…

Korkut çadýrlar arasýnda dolanýrken, Yaþlý Adamýn biri onu kendi çadýrýna davet etmiþti. Korkut baþýna ne geleceðini, neyle karþýlaþacaðýný bilmiyordu. Zor þartlar altýnda yaþayan, yaþamakla ölmek arasýnda yaþam mücadelesi veren Yaþlý Adamý kýrmak istemedi. Adam çadýrýn giriþ kýsmýnda; “Kýzlar misafirimiz var” dedi. Ýçeriye girdiklerinde üç kýz yan yana onlarý karþýladý.

Adam çaresizliðin içine sýðmayacak kadar çaresizdi. Son yýllarda yaþanan savaþ yüzünden, yüzünde biriken acý adamýn belini bükmüþ, yüreðini burkmuþtu. Çadýrda doðru dürüst bir eþya bile yoktu. Evlerinin önüne düþen bir roket yüzünden eþini ve iki çocuðunu kaybetmiþ, eliyle topraða vermiþ, savaþtan kaçarak buralara kadar gelmiþlerdi. Savaþtan kaçsalar da, kaçmakla açlýk ve sefaletten kurtulamýyorlardý. Acý günlük hayatlarýnýn bir parçasý olmuþtu. Yaþlý Adam kýsa hayat hikâyesini anlatmýþ, gözünden yaþlar akar bir þekilde komutana bakýyordu.

Adam “Daha dünyadayken biz cenneti deðil, cehennemi yaþýyoruz. Belki toplum olarak tek bir suçumuz olsaydý, Allah bizleri baðýþlar, bizleri böyle bir belaya musallat etmezdi. Ýþlediðimiz günahlar o kadar çok olmalý ki, bu Allah’ýn kadrine dokundu da, böyle bir bela ve musibete bizleri layýk gördü.”   

Sustu, nefsini toplayarak; “ Büyük kýzým yirmi dört yaþýnda, adý Elvin; cennet çiçeði demektir. Ortanca kýzým 18 yaþýnda, adý Minel cennet incisi demektir. Diðer kýzýmýn adý ise Aden; on beþ yaþýnda, o da cennet bahçesi anlamýna gelir. Çok iyi bir insana benziyorsun. Bak, hangisini istersen onu al, kendine eþ yap… Evliysen hizmetçin yap… Buralarda sefalet ve açlýk içinde ölmelerine veya bir çakala yem olmasýna izin verme… Biliyorum böyle bir teklifte bulunmak kolay deðil… Ne yaparsýn? Peygamberimiz de kendi kýzýný Hz. Ali’ye bu þekilde vermedi mi?

Korkut ilk defa yaþadýðý böyle bir durum karþýsýnda þaþkýndý. Sustu bir þey diyemedi. Aklý ile kalbi arasýnda gidip geldi,  kararsýzlýðý onu hýrpalayýp yordu. Vicdanýnýn bloke ettiði zinciri bir türlü kýramýyordu. Vicdanýnýn ‘al götür’ dediðine kalbi karþý çýkýyor, beyhude yere olduðu yerde kendi kendine kilitlenip kalýyordu. Vicdanýnýn ‘al götür’ baskýsý karþýsýnda dümeni geri kýrýp doðrularak tekrar Yaþlý Adama bakýyordu.

Kýzlardan birini alýp götürmekle belki birinin hayatýný kurtarmýþ olacaktý. Ya geride kalanlar ne olacaktý?

Korkut; “Lütfen, beni bir seçim yapmaya zorlamayýn. Benim sizden bir talebim yoktur. Ýsterseniz hepinizi alýp memleketime götüreyim. Babamýn ölümünü hatýrlamýyorum. Annemi ise çocuk yaþta kaybettim. Kimim kimsem yok. Benim bile fýrsatýný bulup uðrayamadýðým, babadan kalan bahçeli bir evimiz var. Orada oturursunuz. Orada iþ bulur, geçinir gidersiniz.”

Yaþlý Adam “Bu dediðin olur mu?”

Korkut “Neden olmasýn. Geçiþi ben ayarlarým.”

Korkut, Allah rýzasýný almak, bir aileye yardým etmek için de olsa, bu aileye elini uzatmak istiyordu. Üstündeki komutanýyla görüþerek, onlarýn Türkiye’ye geçmelerini, doðup büyüdüðü topraklara kadar taþýnmalarýný ayarlamýþtý. Sýnýr kapýsýndan sonra Yaþlý Adam ve kýzlarýyla yollarý ayrýlmýþtý. Yaptýðý yardýmdan dolayý içi rahatlamýþ, içini bir huzur kaplamýþtý.

Önce Ankara’ya intikal yapýlmýþ, daha sonra ise Ýzmir’deki görev yerine dönmüþtü. Ýzmir’deki birlik geçici bir görevle Muðla’ya gitmiþ olduðundan dolayý, birlikte birkaç memurun dýþýnda kimse yoktu. Anlaþýlan oydu ki, Nihal de birlikte gitmiþ olmalýydý. Telefonla onu aradý. Telefonuna ulaþýlamýyordu. Birlik komutanýndan bir haftalýk izin koparýnca, arabasýna binerek birlikten ayrýlmýþtý. Aracýn bagajýný aldýðý yiyeceklerle doldurmuþ, aylardýr uðrayamadýðý babadan kalma evin yolunu tutmuþtu.

Korkut; “Yardým etmenin bir Müslüman ahlaký, her yardýmýn cennete doðru bir basamak” olduðuna inanýyordu. Bir baþkasýnýn yaþamasýna yardým etmeyen yaþadýðýný nasýl iddia edebilirdi ki!  Bir mum diðer mumu tutuþturmakla ýþýðýndan ne kaybederdi ki? Yokluðun ne olduðunu, nasýl olduðunu gayet iyi biliyordu. Dünyanýn en güzel fiili; sevmek fiilinden sonra gelen yardým etmek deðil miydi?

Korkut evin avlu kapýsýndan girdiðinde, Yaþlý Adamý kapý önündeki bir sandalyede güneþlenirken buldu. Korkut’u görünce yüzü ýþýldadý, ayaða kalkýp “Komutan hoþ geldin” diyerek onu karþýladý. Araç sesine kýzlar da dýþarýya çýkmýþlardý. Korkut “Hoþ bulduk” diye cevap verirken, aldýklarýný kýzlarýn yardýmýyla içeriye taþýdý. Kýzlarýn getirdiði sandalyelerden birine oturdu.

Adam peþ peþe komutana teþekkür etti. Yiyecek ve suyun olmadýðý sefil bir ortamdan içinde eþyalarý, önde avlusu,  arkada meyve aðaçlarýyla dolu güzel bir bahçesi vardý. Babalarý gibi kýzlar da komutana minnet duyuyorlardý. Suyu, tuvaleti, içerisinde eþyalarý olan, bomba korkusundan uzak güven içinde yaþayabilecekleri bir yaþama kavuþmuþlardý. Konuþmalarý devam ederken Minel yaptýðý kahveleri ikram ediyordu.

Korkut’un yüreði, düþenin elinden tutmanýn verdiði huzurla dolmuþtu. Acýyý paylaþmanýn yas tutmakla deðil, yardým etmekle olduðunu görüyor, onlarýn huzur içinde hayata tutunmalarý için bilgisini ve yardýmýný esirgemiyordu.

…  

Ant. 230320

...

Devamý var

...