Uzaktan görseler baþlarýný çevirip bakmazlardý bile. Eðri büðrü, onlarca dallarý olan, kasabaya hâkim bir tepede yýllardýr duran biçimsiz bir aðaçtý. Bir gün kuþluk vakti olsa gerek, kasabanýn en eskilerinden, sözü dinlenilen, Hasibe Kadýn’ýn dalýna yeþil bir çaput parçasý baðlamasýyla dikkatleri üzerine çekerek; ünlenmeye ve ziyaret edilmeye baþlanmýþtý. Bu ilgi karþýsýnda hayretler içinde kalmýþtý. Ýþte o vakitten sonra kasaba halký akýn etmiþ ve o eðri büðrü dallarýna, rengarenk çaputlar baðlar olmuþlardý. Bir gelini süsler gibiydiler . Her renkteki çaput parçalarý ayrý ayrý dertlerin sembolüydü adeta. Ve o gün bugündür de kasabalýnýn dilinde “ Dilek Aðacý” diye anýlýr olmuþtu.

Bu ünlenmeye vesile olan Hasibe Kadýn’ýn derdi; müzisyen olma hayaliyle evi terk eden oðlunun onca yýl geçmesine raðmen eve dönmemesiydi. Merakla ve özlemle içi yanan Hasibe Kadýn, inancý gereði hiç usanmadan beþ yýl boyunca çaput baðlayarak, dua ile bu kuru aðaçtan medet ummuþtu. Ve bir gün oðlu çýka geldi. Bahçe kapýsýnda, elinde küçük bir valiz, yüzünde mahcup bir ifade, öylece durup annesinden bir þeyler demesini bekliyordu. Sarýldý oðluna Hasibe Kadýn. Bu olay kasabada heyecan yaratmaya yetmiþ ve aðacýn her dileneni yerine getirdiðine inanýlýr olmuþtu. Oysa genç adam, babasýnýn vefatýný duyunca ve müzisyen olma hayalini gerçekleþtiremediðinden yaþlý anasýný yalnýz býrakmamak adýna geriye dönmüþtü.  Hasibe Kadýn, her sabah hiç aksatmadan, erkenden gelip “ Senin sayende oðluma kavuþtum! “ Diye aðaca methiyeler sunar olmuþtu. Ve kasabalýya yaþadýklarýný, ballandýra ballandýra anlatmaya devam etmesi, ister istemez aðaçtan yardým beklenmesine sebep olmuþtu.

Her sabah gelmeyi ihmal etmeyen tek kiþi Hasibe Kadýn deðildi elbette. Hele ki þu kasabanýn üç kafadar kýz kurularý yok mu? Dallarýndan tutup, gölgesinde býkmadan kasabanýn dedikodusunu yaparlardý. Hiç sevmezdi onlarý bir an önce gitsinler isterdi. Kýsa boylu, kocaman kýçlý, ip gibi ince dudaklarý olan Asiye, aralarýnda en sevimsiz olanýydý. Asiye derinden bir ah çekip;                                                                                                                                                                           

 -Baðlayýp duruyoruz çaputlarý ne zamandýr. Ne iþe yarýyorsa! Sanki kocanýn gelip de bizi bulacak halimi var! “

Asiye’nin aksine sýrýk gibi bir boya sahip olan Fatma :

-Hee valla kýz! Boþuna gelip duruyoruz. Evde baðlanacak çaput kalmadý. Ben artýk iyice umudumu kestim bu yamuk aðaçtan.

Kurnaz, kömür karasý gözlere sahip olan üçüncü kýz ise; 

-Kuruduk kaldýk bu kasabada! Kaçacak yer de erkek de yok. Bu gidiþle kasabanýn yaþlýlarýna varacaðýz!

Asiye omuz silkti;

-          Amaaan boþverin þimdi bunlarý.  Asýl konuþmamýz gereken konuya gelin!

-          Ne ola ki o?

-          Hacer karýsýnýn yaptýklarýný duymadýk demeyin!

Diðer kýzlar bir aðýzdan ;

- Yoo biz hiçbir þey duymadýk. Ne yapmýþ yine manyak karý?

-Hacer karýsýyla bizim Muskacý Hoca’nýn arasýnda bir þeyler var diyorlar ya, ben onlarýn yalancýsýyým! Aman bacýlarým siz yine de benden duymuþ olmayýn emi!

