Siz hiç adressiz ağlayan bir çocuk gördünüz mü?
Annesi yoktur ki “ anneee, anneee, anneciğim “ diye ağlasın, 
Babası yoktur ki “ babaaa, babaaa, babacığım “ diye ağlasın. 

Hele bir de yurtta akşam olup karanlık bastığında;

Öksüz ağlamalar yürek dağlar, can dayanmaz, kahreder insanı… 
Ne elinden tutabileceği bir annesi vardır, ne sığınabileceği bir babası. 
Ağlamaları kapristen değildir, şımarıklıktan hiç değil! 
Yoktur böyle bir lüksü, görmemiştir, duymamıştır; ne olduğunu bilmez bu hislerin. 
Ama çocuk işte ağlayacak… 
İlgi ister, şefkat bekler, sahiplenilmek ister, 
Adını sanını koyamasa da gözyaşlarının, 
Ağlar işte, öylesine…
Hiçbir adres gösteremeden, hıçkırıkları umuma açıktır, 
O boncuk boncuk yaşlar, tolere edilemez 
“ Tamam yavrucuğum “ diyen sımsıcak anne sesinde, 
Susturulamaz.

“ Oğlummmm benim, Kızımmmm benim “ diyen, babanın güven dolu sesinde,

 Hepsi adrese iadedir. 
Ağlar, Ağlar…
Ve ağlaya ağlaya uyuya kalır, malzemesi kıt rüyalarda… 

Sözüm; kimsesiz çocuk yurtlarına, bakıcılarına, öğretmenlerine 
Müdür babalarına, müdür annelerine 
Ve nihayetinde devletimize 
ASLA DEĞİLDİR. 

Ben çok gördüm adressiz ağlayan çocuk…

Yaşadıkları mekânları da gördüm; 
Yiyecek, giyecek bol,

Ücretsiz marketleri; eğitim araç gereçleri, 
Oyuncakları, teknolojileri 
Maşallah öyle çok ki… 
Biz yardımsever milletiz. 
Bayramlarda bir hediye cennetine döner; tüm yuvalar, tüm kurumlar… 
Okullar açıldığında da tablo hemen hemen aynıdır. 
Öğretmenimizle, bakıcımızla, müdürlerimizle, hayırseverlerimizle, devletimizle, 
Bir duyarlılık, bir sorumluluk rekabeti, hoş bir şekilde sürer gider. 

Ne var ki, 
Manevi gönüllülük ise 
HAK GETİRE… 

Ağlarken de gülerken de şahsa mahsus adres ister bu çocuklar…
Hüznünü, sevincini paylaşacağı, okulunda aldığı teşekkürü gösterebileceği, 
Bazen de arkadaşını şikâyet edebileceği, 
Sadece kendine özel, kendine has ; 
Bir ağabey ister, 
Bir abla ister, 
Bir anne ister, 
Bir baba ister, 
Ona yazmak, 
Ona anlatmak, 
Onunla ağlamak, 
Onunla gülmek ister, 
Onunla büyümek ister. 

Geçip giden yıllarının EN GÜZEL İNSANINI ister... 
Bayramlarda eli öpülecek, sadece kendine ait bir akraba, bir arkadaş, 
En azından bir ANI ister… Kendi çocuklarına anlatabileceği… 

Hiçbir şey yapamasanız da n’olur gözyaşlarınızda kalmasın hisleriniz… 
Sadece boğazınız düğümlenmesin, bu satırları okurken. 
Günde, haftada, ayda değil, senede bir gün diyeceğim, 
Ama dilim varmıyor, vicdanım el vermiyor… 
Utanıyorum! 
Yaaa YILDA İKİ GÜN BARİ 
SADECE İKİ GÜN, 
BİR YURT YAVRUMA 
MEKTUP YAZIN, ZİYARET EDİN, ONU DİNLEYİN, 
BELKİ! UFAK TEFEK BİR ŞEYLER ALIN…
KENDİNİZE BİR KİMSESİZ ÇOCUK EDİNİN, 
AMA HER İKİ BAYRAMDA, 
AMA İKİ ÖZEL GÜNDE, 
AMA HERHANGİ İKİ GÜNDE, 
ARAYIN ONU, 
YANINA GİDİN, 
ONA ADRES OLUN. 

KENDİNİZ İÇİN DEĞİL, 
İNSAN OLMAK ADINA, 
RABBİME ŞÜKÜR ADINA, 
N’OLUR YAPIN BUNU.



…   MCU …
( Adressiz Ağlayan Çocuklar başlıklı yazı MCU :) tarafından 20.05.2020 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.