‘’ Sözün bittiði yerde, o yerde artýk her þey çok daha anlamlý…’’

Sabahýn erken saatleri, kuþlar koro halinde söylüyorlar aþk naðmelerini. Bahar geçip giden yýllara raðmen ölümsüz aþk tanrýçasý kimine göre. Kimine göreyse göz yanýlgýsý, ölümün dahi öldüðü yerde, her þeyin yapay duracaðý, o altýndan ýrmaklar akan cennetin, Allah’ýn yeryüzünde insanlara fragman olarak sunduðu bir yer…

Damla, gelinliðini giymiþ evden çýkýyordu. Yunus, sevdiðini ata bindiriyor. Damla araca kadar atla gidiyor. Savaþ yýllarýnda cepheye mermi taþýyan kadýnlar kadar gururlu bugün. Yunus sevdiðini attan indirip araca bindiriyor. Suat, Dilara, Aysun gelin arabasýna bindiler. Suat aracý kullanýyordu.

Yasin eþi ile akrabalarýnýn bulunduðu araçlardan birine bindi. Müþfik amca ve diðerleri de minibüse bindiler. Araçlarýn hareket ettiði sýrada oradaki komþular ellerindeki taslar ile su döküyorlardý arabalarýn arkasýndan. Arabalar korna çalýp mahalleden çýkmaya çalýþýyordu.

Çocuklar öncesinden kurduklarý plan ile düðün arabasýnýn önünü kesiyorlar.  Zarflar havada uçuþuyor. Bismillah deyip yola çýktýklarýnda herkes düðün için hazýrdý.

Cüneyt ve Lara uçaða binip gideceklerdi. Cüneyt bir taksi çaðýrdý. Taksi geldiðinde hava alanýna gitmek için yola koyuldular. Takside Orhan Gencebay’ýn ‘’Beni Böyle Sev Seveceksin’’ parçasý çalýyordu. Cüneyt, Lara’ya bakýyordu. Lara müzikten rahatsýz olmuþ gibiydi. Cüneyt ile birlikte binmemiþ olsalardý taksiye, özellikle seçilmiþ derdi bu þarkýya.

Cüneyt sevdiðiyle ayný araçta olduðu için çok mutluydu. Taksici de muhabbet olsun diye söylediði bir söz için piþman olmuþa benziyordu. Nereden bilebilirdi ki bu çiftin sevgili olmadýðýný…

Hava alanýna vardýklarýnda, uçaðýn kalkmasýna iki saat vardý. Cüneyt bir önceki hava alanýna geliþini düþündü. Sanki o an dünya durmuþ gibiydi. Kýyamet kopmuþ da sesi boþlukta yankýlanýyordu. Kimse duymuyor, onun gibi hissedemiyordu gönülden.

Lara, okula her gidiþinde Cüneyt’i düþünüyordu. Birlikte geçirdikleri o kýsa zamaný. Ne çok þey yaþamýþlardý bu kýsa sürede Ýkisi de ne yaþadýklarýndan habersiz.

 Lara Doðu Anadolu'nun bir vilayetinde öðretmendi. Yirmi kiþilik bir sýnýfý vardý. Köy halký da onu çok seviyordu. Her akþam mutlaka bir komþusu kapýsýný çalar ona piþirdiði yemekten bir kap getirirdi. O da mahcup mahcup teþekkürlerini iletirdi.

Oysa ilk mesleðe baþladýðý zaman, zor þartlar altýnda çalýþmaya þimdide olduðu kadar sabýr gösteremiyordu. Hatta birkaç kez mesleði býrakmayý dahi düþündü. Onu engelleyen baþka bir iþ bulamama korkusu deðildi. Gözlerinin içine gitme diye bakan öðrencilerinin okumaya olan aþklarýydý. Çoðu aile onun sayesinde çocuðunu okula gönderiyordu. Belki de hayattan beklediði sevgiyi bulamadýðý için öðrenciler ile bir arada yaþýyordu. Ama hiçbir zaman onlarý sevgisiz býrakmayacaðým diye söz vermiþti kendisine.

Uçaðýn kalkmasýna az bir süre vardý. Yolcular uçaða bindiler. Lara, Cüneyt de diðer yolcular gibi, uçaktaki yerlerini aldýlar.

Uçak pisten kalktýðý an, Lara sanki her an yere düþecekmiþ korkusuyla koltuðuna gömülmüþtü. Cüneyt sevdiðine bakýp gülüyordu. Yine de güldüðü belli olmasýn diye yüzünü baþka tarafa çeviriyordu.

Uçak Bursa havaalanýna iniþ yapmýþtý. Lara ve Cüneyt dað evine geçtiler. Lara bu gece Damla'nýn evinde kalacaktý.

Ýkili bavullarý eve býrakýp dýþarý çýktýlar. Ýlkbaharýn bu güzel gününde bir semaver çayý iyi giderdi. Cüneyt bir semaver çayý yaptý. Çaylar içildikçe muhabbette koyulaþýyordu. Konular birbirini açýyordu. Derken yeniden göz göze geldiler. Lara bu kez kaçamamýþtý aþktan. Lara Cüneyt’in aþkýna teslim olmuþtu.