Kurnaz gözlü kýz; - Kýzlar onu ben de fark ettim. Hacer çýkmaz oldu hocanýn evinden. Zaten kasabaya geldi geleli gözüm hiç tutmamýþtý o karýyý, bir orospuluk yapacak dediydim !

Asiye halinden memnun “ Çýkar yakýnda kokusu, siz hiç mi hiç merak etmeyin. Haydi düþün önüme de bize gidelim. Dünden kalma börek vardý, çayýn yanýnda iyi gider. Evde devam edelim, böyle ayak üstü keyfi çýkmýyor” Dedi.

Oh ! Nihayet kalkýp gittiler diye sevinmiþti aðaç. Sakin sakin baþýný dinleyecekti. Kasabalýnýn her gizli derdini, saklýsýný bilirdi ve bu dertler yüzünden çürüyüp gitmekten korkardý.

Kasabanýn , dilekleri gerçekleþtirdiðine inanýlan bu aðaçtan baþka bir de Muskacý Hocasý vardý. Ona da gözü kapalý inanýrlardý. Oysaki ; düzenbazýn , yalancý, sahtekarýn biriydi. Tek derdi kasabalýyý yolmaktý. Cahil, yobaz hocanýn din ile uzaktan yakýndan alakasý yoktu. Kasabanýn en cahilinin bile bilgisi ondan çoktu. Tek derdi, bu kisve altýnda insanlarý sömürmekti. Ve o kadar ün saldý ki civar kasabalardan ona muska yazdýrmaya gelenlerin sayýsý her geçen gün artmaktaydý.

Kulaktan kulaða “ Muskacý Hoca var ya, çocuðu olmayan bir kadýna okuyup üflemiþ bir de muska yazmýþ ki bir ay sonra hamile kalmýþ yaa!”  “Çok mübarek, nur yüzlü bir adam yedi kere hacca gidip gelmiþ!”  “Allah onu baþýmýza melek diye göndermiþ. Hýzýr gibi eli öpülesice!” Mealinde üretilen söylentiler almýþ baþýný gitmiþ, Hoca Efendi þöhret olmuþtu.                                         

            Hacer, hemen hemen her gün , hocanýn evine gider, soranlara da ;

“Dul bir kadýným, evde iki çocuk ekmek getireyim diye beni bekler. Ne yapayým bacýlar, siz söyleyin, ölsün mü açlýktan bebeler? Hoca Efendinin evini toplarým, hizmet ederim de bana acýr, üç beþ kuruþ verir. Allah ondan razý olsun, melek gibi adamdýr. Laf çýkaranlarýn dili tutulsun inþallah!” Derdi demesine de her gece el ayak çekilince, soluðu muskacýnýn evinde alýrdý. Kapýyý týklattýðýnda Hoca o davudi sesiyle ;

-Hacer sen mi geldin? Deyip , hemen içeriye çekerdi kadýný. Henüz kýrk yaþlarýnda, uzun geniþ sakallý, iri gök gözlü, sivri burunlu, kel ve koca göbekliydi. Hacer’i görünce ablak yüzüne yine bir gülümseme yayýlmýþtý.

-Gel hele otur þöyle yanýma gýz!

-Ah ah hocam, bebeler evde aç aç beni bekliyorlar. Fazla vaktim yok.

-Caným bu mu derdin yani! Al bakayým þu parayý, al al çekinme, neye ihtiyacýnýz varsa alýrsýn.

Hacer bir hamlede alýp, parayý koynuna attý. Bu telaþ içinde sütyensiz, iri beyaz göðüsleri ortaya çýkmýþ, hocanýn içinin gitmesine, yutkunmaya baþlamasýna yetmiþti bile. Hacer durumun farkýnda;  -Eh ben kalkayým da sofrayý kurayým.” Dedi.  

-Rakýyý da unutma emi!

Elinde geniþ bir tepsiyle, bir zaman sonra görüldü Hacer, iþveli bir halde. Oturup bardaklara raký doldurdu. Muskacý bir hamlede dubleyi içmiþti.

-Gel hele yanýma Hacer, az daha yaklaþsana.

-Yaklaþayým da bu böyle nereye kadar hocam?

Aðzýndaki yemeði þapýrdatarak; -Ne nereye kadar kýz, anlamýyorum ne diyorsun?

-Bu böyle daha ne kadar sürecek, kasabada adým çýktý çýkacak. Bizim nikah iþi ne oldu?

-Yapacaðým dedim ya sultaným. Nikahý da yapacaðým, sana da çocuklara da bakacaðým.

