M. NÝHAT MALKOÇ

            Goncalarýn güle dönüþmesi vakit ve emek ister. Tomurcuklar zamaný gelmeden meyveye durmazlar. Davalar da böyledir. Onlar da iradeli insanlarýn omuzlarý üzerinde yükselirler. Azim, sebat ve gayret gerekir davayý sýrtlamak için… Bu aslýnda hedefe odaklanmayla alakalý bir durumdur. Düþünceyi benimseyip hayat tarzý haline getirenler, onun uðrunda fedakârlýk göstermeyi de peþinen kabullenirler.

            Resulullah’tan bugüne kadar Ýslam davasýnýn hizmetkârlýðýna soyunanlar bu yolda sayýsýz çileleri kucaklamýþlardýr. Onlar aðýyý bal niyetine içme cüretkârlýðýný gösteren ender karakter abideleridir. Her birinin hayatý, dikenli yollardan saadet iklimine varan güzergâhýn kilometre taþlarýdýr. Bu yollar çile taþlarýyla örülmüþtür.

            Gelmiþ geçmiþ yollarýn en kutlusu ve hayýrlýsý Ýslama giden yoldur. Bu yola revan olmak iradenin zaferinin tecellisidir. Zira Resulullah Efendimiz “Muhakkak ki, en güzel söz Allah’ýn kitabýdýr. En güzel yol da Muhammed’in yoludur.” diyerek sýrat-ý müstakimi iþaret etmiþtir. Bu yoldan gidenlerin ve bu yola hakikat yolcusu kazandýranlarýn ötelerde muhakkak mükâfatlandýrýlacaðý, ayet ve hadislerde defaatle ifade edilmiþtir.

            Ýslam davasý, bu dünya görüþünü benimseyen þahýslarýn omuzlarýnda yükselecektir. Ýslam hiç kimsenin tekelinde olan bir inanç sistemi deðildir. Bu inanç içerisinde ruhbanlýða da yer yoktur. Herkes dinine sahip çýkmakla ve onu yakýn çevresinden uzaða olmak üzere geniþ kitlelere yaymakla mükelleftir. Bu bir tercih deðil, aksine mühim bir vazifedir. Aslýnda hayatýn yaþanma sebebi bu olmalýdýr. Öteki uðraþlar bunun ötesine geçmemelidir.

            Ýmanla küfrün kavga halinde olduðu iki kutuplu bir dünyada yaþýyoruz. Böyle bir ortamda saflarýmýzý net olarak belirlemeliyiz. Her iki taraftan olmak ve öylece görünmek öncelikte tezattýr, bunun yanýnda münafýklýða da alamettir. Kiþinin batýný neyse zahiri de öyle olmalýdýr. Sonunda bir bedel ödeyeceksek bile inanç hususunda rengimizi ve safýmýzý net olarak belirlemeliyiz. Bu da yetmez, ait olduðumuz safý yeni simalarla takviye etmeliyiz.

Ýslam davasýný elimizin ve dilimizin yettiðince geniþ kitlere anlatmak bizim asli vazifelerimizin baþýnda gelmektedir. Bunun ihmali sorumsuzluðu beraberinde getirecek ve zaaflar silsilesi þerre açýlan kapýlarý zorlayacaktýr. Bu kapýdan girenler bize zarar verecektir. Onlarýn vereceði zararlar da bizim günah galerimizi þekillendirecektir. Kur’an yoluna ve hayra çaðýrmak Ýslam güneþinin nurlu ufuklardan doðmasýna vesile olacaktýr. Buna zemin hazýrlayanlar Hak katýnda elbette mükâfatlandýrýlacaktýr. Yüce Rabbimiz bu Kur’an hizmetkârlarýný ‘kurtuluþa erenler ‘ olarak vasýflandýrýyor ve onlara þu ayetle hitap ediyor: “Sizden; hayra çaðýran, iyiliði (marufu) emreden ve kötülükten (münkerden) sakýndýran bir topluluk bulunsun. Kurtuluþa erenler iþte bunlardýr.” (Al-i Ýmran, 104)

