‘’Bu sabah pek bir daðýnýktý aðaçlar. Uykusundan yeni uyanmýþ tembel çocuklar misali yataklarýný toplamamýþlardý. Yerlerde biriken yaprak yýðýnlarý, güzün habercisiydi.’’

Cüneyt yaðmurun yaðdýðýný pencereden dýþarýyý izlerken anlamýþtý. Saat henüz sabahýn altýsýydý. Dün gece Lara'yý düþünmekten hiç uyuyamamýþtý. Gözlerinin önünde hep ayný sahne beliriyordu. Göz göze geldikleri anda Cüneyt, kalbinin yerinden çýkacakmýþ gibi attýðýna ilk kez þahit oluyordu. Lara ile göz göze geldiði o an, anlamýþtý bu aþkýn peþini býrakmayacaðýný.

Portmanto da asýlý duran yaðmurluðunu alýp dýþarýya attý kendisini. Odunluktan çalý süpürgesi ile týrmýðý kaptýðý gibi bismillah deyip iþe koyuldu. Yerdeki yapraklarý, biriken çöp yýðýnlarýný toplamak iyi gelmiþti. Bir an olsun çýkmýþtý o kasvetli ruh halinden.

Ne güzel þeydi bir insanýn toprakla bütünleþmesi. Ne güzel þahit olabilmek topraðýn yaðmurla alýþveriþine. Cüneyt yurtdýþýnda geçirdiði zamaný düþündü. O an gitmekle ne büyük yanlýþ yapmýþým diye düþündü. Bahçeyi temizlerken hatýrýna gelen bu hadiseyle daha bir þefkatle dokundu aðaçlara. Annesi ile birlikte ektiði elma aðacýna baktý. Ne kadar da büyümüþtü. O gün hiç inanmamýþtý bu aðacýn büyüyüp meyve verebileceðine. Bugün gördü ki, elma aðacý da týpký içindeki acý gibi büyüyordu. Ailesini düþündükçe kendisini o kadar ezik, biçare hissediyordu ki, yaþadýðýna utanýyordu adeta. Gözleri dolmuþtu. Bu kez aðlamak istemiyordu. Ailesinin kendisini bir yerden izlediðine inanýyordu. Aðlayýp da onlarý üzmek istemiyordu.

Bahçe iþleri bittiðinde saat dokuza geliyordu. Kýrdýðý odunlarý semavere koydu. En güzelinden bir çay demlemek istiyordu. Semaverdeki odunlar tutuþtuðu sýrada Yunus uykudan uyanmýþtý. Bahçeye indiðinde kardeþini gördü. Cüneyt'in hiç uyumadýðýný sohbet sýrasýnda gözlerine bakarken anladý. Cüneyt nedenini demese bile, Yunus kardeþinin kara sevdaya düþtüðünü anlamýþtý. Yunus arabasýna atlayýp ilçeye indi.

Damla uyandýðý gibi pencereleri açtý evi havalandýrmak için. Cüneyt'i görünce hayýrlý sabahlar diledi. Yardýma ihtiyacý olup olmadýðýný sordu. Cüneyt yardýma ihtiyacýnýn olmadýðýný söyledi. Damla Yunus'u sorduðunda ilçeye kadar indiðini söyledi. Cüneyt'e kolaylýklar dileyip, hazýrlanýp bahçeye inmek için içeri geçti.

Cüneyt çayý demleyip, semavere su ekliyorken Damla ve ailesi çýkageldiler. Yasin çocuklarý ile pek bir mutlu görünüyordu. Damla babasýný böylesine mutlu görünce o da kendisini mutluluða býrakýyordu. Mahkeme suratlý Suat bile o an muzipliði býrakmýþ ailesine eþlik ediyordu. Aysun Dilara ile sohbet ederken, Lara etrafý izlemekle yetiniyordu. Cüneyt de arada bir sevdiðine kaçamak bakýþlar atýyorsa da, kimse anlamasýn diye kýsa kesiyordu bakýþlarýný.

