Sonbaharın gri bulutları.
Gözlerimin bendinin ardında.
Biriktiriyor soğuk yağmurları.
Siyah oluyor beyaz düşlerimin gölgesi.
Aldığım nefesle sızıyor.
Damarlarımdan tüm benliğime.
Davetsiz misafir hüzün.
Hazırlanıyor geceye.
Yine sızacak odamın.
Anahtar deliğinden içeri.
Sorgulatacak beni bana.
Ecelin soğuk teri gibi.
Adı olmuş kronik vaka.
Tedavisine sabır dense de.
Adım adım ilerliyor.
Tüm yaşamıma sinsice.
Azıcık direncim olmazsa.
Yenilgiye uğratacak neredeyse beni.
Ağırlaşıyor sırtımdaki yük gittikçe.
Yavaşlıyor adımlarım günbegün.
Sessizlik hakim oluyor çoğunlukla.
Eskisi kadar cümle kurmuyor.
Sorulara cevap veren dilim.
Seyirdeyim geceyle gündüzün farklı ufuklarını.
Birisi mavi diğeri siyah.
Maviyi seçiyorum.
Oysa benden uzak duruyor.
Nedense her seferimde.
Ansızın kendimi buluyorum yine.
İstemediğim karanlığın kucağında.
Görünmez bir güç.
Pes etmeye zorluyor beni.
Gelecek yarınları anlamsız hale getirmek için.
Çoğu kez yıkılsa da hayaller.
Oysa doğru bildiğim bir şey var.
Ömürde oldukça vade.
Hayattan beklentilerin bitmemeli diyor bana.
İç dünyamın sesi.
