ÝZZET EHLÝ OLABÝLMEK ÝÇÝN 

Mukaddime: 

Rahmân ve Rahîm olan Allâh’u Teâlâ’nýn Adýyla…

Hamd, Allâh’a mahsustur. O’na hamd eder, O’ndan yardým ve maðfiret dileriz. Nefislerimizin þerrinden ve amellerimizin kötülüðünden O’na sýðýnýrýz. O’nun hidâyete erdirdiðini hiç kimse saptýramaz, saptýrdýðýný ise hiç kimse hidâyete erdiremez. Þehâdet ederim ki, Allâh’tan baþka ibâdete lâyýk hiçbir ilâh yoktur. Ve yine þehâdet ederim ki, Muhammed aleyhisselâm O’nun kulu ve Rasûlü’dür…

Bundan sonra:

Ýzzet, üstünlük ve gâlibiyettir. Þüphesiz ki üstün olan ve her þeye gâlib gelen Allâh Subhânehu ve Teâlâ’dýr. Çünkü “el-Azîz” olan odur. Bu gerçek, hüküm kaynaðýmýz Kur’ân-ý Kerîm’de þöyle ifâde olunur:

Allâh Subhânehu ve Teâlâ þöyle buyurmaktadýr:

“Allâh, el-Azîz (üstün ve gâlib) ve el-Hakîm (hüküm ve hikmet sâ­hibi)’dir.” (Ýbrâhîm: 14/4)

Ýbrâhîm aleyhisselâm da Rabbimize dua ederken þöyle diyordu:

“Þüphesiz ki Sen, Azîz’sin (üstün ve gâlibsin), Hakîm’sin (hüküm ve hikmet sâ­hibisin).”  (Bakara: 2/129)

Mülkü ve gâlibiyeti elinde bulunduran Allâh Subhânehu ve Teâlâ baþka bir âyetinde þöyle buyurmuþtur:

“Ýzzet, Allâh’ýn, Rasûlü’nün ve mü’minlerindir. Ancak münâfýklar (bunu) bilmiyorlar.” (Munafikun: 63/8)

Allâh’u Teâlâ bu âyet-i kerîmesinde izzetin kendisine ait olduðunu, tevhîdin en büyük davetçisi olan Muhammed aleyhisselâm’a ve bu davete icâbet eden mü’minlere âit olduðunu bildiriyor. Âyetin haberi, dünyâ ve ahiret hayatýnýn tamamý için geçerli olup, dünyâ ve ahiret izzet, “Allâh’ýn, Rasûlü’nün ve mü’minlerindir.”

Ancak Rabbimiz Allâh Azze ve Celle, izzeti sadece Müslümanlýk söyleminde olanlara deðil, tevhîdi yaþayýp, yaþanmasý uðrunda mücâdele edenlere vermektedir. Âyetteki “rasûl”  kelimesiyle kastedilen kuþkusuz Muhammed aleyhisselâm’dýr. O ki, tevhîdi yaþamýþ ve yaþanmasý uðrunda mücadelesini ortaya koymuþtur. Âyetteki “mü’min”kavramýndan kasýt ise Ýslâm’ý yaþamak ve Rasûl’ün takipçisi olarak yaþanmasý uðrunda teblið vazifesini üstlenmektir. Bu da açýk olarak göstermektedir ki, izzet; ancak îmân, sâlih amel ve dâvet ile mümkündür. Allâh Subhânehu ve Teâlâ, izzet ehli olacaklarýný bildirdiði mü’minlerin vasýflarýndan bahsederken þöyle buyurmaktadýr:

Allâh Subhânehu ve Teâlâ þöyle buyurmaktadýr:

“Rasûl kendisine Rabbinden indirilene îmân etti mü’minler de îmân ettiler.” (Bakara: 2/285)

“Mü’minler, ancak Allâh’a ve Râsûlüne inanmýþ kimselerdir.” (Nur: 24/62)

“Mü’minler ancak o kimselerdir ki Allâh anýldýðý zaman yürekleri ürperir. O’nun âyetleri okunduðunda îmânlarýný arttýrýr ve yalnýzca Rablerine tevekkül ederler.” (Enfal: 8/2)