Cüneyt sevinç içinde sevdiðine sarýldý. O anda ikindi güneþi vuruyordu Lara'nýn yüzüne. Lara artýk gizlemiyordu sevgisini. O da Cüneyt'e sarýldý. Öyle uzun sarýldýlar ki, gözyaþlarý oluk oluk akýyordu.

Lara: Biliyor musun? Mektuplarýnýn hepsini okudum. Senden vazgeçmek deðildi niyetim. Ama ben bir daha ayný hayal kýrýklýðýný yaþamak istemiyorum. Bir daha terk edilmekten korkuyordum.

Cüneyt: Ben sensizliðe bile razýyken, þimdi yanýmdasýn. Nasýl olur da terk ederim seni.

Cüneyt abisinin arabasýný aldý. Sevdiðiyle Bursayý gezecekti. Paintball oynadýklarý yere gittiler. Her þey burada baþlamýþtý. Lara sevdiðine bakýyordu. Birkaç hatýra fotoðrafý çektirip yeniden yola çýktýlar.

Gece iki gibi eve döndüler. Ýkisi de aþk sarhoþuydu. Baharda açan çiçekler gibi…

Yunus, Damla'nýn elini tutuyordu. Damla, ilk kez sevdiðine bu kadar yakýndý. Artýk geride kalmýþtý mesafeler. Beklemek sözcüðü kalkmýþtý lügatlerinden.

Dilara, kurulmuþ saat gibi ara ara çiftin fotoðraflarýný çekiyordu. O kadar yakýþtýrýyordu ki onlarý birbirine. Nazar deðdireceðinden korkuyordu. Arada ‘’Maþallah’’ demeyi ihmal etmiyordu.

Mola vereceklerdi. En yakýn dinlenme tesisine çektiler aracý. Ýnsanlar hep bir yere yetiþme telaþý içindeydi. Hoparlörlerden ‘’ Yarým saat mola, ya da yarým saatlik molanýn sonuna geldik’’ gibi ikaz cümleleri duyuluyordu.

  Çift mola verdikleri bir sýrada rahat edebilecekleri bir kýyafet giydiler. Yunus sevdiðini araçtan indirmiþti. Yasin’in önerisiyle gelmiþlerdi bu tesisse. Yasin ne zaman uzun yola çýksa hep bu tesiste mola verirdi.

Hep birlikte yemek salonuna geçtiler. Garsonlar ellerinde tabaklar ile adeta milli atletler gibi oradan oraya koþturuyorlardý. Menüden yemek seçtiler. Yemekler yendikten sonra tekrar yola koyuldular. Hoparlörlerden yine ayný sesler yükseliyordu…

Son cemre de düþmüþtü yeryüzüne. Havalar artýk daha bir sýcaktý. Gece olmasýna raðmen havada gündüz sýcaklýðýný aratmayacak sýcaklýk vardý. Damla, Dilara artýk uykuya teslim olmak üzereydi. Müsait bir yerde Cüneyt ön koltuða geçti. Ýki kardeþ birbirine sarýlýp uyurken, Yunus, Suat ile konuþuyordu. Uzun yoldaki bir kuralda þoförü uyutmamaktý.

Yolda artýk sabah namazý dýþýnda durulmadý. Tam gaz devam ettiler yola. Sabah dokuz gibi vardýlar Gönen'e.

Lara ve Cüneyt de yola çýkmýþtý. Bandýrma’ya yetiþmiþti. Yarým saatlik bir yollarý vardý. Yarým saatin sonunda onlarda düðüne yetiþmiþlerdi.

Düðüne yerli halkýn yanýnda çevre illerden de gelenlerde olmuþtu. Yunus bugün çok iyi anlýyordu babasýnýn neden dost biriktirdiðini. Ýþte böyle günler içindi.

Damla,  gelinliðin içinde bir kuðu gibiydi. Bakan herkesi kendine hayran býrakacak bir güzellikteydi. Yunus, damatlýðýn içinde kartal misali asildi. Görenler bu asilliðe imreniyordu.

Damla, Cüneyt ile Lara’yý birlikte görünce çok sevinmiþti. Gözlerinin içi gülüyordu. Cüneyt yengesine minnet ile bakýyordu. Hava bugün bir baþka güzeldi.

Düðün faslý bittiðinde, nikâh memuru çiftin nikâhýný kýydý. Damla elindeki çiçeði havaya attý. Çiçeði Lara kapmýþtý. Damla gülümsüyordu. Havada aþk sarhoþu bir rüzgâr vardý.

Düðün bitmiþti. El öpme faslý da bittiðinde yola çýktýlar. Dað evine gidiyorlardý.

Her þey orada baþlamýþtý. Ve þimdi her þey orada yeni bir anlam kazanacaktý. Kuþlar en güzel güfteleriyle coþturacaktý tabiatý.

Dað evine vardýklarýnda daha öncesinde sýradan gelen her þey o anda bir baþka güzel görünüyordu. Dað evine açýlan kapý sanki masal dünyasýna açýlýyor gibiydi. Ve onlar bu masal dünyasýnýn en güzel ikilisiydi. Gül ve Bülbül’ün o baki serüveniydi.

              SON