Ve Hacer’i kucaðýna aldýðý gibi duvar kenarýndaki yeþil çekyatýn üstüne devirdi. Hacer’in boþ ve isteksiz bakýþlarý; küçük masanýn üzerindeki þifa daðýttýðýna inanýlan, eciþ bücüþ kaðýtlara, muska malzemelerine ve sonra da duvardaki Arapça yazýlý çerçevede asýlý kaldý.

            Hoca sýzdýktan sonra, sabaha karþý oradan ayrýlan kadýn, yol boyunca ölen kocasýný düþünüyordu. Onu bu hallere düþürdüðü için öfkeleniyor, geceyi anýmsayýnca da utancýndan baðýþlýyordu. Koynundaki parayý yokladý. Orada olduðundan emin olunca içi rahatladý. Sabah olmak üzere ve etrafta kimsecikler gözükmüyordu. Dilek aðacýna uðramayý düþündü ve patika yoldan tepeye týrmanmaya baþladý. Baþýndaki allý güllü yemeniyi, dallardan birine baðladý.

“Zengin bir koca bulsam da þu ayyaþ hocanýn kahrýný çekmekten kurtulsam. Ne olur ulu aðaç, kabul et dileðimi, bu hayat reva mý bana?” Aðlamaklý halde baþý öne eðik, aðýr aðýr evinin yolunu tuttu.

            Dilek aðacýnýn tam karþýsýna denk gelen Saðlýk Ocaðýnda çalýþan Doktor Bey, dilek aðacýndan hiç hoþlanmazdý. Ne zaman pencereden dýþarýya baksa, tam karþýsýnda duran dilek aðacýný görür, içinden “ Yahu akýl var mantýk var. Bir kuru aðaç nasýl gerçekleþtirsin dilekleri. Ah þu zavallý insanlar, þu kuru aðaca nasýl bel baðlar ki?” Kýrýtarak gelen hemþire;

-Doktor Bey, dýþarýda sýra aldý baþýný gidiyor. Ne yapalým?

-Al kýzým içeriye hastalardan birini!

Yüzü düþen hemþire, dýþarýya seslenip, yaþlýca bir kadýný aldý içeriye.

-Ah dizlerim, ah midem, ah karným… Ölüyorum yavrum yardým et!

-Fatma teyze ne o, sen gitmiyor musun yoksa dilek aðacýna? Yoksa aðacýnýz sizi duymuyor mu artýk? Dedi alaycý bir gülüþle.

-Öyle deme oðlum, ulu bir aðaçtýr o. Her kim ne dilerse gerçekleþtirir. Böyle konuþup da rahatsýzlýk verip küstürmeyelim.

-Peki peki uzan teyze þöyle.

            Akþamüzeri olup saðlýk ocaðý tenhalaþýnca, hademe Halil kapý önünde durup, içeriyi dinleyeme baþladý. Doktorun aniden kapýyý açmasýyla telaþla yerleri silmeye baþladý.

-Gel gel, uzak kalma. Ne diye kapýyý dinlersin ki, gizli bir þey yok. Magazin olaylarýndan bahsediyordu hemþire haným.

-Aman beyim, ne dinlemesi. Sen de çok þakacý adamsýn yani. Kapýnýn önü çok kirlenmiþ de sileyim dediydim. Ama bizi bilirsin doktor, kimsenin lafýnda sözünde kulaðýmýz yoktur.

-Öyledir. Eee ne var ne yok?

Anýnda içeriye girip, doktor masasýnýn karþýsýndaki sandalyeye kuruldu.

-Beyim ne olsun iþte, bildiðin gibi her þey. Bu kasabalý kadar ahmaðýný görmedim. Aðaç da aðaç, tutturmuþlar iþte. Hayatlarý aðaç olmuþ. Doktora gelmezler, aðaca giderler, þifa beklerler.

Doktor, hafif baþ hareketleriyle onayladýkça, hademe coþkuyla anlatmaya devam ediyordu.

-Her þey o Hasibe Kadýnýn baþýnýn altýndan çýkmadý mý, bilmez miyiz sanki? O baþlattý ya onu gören ahmaklar da inanýr oldular. Dilek aðacý da dilek aðacý. Doktor da hükümet de Peygamber de Allah da O aðaç olmuþ gözlerinde. Valla beyim bu dinsiz, kafirler aðaca tapar olmuþlar. Hepsini dayaktan geçireceksin ki akýllarý baþlarýna gelsin.

