Bir zincirin son halkasýyým, kýyýma uðramýþlýðýn da muadilidir þiirlerin efkârý belki de kusursuz olma istemine yenik düþen maðdur bir düþün de ta kendisi.

Atýfta bulunduðum soytarý gecenin nazarýnda aymazlýðýn da ýsrarýyla nöbete durduðum haleti ruhiyeme verip veriþtirdiðim her ç/aðrý gözlerden ýrak da bir muamma iken iklimin sönük ferinde katýksýz serptiðim yýldýz tozu.

Aykýrý varlýklar karýp da karanlýðý ataða geçen her ezeli acý nihayetinde þiire mesnet adanýyor hece hece ve gaipten gelen hüzne de teðet geçiyor imler ne de olsa muteber yalnýzlýðýn kayrasýnda çiçekler soluyor hece hece ve göðün makberinde saklý ýssýzlýkla yeknesak tümceler ansýzýn peyda oluyor bir kýtanýn uzvu gibi bir de sonlanmasý dilenen ömür gibi açýða çýkýyor zaaflarý bilinmezin indinde bir numune ararken kendine denk düþüyor evren ve muhalif tümden gelen hezeyanla þerh düþüyor bulutlar en noksan varlýk iken beþeri kaygýlarýn da korkuya eþlik ettiði.

Her halükarda ýsrarlý bir yalnýzlýk ve asla da minnet etmeden tek bir beþere niyet ediyor þarkýlar ve göðün komplimanlarý ile yüzü kýzarýyor yerkürenin.

Kimi zaman mesnetsiz bir itham ve kývýlcýmlar saçan þaþý gözlerinde rüzgârýn hurafeler azýða alýyor gerçekleri.

Kýblesinde ölü beyitlerin kýrýk sarkacý belki de hüzünlü kalbin en yakýn sýrdaþý.

Zaruri gölgesi ölümsüzlüðün diline düþüp de ölümlü ayracý her nota verilen edimde elbet rüþtünü ispatlýyor kimliksiz düþler ve açýk ara farkla evriliyor metruk düzen.

Bir hitapsa aþk.

Bir hicrana denk düþüyorsa yýldýzlarýn açgözlü sýrlarý.

Bir edimde vuku bulan isyanla top tüfek kuþanýyor mahkûm edilmiþ yürekler elbette aþkýn istikrarsýzlýðýnda rücu eden bir matem ýssýzlýðý örten ve kamikaze imler tereddüt yüklenip insan olmanýn hikâyesini yazýyor kalem hele ki kale alýnmazken satýrlar aþka banýyor sevdalý manzumesini kýrýk yürek týpký coþku ve yokluk arasýnda gidip gelen sarkaca hükmediyor kader.

Maðdur düþler telkin ediyor gerçeðin ayazýnda üþüyen titrek elleri ile avuçluyor þahbaz gölgeleri belki de þiar ediniyor matemi her metruk hece ve kelimeler donup kalýyor Aralýðýn buklelerinde ocaklar sönüyor týpký askýya alýnan mutluluk ile bezeli hikâyeler yarýnlara erteleniyor ve yeni yýla sayýlý günler kala kýssadan hisse çýkarýyor maðlup ve maðdur evren.

Katsayýsý nice efkârlý hece ve temkinli gölgeler þuasýnda gölgesine sýðýnan arpacý kumrularýna denk düþüyor þair ve hüzünlü mýsralar hele ki kelebek ömürlü þiirler pür nâkil dökülüyor yüzünden feleðin.

Coðrafyasý umut olan gizem.

Aþký sýrdaþ bilen kelam.

Yetimliðin maruzatý ise kök söktürüyor öksüz þiirlere.

Ýçine çektiði nefesi saklý tutarken meltem ötüþen bülbüller cennete kavuþma arzusuyla kýraðý çalan her acýyý gül bilip aþkýna sýrdaþ kýlýyor soðuk mevsimi belki de nefsine sahip olamayan yaralý ve azgýn nesil endamlý bir yoksunlukla þerh düþüyor satýrlarýn tüm þehvetli sesini yok sayýp da ömürlük bir sevdayý sýrtlanýyor þair.

