...

Korkut; “Geçenlerde görmedin mi? Yunanistan feryat etmeye baþlamýþtý. Adamlar ‘S-400’ler gelmesin’ diye nerdeyse yaðmur duasýna çýkacaklardý. “Adamlar kendi denizaltýsýný bile kendileri yapýyor” diyorlar. Türkiye artýk eski kabuðunda deðildir,” diye feveran ediyorlar.”

Nihal içinden ‘konuþsam tesiri yok, sussam gönlüm razý deðil’ diyor. Zaman bekleyenler için çok yavaþ, korkanlar için çok hýzlý, yas tutanlar için uzun, sevinenler için kýsa, ama sevenler için sonsuz yüzünü gösteriyor. Herhalde dünyanýn en uzun mesafesi; birbirini anlamayan iki insanýn kafasý arasýndaki mesafe olsa gerek’ diye düþünüyordu.

Nihal “Hep siyaset, hep savaþ, hep dünya mý konuþacaðýz? Biraz da hayattan, yaþamdan, mutluluktan, huzurdan, hatta biraz da kendimizden bahsetsek olmaz mý?”

Korkut’un Nihal’in sözleri sonrasý aklý Oscar Wilde’nin “Kadýnlar sevilmek içindir, anlaþýlmak için deðil…” sözlerinin çengeline takýldý. Korkut oldum olasý kadýnlarý anlayamýyordu. Hayat bir taksi gibi deðil miydi? Bir yere gitsen de, sabit dursan da zaman denilen taksimetre iþliyordu. Hatalarýn, dolu bir hayat için ödenen bir bedel olduðunu anlamakta zorlanýyordu.

Korkut düþünmekte olduðunu unutmuþ, suskunluk içinde geçen zamaný anlayamamýþtý. Nihal’in “Yaný baþýndakini anlayamadýktan sonra, dünyayý anlasan ne olur ki? Kumru kuþu gibi ne düþünüyorsun?” Dedi.

Korkut; “Oscar Wilde’nin ‘Kadýnlar anlaþýlmak için deðil, sevilmek içindir,’ sözlerini düþünüyordum.”

“Ýyi ya! Adam güzel demiþ. Kadýnlarý anlamaya uðraþma, çünkü onlar anlaþýlmaz varlýklardýr. Sevilmek de yaratýlýþlarý ve mizaçlarý gereðidir. Bilmelisin ki, hayat; insanýn cesareti oranýnda daralýr veya geniþler.”

“Tamam da anlamadan, anlaþýlmadan bir þey nasýl sevilebilir ki!”

Nihal; “Kader bir þans oyunu deðil ki, seçim sonucudur. O beklenecek deðil, elde edilecek bir þeydir. Önemli olan uzaklýk deðil, ilk adýmý atabilmektir.”

Nihal’in düþünceleri yavaþ kýraðý vurmuþ gibi soðuyor, belirsiz puslu bir beyazlýða bürünüyor, Korkut’a cesaret ve gayret aþýlamaya çalýþýrken yüreðinin duvarlarýnda çatlaklar oluþuyordu. Kýlcal damarlarýnda dolaþan bir pelte gibi umudunu yitirmeden aðýr aksak ilerlemeye çalýþýyordu. Yüreðinde kümelenen ekþilik tadý, ayný zamanda dilinin ucuna gelip yerleþiyordu.

Korkut; ‘Yaþamý boyunca herkes birini bulabilir, ama birbirini bulmak çok az insana nasip oluyor’ cümlesini evirip çevirip okuyor, geleceðin belirsizliði gözünü korkutuyordu. Bazen yanýndayken bile, yanýnda olanlarý göremeyebiliyordu.

Korkut; “Ýstersen zamana býrakalým,” dedi.

Nihal; “Ya beni kime býrakacaksýn,” dedi.

Korkut sustu. Nihal kendini koca bir boþlukta hissetti. Nihal gözlerinin buðulandýðýný göstermemek için baþýný dýþarýya doðru çevirdi. Ýçinden Korkut’un eski sözlerinden birini hatýrladý. “Bir zamanlar yüreðime dünyalarý sýðdýrýrdým. Yüreðine dünyalarý sýðdýrýrsýn da bir beni sýðdýramazsýn,” diyerek içerleniyordu. Aklý ise yüreðinin bu davranýþýna karþý çýkýyor, ”Hiçbir zaman garantisi olmayan bir mutluluk için, hayatýnda kalýcý olan þeyleri yok etme… En çok üzülen sen olursun,” sözlerini duymuyordu, duymak bile istemiyordu.

Korkut, “Üzdüysem özür dilerim. Ben önce babasýz, sonra da annesiz büyüdüm. Biraz kýrýlganým, biraz huysuzum, biraz anlaþýlmazým. Sevgisizlik ve acý beni kabalaþtýrdý, biraz da durgunlaþtýrdý. Bu hal ise bende kalýcý gibi olmaya baþladý. Ben senin sevgine layýk olamam diye korkuyor, senin gibi güzel ve yürekli bir kýzýn hayallerini yýkmaktan çekinirim,” dedi.

Nihal, Korkut’u uzun zamandýr gözlemlemiþti. Onun birçok eksik yönlerine raðmen, adil ve dürüstlüðünün birçok engeli aþmasý için yeteceðine inanýyordu.

Nihal; “Zaten gönül almayý bilmeyene, ömür emanet edilmez ki! Bildiðim odur ki insanýn en iyi yoldaþý onu seven deðil, anlayan kiþidir. Ve her yolculuk da anlamakla baþlýyor …”

Korkut; “Nihal Haným herkesin anlayýþ derecesi farklýdýr. Benim sana anlatacaklarým, ancak senin anlayacaðýn kadardýr. Þunu da bilmelisin ki, insanlarýn size olan davranýþlarý, sizin deðil kendi deðerlerini belirler. Yalnýzlýðýn en kötüsü nedir? Bilir misin? Anlamayanlarýn arasýnda kalmaktýr.”

Nihal; “Sevgi Allah tarafýndan verilen bir nimettir. Kiminin elinde heba, kiminin kalbinde vefa olur.”

Korkut; “Haklýsýn… Heba ile vefa terazinin iki gözü gibi, hangisi aðýr basarsa diðeri yok oluyor. Arkada býraktýðýný, giderken yaktýðýný yabana atmayacak adam lazým…”

O arada Korkut’un telefonu çaldý. Arayan Devlet Komutandý. “Korkut, her neredeysen yön deðiþtir. Acilen Ankara’ya geç.  Rusya’ya gidecek heyette koruma görevi yapacaksýn.  Altý saatin var.” Dedi ve telefonu kapattý.

Korkut, yol kenarýnda durdu ve saatine baktý. Nihal Korkut’un yüzüne baktý. Korkut “Altý saat içinde Ankara’da olmam isteniyor,” dedi. Ve direksiyonu Ýzmir Havaalanýn doðru çevirdi.

…

Devamý var

...

Ant. - 130120