Müslüman sözün en güzelini söyleyen insandýr. Onun dayanaðý Kur’an ve hadistir. Söyledikleri bu ana kaynaklara dayanýr. O her zaman mâlâyani konuþmaktan sakýnýr. Onlarýn vicdanlarý Ýslam nuruyla aydýnlanmýþtýr. Tebliðde þefkat ve merhamet üzere hareket ederler. Korkutucu deðil, sevdirici olurlar. Müjdelerler, nefret ettirmezler. Bu üsluplarý muhataplarýný çepeçevre sarar, onlarý tesiri altýnda býrakýr. Fakat asla zorlayýcý olmazlar. Çünkü Allah bu konuda da onlarý sýnýrlandýrmýþtýr. Hatta bu dinin elçisi olan Hz. Muhammed(sav)’e bile zor kullanma yetkisi vermemiþtir: “Artýk sen, öðüt verip hatýrlat. Sen, yalnýzca bir öðüt verici bir hatýrlatýcýsýn. Onlara zor ve baský kullanacak deðilsin.” (Gaþiye, 21–22)

Ýslama davet metodu üzerinde duranlar, bunun çerçevesini sevgi, þefkat, merhamet ve hoþgörü ekseninde çizmiþlerdir. Bu iþe soyunanlarýn bilgi birikimi bakýmýndan dopdolu olmasýný þart koþmuþlardýr. Teblið gönüllüleri bu hususta mücadeleci olmayý, çabuk pes etmemeyi þiar edinmiþlerdir. Teblið vazifesi bu dinin devamlýlýðý ve diriliði için olmazsa olmaz þartlardandýr. Hem bir insaný ateþten korumak ve kurtarmak Allah katýnda en büyük zaferden daha muteberdir. Yüce Rabbimiz bunun ölçülerini de koymuþtur: “Rabbinin yoluna hikmetle ve güzel öðütle çaðýr ve onlarla en güzel bir biçimde mücadele et…” (Nahl, 125)

Þuurlu Müslümanlar kendilerinden çok, çevrelerini düþünürler. Bir iman kurtarmak için gecesini gündüzüne katarlar. Bunu yaparken de hiçbir beklenti içerisinde olmazlar. Ýlk halife, büyük insan Hz. Ebubekir’in “Benim vücudumu öyle büyüt ki cehenneme baþka kimse giremesin, onlarýn yerine sadece benimle dolsun.” sözü Ýslam kardeþliðinin ve fedakârlýðýn zirvesidir. Bugün bunu gönülden söyleyebilen insanlara ne kadar da muhtacýz…

Müslümanlar iyiliði emredip kötülükten uzaklaþtýrmakla sorumludurlar.  Bu “emr-i bil-maruf nehy-i ani’l-münker” þeklinde de zikredilir. Peygamber Efendimiz bu hususta þöyle buyurmuþtur: “Âdemoðlunun; iyiliði emretmek, kötülükten sakýndýrmak veya Allah Teala Hazretlerine zikir hariç, bütün sözleri lehine deðil, aleyhinedir.”

Ýslamla þereflenmek en büyük bahtiyarlýktýr. Ýki cihan saadeti ancak bununla gerçekleþebilir. Onun için buna aracý olanlar da Allah tarafýndan büyük mükâfatlarla ödüllendirileceklerdir. Fakat bazen biz çok istesek de insanlarý hayra yöneltemeyiz. Bu bizi fazlasýyla üzse de biliriz ki hidayet de ancak bir nasip meselesidir. Bilindiði gibi Resulullah Efendimiz, amcasý Ebu Talip’i inananlar safýna çekmek için çok uðraþmýþtýr. Lâkin Ebu Talip atalarýnýn dininden dönmeyi sosyal baskýlar yüzünden kabul etmemiþtir. Efendimiz, haliyle bu duruma çok üzülmüþtür. Onun bu hâlini gören Yüce Rabbimiz bununla ilgili olarak þu ayeti göndermiþtir “Gerçek þu ki, sen, sevdiðini hidayete erdiremezsin, ancak Allah, dilediðini hidayete erdirir; O, hidayete erecek olanlarý daha iyi bilendir.” (Kasas, 56)

Ýslama hizmet edenlerle yan gelip yatanlar Allah katýnda elbette bir tutulmayacaktýr. Malla, bedenle yapýlan hayýrlar ve ibadetler Hak katýnda mizanda tartýlacaktýr. Sonsuz olan öbür âlemde herkes karþýlýðýný eksiksiz bulacaktýr. Rabbimiz bu konuda þöyle buyuruyor: “Þüphesiz Ben, erkek olsun, kadýn olsun, sizden bir iþte bulunanýn iþini boþa çýkarmam. Sizin kiminiz kiminizdendir. Ýþte, hicret edenlerin, yurtlarýndan sürülüp çýkarýlanlarýn ve yolumda iþkence görenlerin, çarpýþýp öldürülenlerin, mutlaka kötülüklerini örteceðim ve onlarý, altlarýndan ýrmaklar akan cennetlere sokacaðým. (Bu,) Allah katýndan bir karþýlýk (sevap)týr. (O) Allah, karþýlýðýn (sevabýn) en güzeli O’nun katýndadýr.” (Al-i Ýmran, 195)