Demli mizacý yorgunluðun.

Densiz cüreti ile mevsime gebe rüzgâr atýfta bulunuyor askýya aldýðý maziyi bir kalemde seriyor kâinatýn önüne.

Civcivli bir yoksunluk ve meali asla dile gelmeyecek duygularla sýrdaþ kim ise emsalsiz dokusunda saklanýyor bilinmezin.

Her hoyrat vuruþ.

Çakrasý yüreðin.

Dengi olmayan hangi yürekse kepaze bir imgede gözünü sakýndýðý bulutlara veryansýn ediyor göçmen kuþlar ne de olsa göç mevsimi geçeli çok oldu ve esir düþtükleri yaralý coðrafyasýnda aþkýn hummalý bir seferberlik elden gelen ne ise belki de el, el üstünde kayýt açýyor bir bir melekler ve edasýna yenik; sedasýna tutuklu bir manivela ile yola düþüyor acýlar günün çeperinde kâh izdiham kâh sükûn arayýþý ile infilak ediyor yerküre ve dolduruþa gelen göktaþlarý birer birer uðurluyor geçmiþin isinde saklý bir iç çekiþ ile nemalanýyor kara delikten.

Boyutsuzluðun izdihamý.

Bir belirteç kimi zaman yalnýzlýk.

Tanrýsýz düþler açýða alýnýyor ve Rabbine sýðýnan tüm kâinat aþký rahmet bilmenin ötesinde aþkla yoðuruyor günü ve ömrü belki de kayýtsýzlýðýna þerh düþüyor matem, zemherilerde ölmeyi bekleyen yaralý bir kuþun da son ötüþüne tanýk iken Yaratan.

Ýzafi mutluluðun son demlerinde…

Acýlarýn da kayrasýnda.

Þehla gözleri evrenin kapanýyor ne zamanki Yaratan buyurmuþken secdeye varmasýný Ýlahi duygular da þahlanýyor kimi zaman bir med-cezire yenik düþen kimi zaman kifayetsizliði ile içine kapanan devasa gölgeler tüm acýlarýn arasýna birer ayraç koyuyor belki de geleceðin fermaný þimdiden yazýlýyor ve imleci aþk olan her duyguyu da sýrdaþ biliyor melekler tek kalemde ölümü dillendiren bir iç çekiþle son uykusuna dalarken düþler.

Makberi çaðrýþtýrdý düþlerim ve tevazuu yüklenip dümenine geçtim þehrin.

Bir yakamozdu beni çaðýran ve isyan bayraðýný açan baykuþ.

Kilosu kaçaydý acýlarýn ve kayrasýnda ne saklýydý düþlerin?

Firar eden gölgeme atýfta bulundum ve sükûnetimi koruyup sýðýndýðým dualarýmda körebe oynayan hecelere alkýþ tuttu þahika.

Israrla sevdiðim gezegende yalnýzdým ve az evvel örtmüþtüm üstünü kirli ayaklarýný baykuþun.

Sitemin diyezi idi ödediðim diye; aþkýn da makber niyetine sýðýndýðý.

Bir duvara toslayýp kaçtým gerisin geri ve lenduha kapýlara rast geldim açmadýðým kadar da açmýþtým b/aðrýmý ve sözcüklerdi kefeni acýlarýmýn, týpký tavus kuþu gibi kibirle kabarýyordu yüreði matemin ve tek vuruþta yere serildi gecenin soluk yüzü.

Baðrýmda yanan bir meþale ve öksüzlüðün ritmi ile teyakkuzdaydým satýrlara sýðmadýðým kadar kalýbýmdan çoktan firar etmiþtim bile.

Tek karede saklý olsaydý keþke yüreðin izdihamý.

Keþke bir hurafe olsaydý aþk.

Balçýðý dünün efkârýna yenik düþüp de…

Seyisi satýrlarýn elbette kamçýlarken dizeler.

Bir rubai idim kimi zaman ve hangi haleti ruhiye ile düþmüþtüm yollara?

Bir yýlký atýna ters bindim ve tersten okudum evreni.

Karakaþýna kara gözüne âþýktým madem matemin, aþký sayaç bildim özlemi sarkaç ve sarnýcýna gizlendim rüyalarýn.

