Deprem affetmez. Aslýnda, hiçbir doða olayý; tedbirsizliði, hatayý, kusuru, ihaneti, ihmali, aptallýðý, düþüncesizliði affetmiyor. Büyüklerden þu uyarýyý sýkça duyarýz. “Tedbirini al, takdirini Allah’a býrak.”  Birisi, herhangi bir konuda dört dörtlük olmasa bile idare edecek kadar tedbir alýnýyor diyebilir mi? Diyebilecek kiþi ilk soruda mat edilir. Çok ölümlü bir olay olduðunda, iyi niyetli bazý giriþimler olsa bile çok geçmeden eski tas eski hamam oluyor bu ülkede.  

Kim ne derse desin, ülke iyi idare edilmiyor. Öz deðerler, çýkar karþýsýnda önemsizleþiyor. Toplum öfkeli. Herkes kendini haklý ve bir bilen görüyor. Cinayetler, dur durak bilmiyor. Haksýzlýk, hukuksuzluk alabildiðine yozlaþmýþ durumda. Ekonomi duraðan, iþsizlik, enflasyon tavan yapmýþ halde.  Terör can alýyor. Dýþ olaylar Arapsaçýna dönüþmüþ. Ülkede durum bu iken, bir de baþýmýza deprem belasý çýktý. Ýstanbul depremi demek, Türkiye depremi demek. Bilim adamlarýnca geleceði ýsrarla söylenen Marmara depremiyle milletin huzuru iyicene kaçtý dersek yanýlmýþ olmayýz.

         Deprem konusunda söz edenlerin hiç deðinmediði bir konuyu dile getirme amacýyla bu yazýya baþlamak istedim ama, içimdekileri de dökmeden edemedim.

         Ýstanbul’daki 5.8 depreminden çeyrek saat sonra oðlum telefonla, çocuklarýnýn okuldan alýnmasýný istedi. Özel okulun ilk ve ortaokulunda okuyan torunlarýmý getirmek üzere hemen hareket ettim. Servis sorunu olduðunda torunlarýmý aldýðým özel okulu biliyordum. Beþ katlý bir bina ve arkasýnda bahçesi vardý. Gidip bakmadýðým için bahçenin ne kadar büyüklükte olduðunu bilmiyordum. Deprem nedeniyle torunlarýmý almaya gittiðimde yüzlerce çocuðun, okulun bahçesine indirildiðini gördüm. Aileler, bahçedeki çocuklarýný alelacele götürüyorlardý. Dar sayýlabilecek okul duvarýyla sýnýr duvarý arasýndan.  Tahminen yirmiye yirmi beþ metre ebatlarýndaki bahçede doluþmuþ haldeydi öðrenciler. Onlarý ve o halde görünce yüreðim cýz ediverdi.  Bahçe duvarýný bir tarafýnda beþ altý katlý bir bina vardý Berisinde de beþ katlý okul binasý. Bahçenin iki yaný ise yüksek duvarlarla çevriliydi. Çocuklar o daracýk bahçede iken deprem olsa ve karþýlýklý iki bina yýkýlsa var ya… Ya da, yerlerinde çökerlerken beton ve tuðla parçalarý savrulsa var ya…Boðucu toz toprak üzerlerine çökse var ya…Düþünülmesi bile insanýn tüylerini diken diken ediyor. Çocuk katliamý olurdu. Torunlarýmý okul binasý yanýndan çarçabuk arabaya götürürken geride kalan çocuklar için Allah’a yakarýþta bulundum. Onlarýn korumasýný diledim.

         Oradaki aksaklýk, baþka yerlerde gördüðüm, apartman türü özel okullarý anýmsattý bana. Bu okullara izin veren devletin adamlarý! Böyle olumsuz yerlere nasýl okul açtýrýrken neden bu durumlarý akýl etmezsiniz? Milli Eðimin Bakanlýðý, doðru dürüst korunma yerleri olmayan bu gibi yerlere nasýl özel okul açma ruhsatý verir, hayret doðrusu. Yarýn, böyle bir felakete, “depremin fýtratýndandýr” derler herhalde.  Bu konuda yasada, yönetmeliklerde ne deniyor, araþtýrmadým. Varsa, yasa uygulanmýyor. Yoksa, yazýk…

         Belki bu dönem olmayabilir ama, yarýyýlda ya da önümüzdeki sene, korunmasýz bahçesi olan bir özel okulda torunlarýmýn okumasýna engel olacaðým. Bu yazýyý okuyanlar da bu konuyu göz ardý etmesinler. Son piþmanlýk fayda vermez. Öyle bir devirdeyiz ki, kendi tedbirimizi kendimizin almasýndan baþka çare yok ne yazýk ki...

Veysel Baþer