Ýslama hakkýyla hizmet etmek için öncelikle ilim ehli olmak gerekir. Bilgi ve tecrübe bakýmýndan boþ olan bir insanýn kimseye hayrý dokunmaz, aksine ziyaný olur. Bunun için nice Ýslam âlimi gecesini gündüzünü ilim tahsili için harcamýþtýr. Ýlmin önemi konusunda Hz. Muhammed(sav)’in çok mühim sözleri vardýr. Bunlardan birkaçýný dikkatinize sunuyorum:

“Ýlme sahip ol. Muhakkak ki ilim, müminin dostu, hilim veziri, akýl rehberi, amel muhafýzý, rýfk babasý, mülâyemet kardeþi, sabýr da askerinin kumandanýdýr.”…“Ey insanlar! Ýlim ancak çalýþmakla öðrenilir. Fýkýh da öyle, gayretle elde edilir. Kime ki Allah hayýr murad ederse onu dininde ‘fakih’ kýlar. Kullarý içinde Allah’tan ancak, âlimler haþyet duyarlar.” …“Ýnsanlarýn hayýrlýsý, onlarýn en güzel okuyaný, Allah’ýn indinde en fakih olaný, Allah’tan en çok korkaný, marufu emir, münkeri nehiyde ve akraba yoklamakta en ileri olanýdýr.”

Ýnsanýn en çok israf ettiði nimetlerden birisi þüphe yok ki zamandýr. Zamaný belli bir bedel karþýlýðý elde etmediðimiz için rahatça israf ederiz, kýymetini hakkýyla bilmeyiz. Oysa geçen her saniye ömür aðacýmýzdan kopan bir yapraktýr. Bunlarýn dönüþü de yoktur. Ancak Allah’ýn davasý yolunda harcadýðýmýz vakit geri kazanýlmýþ sayýlýr.

Müslümanýn boþ vakti yoktur, olmamalýdýr. Boþ diye nitelendirilen zamanlar, aslýnda ziyan edilen vakitlerdir. Oysa bu zaman içerisinde Allah’ýn adýný, þanýný ve emirlerini en ücra köþelerdeki insanlara ulaþtýrabilsek ne kadar büyük görev ifa etmiþ oluruz. Dünyamýzýn bugünkü nüfusu altý milyarý aþkýndýr. Bunun ancak dörtte biri müslümandýr. Dörtte üç insan yýðýný ilahi gerçeklerden bihaberdir. Her Müslüman, üç kiþiye Ýslami hakikatleri anlatsa bütün insanlýk bu þaþmaz hakikatlerden haberdar olur. Þartlanmýþlarýn dýþýnda bunlarýn önemli bir kýsmý da hakikate teslim olur. Bunu yapmadýðýmýz sürece sorumluluktan kurtulamayýz.

Ýslam ferdiyetçi bir din deðildir. Ýslamda esas olan toplumdur. Hayata toplum ekseninden bakmak ve o minval üzere görmek zorundayýz. Cemiyetin inanç coðrafyasýný þekillendirmek sorumluluðu Müslümanlarýn üzerindedir.

Bugünkü gençlik geçici heveslerin peþine takýlýp sürüklenmektedir. Çoðunun dini bilgileri kulaktan dolmadýr. Ýnançlarý uðrunda çile çeken ve bedel ödeyenler bir elin parmaklarýndan fazla deðildir. ‘Bunalým gençliði’ de diyebiliriz bu kartondan insanlara… Gençlik ötelere hazýrlýksýz ve ötelerden habersiz yaþýyor. Ahlak ve maneviyattan uzak olan bu körpe beyinler, hakikati kavrayacak düzeyde ve donanýmda da deðiller.