Yunus geldiðinde sofra çoktan hazýrlanmýþtý. Maaile ilk çaylarýný yudumluyorlardý bile. Yunus arabasýný park ettirdikten sonra ellerindeki eþyalar ile bahçeye kurulan sofraya doðru yürüdü. Dilimlenmiþ taze ekmek, simit ve üçgen peynir vardý poþette. Damla sevdiðine yardým edip poþettekileri sofraya dizdi. Sonbaharýn etrafa yaydýðý o tatlý serinlik, insana yaz sýcaklýðýný unutturduðu için sihirli bir þeymiþ gibi geliyordu.

Kuþlar sonbaharda sanki daha bir hürdüler. Çýrýlçýplak kalmýþ aðaçlarda kuþlar, daha bir sergileyebiliyorlardý güzelliklerini. Susuz kalmýþ topraklar baharlar olmasa acaba nasýl giderirdi ihtiyaçlarýný. Yaðmurun bereketiyle rüzgârla adeta raks ediyordu çam aðaçlarý. Bað evini dýþ tehditten korumak için yapýlmýþ, demir parmaklý korkuluklar, Ýstanbul surlarý gibiydi. Yaðmurun yaðmasýyla sanki o korkuluklarda yumuþamýþtý.

Kahvaltýda haþlanmýþ yumurtalar ile gençler yumurta tokuþturuyorlardý. Yasin Suzan’a týpký eski günlerdeki gibi aþk dolu gözlerle bakýyordu. Gençlerle oturup kalkmakla gençleþiyordu insanlar. Hayata bir farklý bakýyordu. Bir an unutuyordu sýkýntýlarý. Suzan da ayný aþk dolu gözlerle eþine bakýyordu. Ah ne büyülü bir þeymiþ gençlik diye içten içe ah ediyordu.

Kahvaltý faslý bittiðinde, gençler el birliði ile toplamýþlardý masayý. Kahvaltý sonrasý birer Türk kahvesi içtiler. Sonra da Yasin’in önerisiyle Nazif’in mezarýný ziyarete gitmeye karar verdiler. Lara, Aysun ve Cüneyt bað evinde durdular. Diðerleri ise yola çýkmak için hazýrlandýlar.

Yasin’in izniyle Damla ve Dilara Yunus’un aracýna bindi. Diðerleri ise Yasin ile yola koyuldular. Yol boyunca iki âþýk gözlerini birbirinden alamýyordu. Dilara ablasýný böylesine mutlu gördüðüne seviniyordu. Yunus’un, eniþtesi olacaðýna oldukça memnundu. Mezarlýða vardýklarýnda indiler arabadan. Yasin de yetiþmiþti. Arabadan inip hep birlikte mezarlýða dua ile girdiler. 

Suzan, eþine baktý. Yasin çok melal idi. Nazif babasýnýn ahretliðiydi. Ne zaman ruhu daralsa, babasýna kýrýldýðý anlarda kendisini hep Nazif’in evinde bulurdu. Onun þefkatli sözleri öyle tesir ederdi ki, Yasin düþmanýna dahi yumuþardý. Bu hal onda hep sürsün isterdi. Evlenip gittiðinde yazlarý gelip mutlaka elini öperdi. Bayramlarda arar sorardý. Nazif de evladý yerine koymuþtu Yasin’i. Onu ahretliði Mümin’in hatýrý içinde olsa çok severdi. Yasin, Nazif amcasýna uðrarken, ilk kez gelmek istemiyordu. Onu böyle cansýz yatýyor olarak görmek, sýrtýný dayadýðý amcasýnýn yiðitliði dahi ölümün yanýnda bir nokta kadar olduðunu görünce, dünya ne kadar da yalanmýþ diye düþündü.  

Hayat ne kadar da kýsaydý. Yasin daha dün gibi hatýrlýyordu çocukluðunu. Okul sonrasý daha eve uðramadan tel sahanýn yolunu tutardý. Çantasýný aðacýn gölgesine býrakýr sahaya girerdi. Annesi ne zaman Yasin’i eve geç gelse azarlardý. Yasin bunu bildiðinden geç kalacaðý zamanlarda Nazif amcasýnýn evine giderdi. Nazif amcasý Yasin’i ailesine götürürken, ona kýzmayacaklarýnýn garantisi ile eve dönerdi.