Nefes nefese, kýpkýrmýzý bir yüzle ayaða kalktý birden, fazlaca ileri gittiðini anlamýþtý. Yumuþak bir sesle;

-Öyle ya kasabalý ne bilsin. Saftýr, cahildir. Senin de kafaný þiþirdim doktor bey, iþimin baþýna döneyim ben. Haydi kal saðlýcakla. Karanlýk çökmüþtü kasabanýn üstüne. Sakindi sokaklar. Esen ýlýk rüzgârýn yüzüne temasý hoþuna gitmiþ, huzur kaplamýþtý içini doktorun…

Akþam yine üvey babasýndan dayak yemiþ, yüzü gözü kan içinde aðlayarak çýkmýþtý Mert evden, okuluna gitmek üzere. Yolunun üzerindeki dilek aðacýna uðramayý ihmal etmedi her zamanki gibi.

-Caným aðacým, sen de mi beni sevmiyorsun? Neden babam bana karþý hep böyle kötü davranýyor? O yetmiyor gibi annemi de her gece dövüyor. Ne olur bize yardým et, güzel aðacým.

-Hiþt çocuk baksana!  Osman Emmi ’nin sesini duyunca aceleyle, çantasýný alýp kaçmak istedi.

-Ne o çocuk, sevgili aðacýn istediklerini vermiyor mu?  Çocuk sessiz kalýp, baþýný öne eðdi.

-Vermez vermez, bilmem mi ben bunu. Yalancý, düzenbazýn biridir. Biraz daha hayvaným olsun, bir tane ineðim olsun istedim ondan. Bana bunu bile çok gördü. El alemin kayýp çocuklarýný geri getirdi. Bana, bir ayaðý çukurda, fukara Osman’a bir ineði çok gördü. Ne o sende mi bana düþman kesildin? Þu aðaca tapar oldunuz, kurusun kökünden mendebur da kurtulalým!

Osman Emmi, dileðinin karþýlýðýný alamadýðý için aðaca düþman kesilmiþti. Her gün gelip;

-Yalancý, pis aðaç, kandýrdýn beni. Kuru, defol git bu kasabadan! Der, aradan birkaç saat geçince tekrardan gelip;

- Sende hiç insaf yok mu? Herkesin, hele de o kocakarýnýn, o Hacer’in bile dileklerini kabul ettin de yaþlý Osman’a bir ineði çok gördün. Ne ettim ben sana da beni duymaz oldun? Bir bana mý kastýn var senin?

 Osman Emmi ‘nin sözlerinin bittiðini anlayan çocuk, çantasýný aldýðý gibi fýrladý. Yaþlý adam da söylene söylene kasabanýn dýþýna doðru yürüdü.

O sýrada elinde poþetlerle dönmekte olan Muskacý Hoca, aðaca bakýp gülümsedi.

-          Ne haber düzenbaz? Sen düzenbaz, ben düzenbaz, nasýl olacak bu iþler böyle? Ýki cambaz bir ipte, iki düzenbaz bir kasabada nasýl oynayacak? Millet sana mý inanacak yoksa mübarek Muskacý Hocaya mý? Ýþimi elimden alýr oldun. Ýyisi mi sen çek git bu kasabadan.  Deyip, içini çekerek kinle yürüdü.

Yolda hocayý görenler, eline eteðine sarýlýp aman diliyor, derdini anlatýyordu. Teþekkür edenler mi ararsýn, eline para sýkýþtýran mý, tencere tencere yemek veren mi… Sonunda evin yolunu bulmuþtu.

-          Ne de zormuþ be muskacýlýk, yoruldum. Poþetten çýkardýðý birayý içmeye baþladý. Hacer kahpesi de az sonra gelir deyip beklemeye baþladý.

Gece olmuþtu. Issýzlýk çökmüþtü kasabaya ve zifiri karanlýk. Uðursuz bir kuþun ötüþü hariç hiçbir ses duyulmuyordu. Ahali ölüm uykusundaydý sanki. O sessizlikte bir hýþýrtý duydu Dilek Aðacý. Birdenbire üzerine, elindeki bidondan bir þeyler döken insan silueti belirdi yaný baþýnda. Sýrýlsýklam olmuþtu. Sonra da bir kibrit çakýldý ve turuncu alevler sardý etrafýný. Aðaç cayýr cayýr yanýyordu. Ýmdat sesini kimselere duyuramadý ve sabaha kadar yanýp kül oldu.

