Öðretmenliðimin en güzel yýllarýný köylerde yaþadým. Külebi’nin dediði gibi, “Yurdumuz uçsuz bucaksýz, gökte yýldýz kadar köylerimiz var./ Ama uzak, ama harap, ama garipsi…” köydü çalýþtýðým köy. Ýnsanlar geleneksel konukseverliðimizin nadide örneklerini sergilerdi.

         Köyde okul açýlalý yýllar geçmiþti. Ýlkokuldan sonra eðitimini sürdürenler bir elin parmaklarý kadar bile deðildi. Kýzlarýmýzý ancak birkaç aile okutmuþtu. Okuldan kalan zamanlarýmý köyün kýrlarýnda dolaþmak, sonbahar ve güneþin ýsýtmaya baþladýðý ilkbahar günlerinde bir aðacýn gölgesinde kitap okuyarak geçirirdim.

         Öðretmen olmak, köyün tüm sorunlarýyla ilgilenmeyi gerektirir. Köyün yol, su gereksimi için muhtarý yönlendirme. Ýnsanlarýn kiþisel sorunlarýný karýnca kararýnca çözme…

         Evimiz boþ kalmazdý. Akþamlarý komþular ziyaretimize gelir saatlerce sohbetler yapardýk. Sýkýntýlarýný ailesine bile anlatmakta çekimser kalan genç kýzlar, kadýnlar da gelirdi lojman konutumuza. Sorunlarýný eþimle dinler, makbul çareler üretmeye çalýþýrdýk mevcut sýkýntýlara.

         Köye atandýðým yýl henüz gelin olan genç bir hanýmýn anlattýklarý bir öykü olacak kadar ilginçti. Evleri okula yakýndý. Uzun boylu, yay kaþlý, alýmlý bir kýzdý. Okula giderken çeþme baþýnda görmüþtüm ilk kez. Zaman zaman karþýlaþtýðýmýzda bana selam verip, ivedilikle yoluna devam ederdi. Öz güvenli, ciddi tavýrlarýyla takdirimi kazanmýþtý. Komþu bir köye gelin gitti. Onunla evlenen gencin þanslý olduðunu düþündüm.

         Zaman su gibi aktý. Ýlkbaharlar geldi. Okullar tatile girdi. Öðrencilere karnelerimize verdik. Yaz tatilimi ailemin yanýnda gittim. Uzun yaz çocuk ve ilk gençlik yýllarýmý yaþadýðým köyde geçiririm. Eylül baþýnda eþimle birlikte okuluma dönerdim. Ayný köyde çalýþtýðýmýn ikinci yýlý, okuluma, çalýþtýðým köye döndüm. Öðrencilerim ve iyice tanýþýp kaynaþtýðým köylülerle yeniden birlikte olmak güzeldi.

         Köyde fazla deðiþiklik yoktu. Köye döndüðümüzün daha ilk günleriydi. Eþim, bu gece bir akþam sohbetine bir özel konuðumuzun olacaðýný söyledi. Sabah ola hayrola denir ya. Ýç sesimle akþam ola hayrola deyip konuyu fazla irdelemedim.

         Yemeðimizi erken yiyip özel konuðu beklemeye baþladýk. Uzun sürmedi beklememiz. Ýlk kez çeþme baþýnda gördüðüm güzel kýz kapýdan sessizce odamýza süzüldü. Üzgün, sessiz bir hali vardý. Çaylarýmýzý içerken anlatmaya baþladý. Önceleri utanarak konuþuyordu. Konuþtukça kendine güveni geldi.

         Ruhunu acýtan, kalbini yaralayan olaylar yaþadýðý belliydi. Konuþmak, sýkýntýlarýndan kurtulmak istiyordu… Bize güvendiðini, sözlerinin aramýzda kalacaðýný istedi.

         “Bilmem duydunuz mu? Ben artýk dul bir kadýným. Sizleri kendime yakýn buluyorum. Ne güzel baþlamýþtý her þey. Gelin olup, her genç kýz gibi yuva kurup mutlu yaþamaktý tek dileðim. Ama olmadý…”

         Bir aile yýkýldýðýnda gökler aðlar derler. Üzüldük komþu kýzýmýzýn yuvasýnýn yýkýlmasýna. Bizim sormamýza gerek yoktu. Genç, güzel insan anlatýyordu sürekli.

         “Hani denir ya cicim aylarý. O aylar güzel geçti. Eþim askerliðini bitirmiþ sorumluluk alacak yaþtaydý. Önceleri bir büyük kente gidip iþ bulacaðý, kýsa süre içinde beni de yanýna alacaðýný söylüyordu. Haftalar, aylar su gibi aktý. Sabahleyin evden çýkýp akþamlarý geç saatlerde dönüyordu. Bir yýl geçti. Aramýzda tartýþmalar baþladý. Her gün beni sevdiðini söyleyen eþimden tatlý bir söz duymaz olmuþtum.

         Deðil büyük bir kente gidip iþ bulup çalýþmak köyde bile eli hiçbir iþe uzanmadý. Köy kahvesinin deðiþmez müdavimlerinden bir oldu. Kayýnpederim kumar oynadýðýný söyledi. Aralarýnda sert tartýþmalar yaþandý. Düðünümüzde elimize geçen paralarý bitirdi. Söz dinlemez olmuþtu.