Metruk düþler ve izbelerde uðultular.

Kanayan nice coðrafya ve sahile vuran ölü bedenleri bebeklerin aþký ile birlikte yüreði de kopup gelen ummanlardan.

Gölgelerin hatýrýna sustum.

Aymazlýðýnda karanlýðýn içimden bir dilek tuttum.

Tastamamdý iþte koyuverdiðim rehavet ve gönülsüzce çark ettim belki de hummalý bir yürekti benimki geceyi kepaze günü ise ölü bilen ve temkinle sevdim aþký ve ihtirasýný kovaladým bulutlarýn.

Piþekâr bir gölgenin uzvu idim ve titrekti ruhum ki kalýbýndan taþan duygulara parmak bastým aþký da ucuna taktým kayan bir yýldýzýn kuyruðunda taþkýna sebebiyet veren coþku ile gölgemi ihbar ettim Tanrýya ve matemin dolaylarýnda gagaladým yalnýzlýðýmý hele ki ötelendiðime delalet efkârýn da kuyruðuna b/astým yüreðimde kalan son üç beþ kýrýntýyý.

Sevdalý mizansende bir ayrýk otuydum ve düþlerin kabrine serildim boydan boya ne de olsa geceyi þevk bilmiþtim ve özlemi de rahmet sonra da kukumav kuþlarýnýn kulaklarýna fýsýldadým.

Belli belirsiz gülümsedim.

Sustu evren.

Çatallý sesinde matemin kuluçkaya yattým: yeniden doðmak adýna doðurmalýydým hem hüznüme daha baþka nasýl çoðaltýrdým ki?

Yakamozun güncesi idi karanlýðýn da ta kendisi.

Muteber rüzgârýn diri tuttuðu ruhumla kapýþtým ve tuzaða düþmemek adýna sürtüþtüm kederle.

Muhtelif gölgeler yüreðin seyyahý idi madem…

Rücu eden bir lütuf ve devasa bir ýþýk ne de olsa halesiydim karanlýðýn ve dolduruþuna geldim kalemin.

Bir beyit ise serildiðim ve bir inkârsa yüreðin de yüz bulduðu…

Mevsimin tenine dokundum: titredim.

Aþkýn na’þýna serildim: tünediðim aðaç kovuðunda billur sesli bülbüle âþýk oldum.

Güllerin sevdalandýðý bahçenin tek müdavimi de deðildim ve yokuþ aþaðý düþen her yetim þiirde kendimi buldum ve avundum sonramý yekten umut belledim; önceme yenik düþtüm ne de olsa anda saklý bir kayýttým belki de ansýzýn firar edecek bir gökkuþaðý elbette muzip sesinde gölgemin ben yüreðin dalkavuðuydum rahminde gecenin bir seferi.

Ölümden alýp da baþýmý.

Sevgiyi nasýl ki katýk yapmýþtým.

Rahmet tevazu yüklüydü aþksa istikrarsýz.

Geceye minnet ettim güne de taziyelerimi sunup yarýn belledim: ölümlü bedenimde bir katrem daha ziyan olmasýn diye sýðýndým metanetime ve rehavet yüklü kozamdan firar ettim her imleci yoksunlukla sývadým ve aþka hürmet ettim yüz göz olduðum acýlarla hemhal ömrün sabýka kaydýnda bir gül olmaya yeminliydim madem ve ismimle müsemma bir þiir giyindim; mintaný aþk olan bir seyyah imge ile sözlendim ne zamanki metin bir canlý olmaya ant içtim ve serildim zemine ehli beyit bir nida ile içime ektiðim hüzne bandým þiiri ve kulp taktým her dizesine ýsrarla severken talep bile etmedim sevilmeyi ve hükümranlýðýnda Ýlahi Gücün son noktayý koydum geceye ve hüzne tek saniye bile duraksamadan döndüm arkamý ve terk ettim bedenimi; belleðimi de kolaçan ettim ki uyandýðýmda yeni bir kimlikle gözümü açayým rahmete ve yeni hayatýma ta ki sonsuzluk ile ihya olacaðým bir güdümde ben eleme þerh düþmüþken…