Mefkûresiz ve davasýz nesiller rüzgârýn önüne katýlmýþ bir yaprak misali sürüklenip gidiyorlar. Çanakkale Savaþý’nda i’lâ-yý kelimetullah uðrunda canýný feda eden, henüz býyýðý bile terlememiþ insanlar gitmiþ, yerlerine sanal kýbleli bizden olmayan insanlar gelmiþ sanki!... Onlar bizi anlamýyor, biz de onlarý…

Oysa geçmiþte Ýslam davasýný sýrtlayanlar bu mübarek dava için nelerini feda etmemiþlerdi ki!...Onlar mallarýndan, makamlarýndan, hatta canlarýndan vazgeçmiþlerdi. Böyle mukaddes ve muazzez bir örnek var arkamýzda… Mübarek bir sahabe nesli dimdik duruyor önümüzde… Onlar ki Resullerini ana ve babalarýndan daha çok seviyorlardý. Hz. Ebubekir, Hz. Muhammed(sav)’e ‘Anam babam sana feda olsun ya Resulallah’ diyecek kadar gönülden baðlýydý. Onun her sözünü emir telakki ediyorlardý.

Ýslam davasý için en büyük cesareti ve fedakârlýðý sahabeler gösterdi þüphesiz… Bir avuç olmalarýna raðmen gönülden baðlandýlar hak davalarýna… Hiçbir baský ve yýldýrma eylemine pirim vermediler. Ebubekir-i Sýdýklar, Halit bin Velidler, Ömerler, Osmanlar, Aliler, Selman-i Farisiler, Bilal-i Habeþiler Ýslam davasýna dört elle sarýldýlar. Bu dinin þanlý peygamberinin bir dediðini iki etmediler. Bu yola baþ ve can koydular. Feragatin en güzel örneðini cümle âleme gösterdiler. Ýslam davasýyla ailelerinden daha çok ilgilediler. Zaman zaman çoluk çocuklarýný ihmal etseler de davalarýný hep el üstü tuttular.

Sahabelerin hayatý davaya sadakatin en güzel örnekleriyle doludur. Onlar varýný yoðunu Ýslam davasý uðruna infak etmeyi hiç ihmal etmediler. Þu ayet-i kerimeyi kendilerine þiar edindiler: “Sevdiðiniz þeylerden infak edinceye kadar asla iyiliðe eremezsiniz. Her ne infak ederseniz, þüphesiz Allah onu bilir.” (Al-i Ýmran, 92)

Nefsin kötü emellerine uyanlarýn inançlarý için fedakârlýk göstermesi beklenemez. Zira nefis bencildir, kendisinden baþka hiçbir þey düþünmez. Bu hususta insaný halkeden yüce Allah þu uyarýda bulunmayý ihmal etmiyor:  “... Kim nefsinin bencil tutkularýndan (ya da cimri tutumundan) korunursa; iþte onlar, felah (kurtuluþ) bulanlardýr.” (Teðabün, 16)

Bu ayete konu edinilen þahýslar, yani nefsin bencil duygularýndan korunanlar iki cihan saadetini de yakalayanlardýr. Onlar dünyalýklara deðer vermemiþlerdir. Ahireti dünyaya tercih etmiþlerdir. Sahabeler bu zincirin altýn halkalarýný oluþturmuþlardýr. Sahabeler Allah aþkýyla dolup taþan insanlardý. Aðladýklarý da, güldükleri de, öfkelendikleri de Allah içindi. Kendi nefislerini maneviyat potasýnda eritmiþlerdir. Onlar davranýþlarý bakýmýndan numune teþkil etmektedirler. Onlara uyanlar asla ziyanda olmayacaklardýr. Çünkü Allah, güzel davranýþlarda bulunanlarý Kuran’da þöyle müjdelemektedir: “Güzellik yapanlara daha güzeli ve fazlasý vardýr. Onlarýn yüzlerini ne bir karartý sarar, ne bir zillet, iþte onlar cennetin halkýdýrlar; orada süresiz kalacaklardýr.” (Yunus, 26)

Ýslam davasýna ömrünü adayanlarýn baþýnda hiç þüphesiz ki son Peygamber Hz. Muhammed(sav) gelmektedir. O hayatýný Ýslam’ýn yükseliþi için harcamýþtýr. Kâinat kendisinin yüzü suyu hürmetine yaratýlmýþ olmasýna raðmen dünya sefasýna hiç mi hiç deðer vermemiþtir. Ýslamýn geniþ kitlelere yayýlmasý için seferber olmuþtur. Defalarca ölümle yüz yüze kalmýþtýr, tehditler almýþtýr. Fakat o yaþatanýn ve öldürenin Allah olduðunu bildiði için ölüm tehditlerine kulak asmamýþtýr. Vazifesine þevk ve heyecanla devam etmiþtir.