Suzan, kendisinin ilk bakýþta garipsediði sonrasýnda ise onu ailesinin bir ferdi yerine koyduðu Nazif amcasýný çok sevmiþti. Kendisini istemeye geldiklerinde Nazif amcanýn o tok sesi, sesiyle mermeri dahi toz eden babasýný yumuþatmýþtý. Ýmkânsýz gibi görünen evlilikleri hiç beklemedikleri bir þekilde tatlýya baðlanmýþtý. Yasin’i Nazif amcanýn mezarýna eðilmiþ, dua ediyor görünce o da kocasýnýn yanýna iliþip dua etti.

Damla, aðlamaktan yorgun düþmüþ gözleri ile Nazif amcasýnýn mezar taþýna dokunup, öpüyordu. Öyle kederli bir hali vardý ki, orada cansýz yatan Nazif amcasý deðil de sanki kendisiydi.

Yunus, geç tanýyýp erken yitirdiði amcasýna aðlýyordu. Nazif amcadan aldýðý zümrüt kolyeyi Damla’ya hediye ettiði ana gitti. Ne kadar almak istemiyorum dese de, Nazif amcasýnýn ýsrarýna boyun eðmiþti. Ailesini kaybettiði o zorlu günlerde, kalbine þifa olan sözlerin tesiri ile Nazif amcanýn hep yanýnda olmasýný istiyordu. Onu kaybettiðinde bir kez daha yýkýlmýþtý. Ama ilki kadar biçare deðildi. Nazif amcasý ona güçlü olmasýný öðretmiþti. O da bu mirasa sahip çýkacaðýna söz vermiþti kendi kendisine.

Eve doðru yola çýktýklarýnda, hepsinde bir rahatlanmýþtýk hissi vardý. Yarým saatlik uzaktaki bað evine gitmek hiç bu kadar uzun sürmemiþti.

Aysun, Lara sofrayý kurarken, Cüneyt de yaptýðý yemekleri sofraya diziyordu. Ailenin gelmesine az bir süre vardý. Her þeyi harfiyen hazýrlamak istiyorlardý.

Lara, Cüneyt’in böylesine maharetli olabileceðine þaþýyor, kendisini tutamayýp gülüyordu. Aysun da arkadaþýna uyuyor gülüyordu. Cüneyt ise hiç istifini bozmuyordu.

Lara, Cüneyt’ten etkilenmiþti. Lakin gidecek oluþu ona inanýlmaz aðýr geliyordu. O yüzden Cüneyt’e soðuk davranýyordu. Her ne yapýyorsa, gidip de bir ömür üzmemek adýna yapýyordu. Gitmek zorunda olmasa belki de böylesine yanmazdý içi. Ve baþlamadan bitmek zorunda kalmazdý iliþkisi. Lara günlerdir içinden çýkamadýðý düþünceler ile boðuþmayý býrakýp, artýk Cüneyt ile konuþmak istiyordu. Bu akþam Cüneyt ile her þeyi etraflýca konuþmak istiyordu.

Durumu heyecansýz, kuru bir ses tonu ile Cüneyt'e dediðinde, henüz aile gelmemiþti. Cüneyt bu soðuk, heyecansýz ses tonuyla söylenmiþ sözcük karþýsýnda, heyecandan ölebilirdi. Heyecanýný belli etmemek için sakin görünmeye çalýþtý. Bir an evvel akþam olsun diye can atýyordu.

Aile geldiðinde, hep birlikte sofraya geçtiler. Güzel bir öðle yemeðinin ardýndan, bir semaver çayý içmek istediler. Semaverin tüten dumaný huzur oluyordu çoðu zaman. Çay belki de yeryüzünde içen herkesi ayný nispette memnun edebilen ender bir içecekti.

Yemek sofrasý herkes evlerine geçti. Cüneyt annesinin yazdýðý mektubu okumak için odasýna çekildi. Elleri titriyordu zarfý tutarken. Korkuyla, ümit arasýndaki o ince çizgide iki ileri bir geri yapýyordu. Sonunda cesaretini toplayýp mektubu okumaya baþladý. Bir, iki, üç… Okudukça bir daha bir daha okuyordu.