“Mü’min erkekler ve mü’min kadýnlar birbirlerinin velîleridir. Marufu (iyiliði) emreder, münkeri ise (kötülüðü)nehyederler. Namazý dosdoðru kýlar, zekâtý verirler. Allâh’a ve Rasûlüne itaat ederler. Ýþte bunlara Allâh merhamet edecektir. Þüphesiz Allâh azizdir hakîmdir (mutlak güç sâhibidir, hüküm ve hikmet sâhibidir).” (Tevbe: 9/71)

“Tevbe edenler, ibâdet edenler, hamd edenler, (Ýslâm uðrunda) seyahat edenler, rükû edenler, secde edenler, marufu (iyiliði) emredenler, münkeri (kötülüðü) nehyedenler ve Allâh’ýn sýnýrlarýný koruyanlar; sen (bütün)mü’minleri müjdele.” (Tevbe: 9/12)

“Onlar, namazý dosdoðru kýlarlar ve kendilerine rýzýk olarak verdiklerimizden infak ederler. Ýþte bunlar gerçek mü’minlerdir. Rabbleri katýnda onlar için dereceler baðýþlanma ve üstün bir rýzýk vardýr.” (Enfal: 8/3-4)

“Mü’minler gerçekten kurtuluþa ermiþlerdir. Onlar ki, namazlarýnda huþû içindedirler. Onlar ki, boþ ve yararsýz þeylerden yüz çevirirler. Onlar ki, zekâtý verirler. Onlar ki, iffetlerini korurlar. Ancak eþleri ve ellerinin sâhib olduðu (câriyeleri) hariç; (Bunlarla iliþkilerden dolayý) kýnanmýþ deðillerdir. Þu halde, kim bunun ötesine gitmek isterse, iþte bunlar, haddi aþan kimselerdir. Yine onlar (o mü’minler) ki, emânetlerine ve ahidlerine (verdikleri sözlere) riayet ederler. Ve onlar ki, namazlarýna devam ederler. Ýþte, asýl bunlar vâris olacaklardýr. Firdevs’e vâris olan bu kimseler (mü’minler), orada ebedî kalýcýdýrlar.” (Mü’minun: 23/1-11)

Evet, yukarýdaki âyetlerde dünyâ ve ahiret izzetli olacaklarý bildirilen mü’min kimselerin vasýflarý beyân edilmektedir. Ýzzet isteyen, hakîki bir mü’min olmalýdýr. Bu da tevhîdi kabul ederek Ýslâm’ý edeblerine varýncaya kadar yaþamakla ve yaþanmasý uðrunda mücadele etmekle mümkündür. Bu nokta da her bir mükellefin kendisini eleþtirmesi ve nefsini hesâba çekmesi gerekir. Her Müslüman þahýs, islâha önce nefsinden baþlamalý sonra ailesinin ve Ýslâm toplumunun izzete layýk kiþiler olmalarý uðrunda el ile dil ile mal ve gerektiðinde can ile mücâdele etmelidir.

Allâh Subhânehu ve Teâlâ þöyle buyurmaktadýr:

“De ki: ‘Ey mülkün sâhibi olan Allâh’ým! Sen mülkü dilediðine verirsin. Dilediðinden de mülkü çeker alýrsýn. Dilediðini azîz edersin, dilediðini zelîl edersin. Hayr senin elindedir. Þüphesiz sen her þeye hakkýyla gücü yetensin.” (Ali Ýmrân: 3/26) 

Hâtime:

Hamd âlemlerin rabbi olan Allâh’a mahsustur. Salât ve selâm yaratýlmýþlarýn en hayýrlýsý Muhammed sallallâhu aleyhi ve sellem’in, âlinin ve ashabýnýn üzerine olsun.

Yardým ve baþarý, izzet ve þeref Allâh’tandýr.

O, her þeyin en iyisini bilendir.

Muvahhid Kullara Selâm Olsun.

KAYNAK :

1438 h. / 2017 m.

Abdullâh Saîd el-Müderris.