Uhut Savaþý’nda düþmanlar, peygamberimize ok atmýþlar, üzerine taþ yaðdýrmýþlar ve O’nun mübarek diþini kýrýp yüzünü yaralamýþlardý. Fakat O, hoþgörü ve sevgiden taviz vermemiþtir. Kendisine zulmedenleri affetmiþ, “Yâ Rab, kavmime hidâyet eyle. Onlar ne yaptýklarýný bilmiyorlar!” diye dua etmiþtir. Onun bu örnek tavrý, bazý insanlarýn batýl inançlarýný bir kenara býrakýp Ýslama koþmalarýna sebep olmuþtur.

Ýslam inancýný baþ tacý eden ve onun için hayatlarýný hiçe sayan nice abide þahsiyetler yaþadý bu topraklarda. Bunlar davayý her þeyden önce düþünmüþler ve onun yükselmesi için ölüm dâhil, her türlü riski almýþlardýr. Hayatý bir imtihan vesilesi olarak gören bu insanlar gerçek huzurun mekâný olarak ahiret hayatýný görmüþlerdir. Bu abide þahsiyetler eþyaya her zaman tefekkürle bakmýþ, lezzetleri acýlaþtýran ölümü hiçbir zaman unutmamýþlardýr. Bu Allah dostlarý olmasaydý Ýslam bugünkü kadar geniþ bir alana yayýlamazdý.

Ýslama büyük hizmetlerde bulunan ve hayatýný Ýslam inancýna adayan büyük simalardan birkaç örnek vermek istiyorum size. Bu büyük karakter heykellerinden biri Hoca Ahmet Yesevi’dir. ‘Pir-i Türkistan’ diye anýlan büyük mütefekkir Hoca Ahmet Yesevi, kendi dergâhýndan geçen Horasan erenleri vasýtasýyla Orta Asya coðrafyasýnýn islamla þereflenmesi için büyük gayretler göstermiþtir. O, vaktini üçe ayýrarak deðerlendirirdi. Günün büyük bölümünde zikir ve ibadetle meþgul olur, ikinci kýsmýnda talebelerine zahiri ve batýni ilimler öðretir, üçüncü bölümünde ise aðaçtan kaþýk ve kepçe yapar, geçimini böyle saðlardý.

Bilindiði gibi Resulullah Efendimiz 63 yaþýnda bu dünyadan göçmüþtür.  Hoca Ahmet Yesevi de bu yüzden 63 yaþýndan sonra dünyadan kopmuþ, dergâhýn bahçesine derin bir yer kazdýrmýþ, içini kerpiçle ördürmüþ, talebelerini toplayýp;  “Ey gönül dostlarý! Allah-u Teala’nýn en sevgili kulu olan Muhammed Mustafa Hazretleri 63 yaþýndan bu dünyadan ayrýldý. Ben de þimdi 63 yaþýndayým, artýk þu gördüðünüz çilehaneye çekilecek ömrümün kalan günlerini de bu hücrede tamamlayacaðým” demiþtir. Derviþlerinin yakarýþlarýna raðmen bu düþüncesinden vazgeçmemiþtir. 63 yýl yeryüzünde, 63 yýl yeraltýnda Allah ve Resulünün muhabbetiyle uzun bir ömür yaþayýp 126 yaþýnda ötelerin ötesine göçen Hoca Ahmet Yesevi yerin üstündeyken de altýndayken de insanlýðý hakikatin ýþýðýyla aydýnlatmýþtýr. Talebeleri vasýtasýyla hakikat ýþýðýný yaymýþ, küfre perde olmuþtur.

Ýnsana cesaret ve güç veren, sahip olduklarý davalarýdýr. Ýslama dört elle sarýlan ve onu bir hayat tarzý olarak kabul edenler toplumlarý için diriliþ sembolü olmuþlardýr. Bu sembol þahsiyetlerden birisi de ‘Kafkas Kartalý’ sýfatýyla þöhret bulan Çeçenistan devletinin en büyük kahramaný Þeyh Þamil’dir. Hayatýnýn tamamýný ülkesinin milli baðýmsýzlýðýna ve Ýslam inancýna adayan, askeri dehasýný bütün dünyaya ve ebedi düþmaný Rusya’ya dahi kabul ettiren, Ýmam Þamil düþünce ve inançlarýndan asla taviz vermemiþ, neticede Çarlýk Rusya’sýný dize getirmiþtir. O Ýslami bilgisini ve tasavvuf kültürünü, daha sonra kayýnpederi de olacak olan Þeyh Cemaleddin Gazikumuki’den almýþtý. Rusya’nýn bütün þiddet ve baskýlarýna raðmen bugün Kafkaslarda Ýslamýn köklü izleri varsa bunu en baþta ona borçluyuz.