Gün batýmýnda, güneþin göðü kýzýla boyadýðý anda Cüneyt dýþarýya çýktý. Lara’nýn kendisini beklediðini gördüðüne þaþýrmýþtý. Ne olacaksa olsundu. Hiçbir þey, aþk acýsýnýn belirsizliði kadar yakamazdý bir insanýn canýný.

Lara, konuþmaya baþlamadan önce, sözcükleri özenle seçmeye çalýþýyordu. Olur da üzerse diye Cüneyt’i.

Sonbahar her an yeni bir vedaya hazýrlanýyordu. Bu vedalar çoðu zaman dönüþü olmayan vedalar oluyordu. Gözyaþlarý, aðaçtan düþen yapraklar misali dökülüyor. Tabiat ana bile bu eþsiz uyuma þaþýyordu.

Cüneyt birazdan duyacaklarýný az çok seziyor, kim bilir kendisini nereden yaralayacak sözleri sýrasýný bekleyen bir idam mahkûmu gibi bekliyordu.

Lara artýk daha fazla uzatmadan durumu anlatmaya koyuldu. Cüneyt’in gözlerine bakýp konuþurken, bazen zorlandýðý oluyordu. Tam bir saat boyunca konuþtular. Kâh gülüp kâh aðladýlar. Vakit yaklaþmýþtý. Lara’nýn son sözü zaten her þeyi anlatmaya yetiyordu. ‘’Gitmek zorundayým.''

Cüneyt eve geldiðinde çok üzgündü. Yunus’a iyi akþamlar dileyip odasýna çekildi. Ýçi acýya acýya, içinden bir þeyler kopa kopa bir mektup yazdý. Lara’ya veda ederken verilmek üzere…

‘’  Ben aþka susuz kalmýþken, ecelime susamýþým bilmeden. Þimdi hiçbir tarif anlatamaz üþüyen hayal kýrýklýðýmý.

Oysa daha kaç aný güzel hatýrlanmayý hak ediyordu. Duvarlarda rengârenk çerçeveler boþ kaldý. Kala kala asýlacak sözcükler kaldý kalemi kýrýk düþlerimde. Hayatýmýn hiçbir evresinde böylesine biçare olmadým. Mutluluðu görmem lazým iken, bana mutluluðu çok gördün. Artýk hiçbir þey eskisi gibi deðil.

Gitmek zorundayým diyorsun ya. O cümle kadar hiçbir cümle yaralamýyor kalbimi. O kadar seninle dolmuþ ki içim, sensizlik en uzak ihtimal olmalý diyorum. Sonra sen benim ilk günümsün. Seninle baþladý her þey. Bir hiç uðruna bitmesine müsaade edemem.

Sen benim ikinci þansýmsýn. Ýnsan bir kere gelir dünyaya. Ben doðduðumun farkýna seninle vardým. Aþkýnda açtým dünyaya gözlerimi. Onca intihar çiçeklerini beynimin içinden senin sayende silebildim. Þimdi gitmek zorundayým diyorsun ya. Ýnan bunu kabullenmek sandýðýn kadar kolay deðil. Sen uyuduðum yastýðým, sen soðuk günlerde üzerime örtündüðüm yorganýmsýn. Sana bu kadar alýþmýþken bitmesin bu hikâyemiz.

Çok uðraþtým. Sana olan sevdama karþýlýk vermen için. Bitmesin istedim bu þarký. Sen bildiðini okudun. Bense yazdýklarýmý okudum. Bildiklerini topladým meðer koca bir hiçmiþ. Yazdýklarýma baktým. Çok düþündüm. Anladým ki yazdýklarým olmayacak bir duaya amin demekmiþ.

Al bütün þarkýlarý senin olsun. Yýrt at bütün sinema biletlerini. Neye yarar biz gidemedikten sonra. Söyle tüccarlara plastik gül satmasýn artýk çarþý pazar. Biz bittik. Hikâyemizin sonu hüsran oldu. Artýk hiçbir þeyin önemi yok.

Yollar uzunmuþ kýsaymýþ ne fark eder. Beraber yürüyemedikten sonra varsýn tüm yollar uðrak yerimiz olsun. Biz artýk ayrý duraklarda ayrý þehirlerde olacaðýz. Çok üzgünüm.’’

 Devam Edecek...