Yansýz bir cümleyi mesken tuttum. Belirteci olmamalý zamanýn da mekanýn da tebaasýna sadýk olmalýyým ve ellerimle büyütüp de uyuttuðum her günü umut bileþkesi ile çoðaltmalýyým.

Çoðaldýðým üzere…

Oysaki azaldýðýma vakýf dýþ mekân ve mütemadiyen özürlerimi sunuyorum sonra kollarýný sývazlýyorum ilhamýn akla zarar bir öfke ile soluklanan her yaftayý da içre seriyorum artýk kimse mekansýzlýðýmla dalga geçip zamansýz yanýlgýlarýma ve tevazuuma köstek olan.

Billur olsa yürek kime ne ki?

Sözcükler ne aðdalý ne sitemkâr.

Addedilen acý filan da deðil zaten hayatýn gerçekleri ve gerekçeleri ile sunuyorum sonra hafif bir tebessüm ekiyorum satýrlara lakin okuyan olsun içindeki ön yargýyý istifleyen olsun anlamsýzlýkla karþý karþýya geliyorum.

Anlatmak istediklerim bunlarla sýnýrlý kalsa keþke.

Ya da kapýþan dýþ sesle iç sesimin izdihamýna Tanrý dur derse.

Esefle sýrtýmý sývazlayan kaleme teessüflerimi sunuyorum ve neden, diye soruyorum.

Sefil kalemim… ne suçu varsa…

‘’Yaz’’ dedin diyor sonra içre dönük metruk bir vecizeye dönüþüyor iç sesim ve kalibresi kaybolmuþ acýlarla suskun desibelli bir izdiham süre geliyor.

Belki de suçlanmasý gereken bilfiil benim hani zemin kaygan iken düþüp de kýrdýðým kalemin ucu.

Haz etmiyor benim suskunluðumdan ve bu sefer:

‘’Yeter’’ diyorum ve gerisin geri kaçýyorum.

Kocaman bir lahza.

Belli ki sýkýlganlýðýmýn eþref saati gelmiþ.

Yüzünü buruþturuyor firar eden tüm sözcükler sonra da beni köþeye sýkýþtýrýyorlar:

‘’Ama sen istedin.’’

Ben neyi istedim de yoktan var etmedi Yaratan?

Belirsizliðin sükûtu hayale uðrattýðý ömrü hayatýmda içimden geçen ne ise bahþetti Rabbim hatta içimden geçmeyenleri bile.

Bilemedim ki mutlulukla içeri girdiðim o evin kapýsýndan bir gün arkama dahi bakmadan çekip gideceðimi oysaki sarayýmdý orasý ve tek kiþilik saltanatýma nifak sokan akbabalar.

Her þeyi noktalamýþtým iþte.

Tek virgülümdü hayallerim ki kurmaktan men ettiðim hayaller ve sýrça köþkümde yalnýzlýðým kundaklanýp da son günlerimi cehenneme çeviren yabaniler.

Göze nasýl da hoþ geliyordu oysa ve bana iyi geldiðine nasýl inanmýþtým ve fanusumda yüzüp duruyordum oysaki…

Boðulma alametleri veriyormuþum ben ve buna vakýf olan da sadece Yaratan iken.

O kapýnýn kapatýlmasýna günler kala bir gün kapým çaldý hiç beklemediðim bir anda ve geleni de içeri aldým elbet bilemiyordum kalýcý olduðunu görünürde elde tutulan somut hiçbir þey yoktu ve derken kalemin teþrifi ile sarayýmdaki saltanatýmýn sonlanmasýna aðýtlar dahi yakmadým.

Palas pandýras firar ettim elbet kendimdendi firarým sonra da neyim var neyim yok yeni bir yolculuða çýktým ve yaný baþýmda peyda olan gölge beni asla da yalnýz býrakmaya niyetli deðildi ötesinde ben o gölgeyi pek de umursamýyordum ilk zamanlarda…

‘’Bil mukabil Gülüm’’ diyen hayal perim.

Sevgiyi filan da geçmiþtim hani ki kendime uzak olduðumu sonradan öðrenecektim oysaki nasýl da emindim kendimi bildiðimden ve metin olduðumu sandýðým yýllar aslýnda bir kandýrmacadan ibaretmiþ. Tescilli yalnýzlýðýmý da sonlandýrdýðým bir milattýr peþime takýlan bu komik gölgeyle hayatýmýn kalanýný paylaþacaðýmý da asla tahmin edemezken.

Vakur bir gölge hem de.

Tespit edilmiþ tüm suçlardan arýndýðým sözüm ona lakin kalbimin daha çok kýrýlacaðýna sonradan vakýf olacaðým.

Rengim lacivert bu gece.

Dünse maviydim.

Bir evvelki gün kan kýrmýzýsý.

Tüm metaforlar beni ele geçirdi iþte ve düþtüm madem bir kez yola.

Baþýmý alamadýðým ve de gözlerimi.

Kalbimi teslim ettiðim ve ellerimi.

Bir manifesto ise ne ala.

Bir serenat ise bakalým sol anahtarý açacak mý kalan kapýlarý.

Denk düþtüðüm belirsizliðin hangi heceyle eþleþtiði.

Ýzdiham yüklü evrende artýk gerçek manada insanlarla arama sosyal mesafe koymam gerekliliði ki en baþtan bunu yaptýðýma kani iken gördüm ki; samimiyet illa ki geri tepiyor.

Üstelik birileri bana acýsýn diye yazmýyor ve yaþamýyorum.

Üstelik yazdýðým her þeyin bu kadar gerçek olduðuna nasýl kanaat getiriyorsa insanlar.

Ben bir hayalim çünkü.

Yorganým ise ipek.

Yüreðimin süzgecinden geçen yalancý sevgiler geride devasa bir tortu býrakýyor ve ben berrak ruhuma minnet doluyum.

Aþkýn asasýndan da öte…

Kalemin asasý.

Çünkü kalemim asi ve kýzgýn bir o kadar halis munis belki de çapkýnca geziniyor sözlükte.

Ve iþte þerh düþüyorum geceye:

‘’Yarýn yeni bir gün, azizim.’’

Sevsen de sevmesen de üstelik ben bir ömür herkesin yerine kolayca sevmiþken.

Konu kapanmýþtýr elbette bir sonraki yazýya deðin yoksa yaz’ý nasýl yaþar benim hazan yüreðim?