Ömrünü Ýslam davasý için harcayan ve Çeçenlerin inançlarýný diri tutan Þeyh Þamil’in tek isteði Resulullah’ýn makamýný ziyaret etmek ve hacý olmaktý. On yýl boyunca Ruslarýn esareti altýnda kalmýþtý. Bu yýllar onun gibi özgürlük savaþçýlarý için en çileli zaman dilimiydi. Bunun içindir ki saçý sakalý bir anda aðarmýþtý. O öncelikle Osmanlý topraklarýna gitmeyi istemiþ, bu isteði Osmanlý sultanlarýndan Sultan Abdülaziz’in de devreye girmesiyle belli aþamalardan sonra kabul edilmiþti. Sultan Abdülaziz onu karþýlamýþ ve bir isteðinin olup olmadýðýný sormuþtur. O da Hicaz’a gitmeyi çok istediðini söylemiþ, padiþah onu bir gemiyle istediði mübarek topraklara göndermiþtir. Fakat Rusya’nýn devlet yetkilileri onu salýverirken oðlunu kendi yerine esir býrakmasýný istemiþlerdir. O, hac farizasýndan sonra, çok sevdiði Peygamberinin kokusunun sindiði topraklarda ölmüþ, Cennet-ül Baki mezarlýðýna defnedilmiþtir. Böylelikle de ‘Kiþi sevdiðiyle beraberdir” hadisine mazhar olmuþtur.

Ýslam davasýna, yazdýðý onca eserle katkýda bulunan, en sonunda da bu yolda canýný veren mücahitlerden birisi de her Müslümanýn yakýndan tanýdýðý ve sevdiði Seyyid Kutup’tur. Seyyid Kutub, Mýsýrlý yazar ve düþünce adamýdýr. O siyasal Ýslamýn fikir babalarýndan sayýlmýþtýr. Ömrünün büyük bölümünü hapishanelerde geçirmiþtir. Nefes aldýkça okumuþ, yazmýþ ve mücadele etmiþtir. En mühim eseri Fizilal-il Kur’an(Kur’an’ýn Gölgesinde)  tefsiridir. 29 Aðustos 1966’da Stalin-Hitler karýþýmý nasyonal sosyalist bir diktatör olan Mýsýr Devlet Baþkaný Cemal Abdunnasýr tarafýndan idam edilmiþtir. O;  iman, bilgi ve hakikat merkezli bir hayat yaþamýþtýr; neticede diðer mücahitler gibi þehitler kervanýna katýlmýþtýr.

Ýslama hayat veren ve onu toplumun öncelikli meselesi haline getirenlerden birisi de Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri’dir. Onun büyük bir emekle vücuda getirdiði Risale-i Nur Külliyatý pek çok insanýn imanýnýn kurtulmasýna, Ýslam ahlâk ve nizamýyla tanýþmasýna vesile olmuþtur. O insanlarý Ýslam kardeþliði etrafýnda birleþtirmeyi düþünmüþ, bunun gerçekleþmesi için yoðun bir mesai harcamýþtýr. Fakat her aydýn Müslüman gibi o da zaman zaman yanlýþ anlaþýlmýþ, Kürtlüðünü ön plana çýkarmakla, hatta Türk düþmaný olmakla suçlanmýþtýr. Oysa O, adý ne olursa olsun ýrkçýlýðýn karþýsýnda olan bir insandý. Zira Ýslamiyet ýrkçýlýðý reddediyordu. O da Ýslamiyet’in sedasýnýn gür çýkmasý için mücadele ediyordu.

