‘’Babam gelirdi ve akþam olurdu

Siyah beyaz bir fotoðraf gibi gelirdi babam

Ben o zaman bütün babalarý susar sanýrdým

Kapýlar titreyerek açýlýr, titreyerek kapanýrdý.

Babamdan yapýlmýþ bir korkuydu dünya.’’

(Þ. Erbaþ)

Sahiplenilesi ne var ki?

Bir çift eski iskarpinden baþka?

Ve hangi düþ yeterdi

Yürekteki kilidi açmaya?

Sözcükler frapandý önceleri

Adeta birer mavi inilti her biri.

Annem kadar sadýk ve tanýdýk olmalýydý

Tüm kadýnlar:

Bahþedilen yuvada halis munis gölgelerin

Devasa yalnýzlýðýnda fink atan ölüm gibi.

Yâd edip dünü,

Bir içimlik þiirde týkýlýp kaldýðýmý da sanmasýn hani

Hiç kimse hiç kimse:

Herkes olmaya da meyletmedim

Dünde kaykýlmýþlýðýma bir mezar dilendiðim

Gazabý yüklenip de Rabbime sýðýndýðým

Hem ödenmiþ borçlarým da yok benim

Sadece bir tek kaygý:

Layýk olmak faniliðin lügatinde

Depreþen hüznümle kefil olduðum kalbim

Sýra dýþý hüznüme de dâhil etmediðim hiç kimse

Aþkla andýðým aþkla yandýðým;

Her zerremde yokluðum

Ve kendimi sunup emanet ettiðim

Elbette giden kalan tüm sevdiklerim.

Sözcükler çok ýsrarcý bu aralar:

Babamdan öðrendiðimi de katlar

Sözümle özümle yâd ettiðim mevsimi;

Közümle, özrümle

Ýtaat ettiðim elbette içimde saklý tek temenni.

Boykot mu etmeliyim hüznü?

Kapýþan içimde milim milim

Oysaki mil çektiðim deðildi sadece gözlerim.

Bir o kadar mimlendiðim

Mihenk taþý olmaya çeyrek kala

Kalan yarýmla s/özlendiðim.

Ne gurbetteyim ne dünyada asýlý:

Araf’ta kaldýðým nasýl ki aþikâr:

Ölümle izdivacý sevdiklerimin

Kala kala ne kaldý elimde?

Demlendiðim þiirlerim

Bazen sürüklendiðim hece hece

Ansýzýn da hâsýl olan bir bilmece:

Metruk düþlerin gizemli yabancýsý:

Kendimi tanýmaya az kaldý madem

Sevgiden yana neden olur derdi tüm evrenin?

Kayýtsýz koþulsuz sevdiðim;

Özleme biat alýn terimde saklý benim tecellim:

Varlýk mademki bir kýsas

Hiçliðime de kefilim yaþadýðýma dair

Üç beþ önsezi;

Göðün dahi titrediði bir örüntü

Babamla doðdum babamla öldüm:

Ruhunda dahi saklý tuttuðum nice korku

Elbet minnet etmediðim hacizli günler

Sükûnun da eseri yýllandýðým mevsim

Hazana da kefilim acýya da:

Andýðým rahmeti nasýl ki Rabbin huzurunda

Baþýmý eðdiðim

Belki de uðurlanmayacaðým ardýmdan

Su döken varsa yoksa

Neye binaen

Sözcüklerimi yuvarlasam?

Hiçliðimle sýfýra yakýn

Gönül kuþu duygularýmdan azat edilmediðim

Elbette iksiri efkârýn

Umuda da varým

Yeter ki yazýlý olsun güzellikler yazgým.