç sen bu sevdadan oðlum. O kýzýn gönlü sende deðil. Daha sonra üzülmektense þimdi üzül daha iyi.

Ýlk defa bu þekilde konuþtuðuna þahit oldu öðretmeninin. Cevap veremedi. Yutkunmakla yetindi. Ýnceden bir tebessüm eþlik etti kýrgýnlýðýna.

Bir sabah okula geldiðinde acý haberi öðrendi. O, çok sevdiði ama bir kez olsun açýlamadýðý Fatma, okuldan ayrýlmýþ ve baþka bir okulda öðrenimine devam kararý almýþtý. Edebiyat öðretmeni de bilmediði bir sebepten buradan ayrýlarak baþka bir lisede göreve baþlamýþtý.

Bu haber karþýsýnda periþan olmuþ, dünya baþýna yýkýlmýþ, hayalleri iflas etmiþti. Hayatý boyunca arzu etmediði kadar saðlýklý bir insan olmayý istiyordu.  

Eðer bacaklarýný kullanabilseydi, okulun karþýsýndaki çam aðaçlarýyla dolu yüksek ormaný, nefesi kesilene kadar dur durak bilmeden koþar koþardý. Sadece evet, sadece koþardý bir atlet gibi. Ýçindeki onulmaz koþma hissini durduramýyordu. Neredeyse kendisini sandalyeden kaldýrýp koþacak hale gelmiþti. Yaþadýðý bu düþ yýkýmýný baþka türlü atlatamayacaðýný düþündü. Bir kez olsun sözünü dinleseydi bacaklarý ve koþsaydý hiç durmadan sonsuzluða ne olurdu?