Said Nursi hayata ve olaylara hikmet nazarýyla Ýslam penceresinden bakmýþ bir büyük âlimdir. O isteseydi arkasýndaki kitleyle çok önemli makam ve mevkilere gelebilirdi. Fakat onun asýl gayesi iman kurtarmaktý. Risale-i Nurlar aracýlýðýyla bu alanda hizmet etti. Dünya nimetlerini elinin tersiyle itti. Çok zor ve kötü fiziki þartlarda yaþadý. Ýnancýna daha çok hizmet etmek için evlilikten bile feragat etti. Ýslama karþý olanlarla diþe diþ mücadele etmekten sakýnmadý. Kendisini defalarca zehirlemeye çalýþtýlar. Fakat her zaman takdir-i ilahi tecelli ederek, onun iman hizmetinin devam etmesi gerektiðini kör gözlere gösterip saðýr kulaklara fýsýldadý. Tehditler ve yýldýrmalar ona výz geldi. Bunlar onun mevcut mücadele gücünü ve cesaretini artýrdý; davasýna daha bir iþtiyakla baðladý.

Bediüzzaman’ýn ömrü mahkeme koridorlarýnda geçti. Ýslamla meselesi olanlar onu her zaman birinci hedef olarak seçtiler. O da kendisine verilen harikulade bir hitabet ve ispat gücüyle onlarla diþe diþ savaþtý. Asla zelil olmadý. Eserleriyle iman hakikatlerini onlarýn yüzüne bir þamar gibi indirdi. Mehmet Akif’in: “Doðrudan doðruya Kur’an’dan alýp ilhamý/ Asrýn idrakine söyletmeliyiz Ýslâm’ý.” þeklinde ifade ettiði hasreti, Bediüzzaman, Risale-i Nur’larla gerçekleþtirmiþtir. O bugün aramýzda olmamasýna raðmen kendisinin izinden gidenler ve eserlerini Ýslami manifesto olarak görenler iman kurtarma hizmetini eda ediyorlar.

Osmanlý padiþahlarýnýn tamamýna yakýný Ýslama üstün hizmetler etmiþlerdir. Onlar toprak kazanmayý deðil, insan kazanmayý gaye edinmiþlerdi. 13. asýrda yaþayan Yunus Emre ve Mevlana Celaleddin Rumi de Ýslamýn sesini gür bir þekilde hedef kitlelere ulaþtýrmýþlardýr. O Yunus ki baðlý olduðu dergâha odunun bile eðrisini reva görmemiþtir. Mevlana ise 26 bin beyitte ilahi aþký ve muhabbeti gönüllere nakþetmiþtir.

Yakýn tarih içerisinde yaþayan Mehmet Akif Ersoy ve Necip Fazýl Kýsakürek de Ýslam davasýndan asla taviz vermemiþ, her zaman dik durmuþ iman ve izan erleridir. Onlar þiirlerinde dünyevi aþklarý ellerinin tersiyle iterek Hakk’ý ve hakikati anlatmýþlardýr. Bu isimler arasýna Arif Nihat Asya, Osman Yüksel Serdengeçti, Erol Güngör, Cemil Meriç, Seyyid Ahmet Arvasi gibi isimleri de ekleyebiliriz.  

Dünden bugüne kadar Ýslam davasýna canla baþla hizmet etmiþ kiþilerin listesini yapsak sayfalar dolar. Fakat biz sembol olmuþ þahsiyetleri zikretmekle yetineceðiz. Bu mübarek insanlarýn oluþturduðu zincire bir halka da bugünden ekleyebilirsek ne mutlu bize.

Geçmiþte yaþamýþ ve hayatýn anlamýný Ýslam’da bulmuþ abide þahsiyetlerle bugünkü insanlarý mukayese edince koca bir ‘manevi uçurum’ çýkýyor karþýmýza. Bu uçuruma bakýnca insanýn aklýna þu sual geliyor: “Dün neredeydik, bugün neredeyiz?” Maneviyatýmýz kimler tarafýndan, niçin tarumar edildi? Nasýl da böyle kolayca teslim olduk. Bugünkü gençlik, ceddinin gittiði yoldan ne kadar da uzaklaþtý. Yeni nesil çýkmaz bir yola girmiþ; fakat ne acýdýr ki onlar nerede olduklarýnýn farkýnda bile deðiller.… Bugünkü manzarayý bundan yetmiþ küsûr yýl evvel Mehmet Akif Ersoy þöyle tasvir ediyordu:

 “Müslümanlýk nerde, bizden geçmiþ insanlýk bile...

 Âlem aldatmaksa maksat, aldanan yok, nâfile!

 Kaç hakikî Müslüman gördümse: Hep makberdedir;

 Müslümanlýk, bilmem amma, galiba göklerdedir!”