         O evde artýk kalamazdým. Zararýn neresinden dönersem kardýr hesabý bir kara günde baba evine döndüm. Anlaþmalý ayrýldýk.” Bizim söz söylememize gerek yoktu. Genç, masum bir insan vardý karþýmýzda. Onun dinlemek bir insanlýk göreviydi. Yaþadýðý dramatik olaylarý anlattýkça ferahladýðýný hissediyorduk.

         “Sizleri fazlaca sýkmýyorum…” Diyerek sözlerini sürdürdü.

         “Dul bir kadýn olmak baba evi bile olsa zordur. Dost bildiðim insanlarýn hakkýmda dedikodu yapmalarý çok üzdü beni. ‘Evlendiðim köyde yanýma adam almýþým… daha neler neler…’ Böyle sözleri çok duydum. Elin aðzý torba deðil ki büzesin. Dul ve genç bir kadýn olmanýn acýlarý beni yaþama azmimden alýkoymadý. Ýlk aylarda dayanýlmaz sýkýntýlar yaþadým.

         Namusuma uzanmak istenen sözlere hazýrlýklýydým. Her kem söz hayata daha sýký tutulmamý saðlýyordu. Kara kalpli insanlara inat daha güçlü olmanýn yollarýný aradým. Ýlkokul yýllarýnda sýnýfýn en baþarýlý öðrencilerindendim. Okuma yarýþmalarýnda birincilikler almýþtým.

         Kitaplarýn büyülü dünyasý biricik teselli kaynaðým oldu. Atatürk’ün, “Hayat demek mücadele demektir. Hayatý kazanmak için mücadeleyi kazanmak þarttýr.” Sözü yaþam manifestom oldu. Köyde bað bahçe iþlerinden kalan zamanlarýmda çokça kitap okuyorum…”

         Genç hanýmýn anlattýklarý yaþanmýþ gerçek bir öyküydü… Uzun kýþ gecelerinde köyümüzün genç yaþta yaþamýn acýlarýný tadan bu genç insan zaman zaman ziyaretimize geldi. Bazý geceler kendisinden küçük kýz kardeþleriyle evimizi þenlendirirlerdi. Bir ziyaretinde dinimizle ilgili tutumlarýný da anlattý.

         “Yalnýzlýðým kitaplarla giderirken dini görevlerimi de hiç aksatmam. Namazýmý huþu ile kýlar kalbimi Allah’a açarým. Her þeye karþý Allah’ýn bizlere bahþettiði nimetler için þükrederim. Saðlýk ve afiyet dilerim hasta annem, kardeþlerime ve kendime. Yýllar önce kaybettiðim babam için rahmet dilerim.”

         Okulu bitirip köyde kalan gençlere ilçeye gidip halk kütüphanesine üye olmalarýný kitap okumalarýný salýk verirdim. Ayný öneriyi öykümüzün kahramanýna da söyledim. Bu önerimin okumayý çok sevdiðini söyleyen eþinden ayrýlmýþ genç insaný çok mutlu etti. Gerek ilçeden edindiði bazen de benden alýp okuduðu kitaplar hakkýnda da ara ara sohbetlerimiz oldu. Mesleðime il merkezlerinde devam etmeye karar verdim. Tayin istedim.

         Sonbahar geldiðinde öðrenci mevcudu kalabalýk bir okuldaydým. Yeni bir okul, kent yaþamýna intibak derken zamanýn nasýl geçtiði fark edilemiyor. Birkaç yýl geçti aradan. Eþim son çalýþtýðým köydeki komþu bayanlara mektuplaþýr. Köyle iletiþimi sürdürdük. Günlerden bir gün köydeki yakýn komþumuzdan mektup aldýk. Güzel dileklerle birlikte kendisi hakkýnda da þu satýrlarý yazmýþtý:

         “… Sizleri hiç unutmadým. Bir kýþ boyu yaptýðýmýz sohbetler ne kadar hoþtu. Ýyiyim. Sosyal durumum deðiþmedi. Evlenme teklifleri aldým. Henüz yeni bir yuva kurmaya hazýr deðilim. Kafamý dinliyorum. Yazacaklarýma sevinirsiniz umarým. Bilgimi, görgümü artýrmak için ilçemizde Halk Eðitimin kurslarýna katýldým. Baþarý belgeleri aldým. Ýlçemizde iþ buldum. Çalýþýyorum. Ekonomik baðýmsýzlýk kazanmak ne büyük bir mutluluk. Kendime güvenim daha da arttý. Ýleriye daha bir güvenle bakýyorum…”

         Komþumuzun iþ bulup çalýþmasýný öðrenmek, güzel haberlerle bezeli mektubunu okumakla mutlu olduk. Özellikle kadýnlarýmýzýn ekonomik baðýmsýzlýðýný kazanmasý için bir öðretmen olarak hep mücadele ettim. Bir Türk kadýnýnýn, tanýdýk eski bir komþumuzun iþ yaþamýna katýlmasýný duymak O’nun kadar beni de çok mutlu etti. Darýsý çalýþmak isteyen, iþ arayan diðer kadýnlarýmýzýn baþýna…