            Sabah mesaisine gelen doktor, pencereyi açtý ve dýþarýyý izlemeye baþladý, her zamanki alýþkanlýðýyla.  Birden hayretle, gözlerini þaþkýnca açýp kapattý birkaç kez.

“Acaba yanlýþ mý görüyorum?”   - Halil Efendiii… Halil Efendi!  Halil telaþla, soluksuz odaya daldý.  – Buyur Doktor Bey!

-Gelsene yanýma, gel gel, bak bakalým karþýya, ne görüyorsun? Daha doðrusu ne görmüyorsun? 

Halil Efendi, aðzý bir karýþ açýk;   - Aaa aðaç yok Doktor Bey!

             Kýsa zamanda aðacýn yok olduðu duyulmuþ, kasaba halký orada toplanmýþtý. Aðlayanlar, aðaçtan arta kalan küllere bakýp. “ Canýmýz, atamýz, dert babamýz,  neden terk ettin bizi? Biz sensiz ne yapacaðýz þimdi?” Aðýtlar çeþitlendi, söylendikçe söylendi. Hacer ve Muskacý Hoca da gelmiþti. Muskacý;

-          Bu kuru aðaca ilah gibi taparsanýz olacaðý buydu iþte! Yüce Allah elinizden aldý aðacý. Sonuç ortada, Allah’ýn lanetine uðradý aðaç.

Tüm baþlar hocaya çevrilmiþ, korkuyla haklýsýn der gibi tasdik ediyorlardý.  Muskacý, meydan kendine kaldýðý için içten içe bayram ediyor, Hacer ise üzülüyordu. Ne de olsa derdini anlatýr, dilekte bulunur, gerçekleþmesi umuduyla avunurdu. Kýz kurularý da ;

-          Kim ne istedi böylesine ulu bir aðaçtan? Allah’ýn lanetiymiþ , bak hele sen palavracýlara. Muskacý domuzuna da inandýlar ya yine pes!

    -Tek umudumuz da elimizden gitti. Kim yaktýysa elleri kýrýlsýn!

Asiye kurnazca ; - Bu iþ Muskacýyla Hacer karýsýnýn iþi olmasýn sakýn?

-          Hacer nerden bilsin be aðaç yakmayý. Onu iþi kaltaklýk!

Hasibe Kadýn konuþulanlarý duymuþ, kendini tutamayýp araya girmiþti.

-          Saçma sapan konuþup iftira atmayýn. Zaten acýmýz büyük!

Asiye; - Ee teyze, senin oðlun geldi. Daha ne dileyeceksin ki?  Tabii bir suçlu aramazsýn. Ama biz öyle miyiz? Umut kapýmýz gitti. Yine kaldýk evde, ne edelim þimdi?

Öte yandan Osman Emmi, uzaktan uzaða bakýp, kýs kýs gülüyordu.

-Oh olsun sana oh! Mendebur aðaç! Duam kabul oldu, kurtulduk senden!  Kendisini tutamayýp kalabalýða doðru yürüdü.

Hacer; - Osman Emmi, dün gece birisi aðacý yakmýþ!

-          Allah Allah ,  hiç þaþmadým. Bekliyordum zaten, þu çirkin þey kasabalýnýn huzurunu bozmuþtu. Uðursuz bir aðaçtý. Kim yaptýysa ellerine saðlýk. Sevaba girmiþtir.

Asiye hemen atýlýp;  - Osman Emmi, sen de nicedir þu aðaca düþman kesilmiþtin.  Dedi imalý imalý.

-          Kýz, sen bana ne diyorsun, doðru konuþ, ayaðýmýn altýna alýrým seni! Yaþlý baþlý adama iftira atýyor bir de zilli!

Muskacý;   - Haydi haydi! Daðýlýn artýk evlerinize. Gördünüz iþte, aðaç maðaç yok! Dedi keyiflice.

Kalabalýk yavaþtan daðýlmaya baþladý. Herkes aðacýn ne kadar uðursuz olduðundan bahseder olmuþtu artýk.  Zaten kimin dileðini yerine getirmiþti ki? Hasibe Kadýnýn oðlunun dönesi varmýþ dönmüþtü. Kasabalý büyük bir uðursuzluðu defetmiþti nihayet!  Doktor Bey , olup biteni penceresinden izlemiþti.  Ortalýk sakinleþince, hafiften bir yaðmur baþladý. Serinledi etraf. Pencereyi açtý, yaðmurun kokusunu derince içine çekti. Rahatlamýþ, huzurla dolmuþtu yüreði. Yüzünde gülücükler mesken tuttu.