‘’Mutluluk, bir yerde ve her yerde, hiçbir þey beklemeden dünyayý, insanlarý sevmektir.’’ (Albert Camus)

Kýyasýya devinen mihrabýn saklý tuttuðu o veryansýn ve etkileþim içinde vesile olan birbirine elbette her mahlûkatýn bir yaratýlma ve yaþama sebebi var iken…

Mutlak döngüde süregelen bir hengâme ve ýstýrap yüklü bir vaveyla içimde çöreklenen görmeyen gözlerin bile þakýyabildiði enginliðin muhtevasý…

Her anlamda kayýt altýnda gün ve döngü derken þifresini fýsýldayan tok gözlü bir ahmak belki de evrenin en zengin müridi yüreðini kopyalayan her açýlýmda aslýnda yüreðinin ve sevgisinin sarýp sarmaladýðý düzende yarýn kaygýsý duymadan yaþayan.

Ve iþte devinim.

Ertesinde bir rabýta ve gök gözlerinde evrenin uðultular iken ç/aðlayan gönül gözünde ne acý ne hüsran hele ki acýya baðdaþ kuran bir hüküm iken göðün kanatlarýnda bir yanýp bir sönen farazi aydýnlýk.

Aþk mahkûmlarýyýz gibisinden.

Demedim demeyin, demenin de meali iþte tayyarenin kanatlarýnda ölgün mevsim; ölgün mevsimin de kardýðý bir ikilem ve derken âþýk ile maþukun ortak kaygýsý.

Sürrealist ve tok gözlü imgeler derken yazarýn vurguladýðý üzere þu söylem hani sanmayýn ki; fazlaca zorlanacaðýnýz ve kayda deðer bir fasýla da izlemeyeceðiz biz yine de sözü yazara býrakalým:

‘’Ne olursa olsun, her þeyin anlamsýz olduðu, her þeyden umut kesmek gerektiði düþüncesiyle nasýl kalýr insan? Her þeyin anlamsýz olduðunu söylediðimiz anda bile anlamlý bir þey söylemiþ oluyoruz. Dünyanýn hiçbir anlamý yoktur demek, her çeþit deðer yargýsýný ortadan kaldýrmak olur. Ama yaþamak ve örneðin yiyip içmek kendiliðinden bir deðer yargýsýdýr. Umutsuz bir edebiyat ne demek olabilir? Kaldý ki susmak bile bir anlam taþýr. Edebiyat olan her yerde umut vardýr.’’ (Albert Camus)

Asla hurafelere inanmadým ne de olsa bilimsel bir ýþýktý hem eðitimin kaygýsý hem de eðitim neferi bir izimde birleþen ve atan yürekler.

Coðrafyanýn da ön görüsü hani ve evet, mutlak bir devinim belki de devrim iken aþk ve sevmek. Aþkýn da kanatlarý ve de katsayýsý sair duyguyla etkileþim halinde ve gün yüzlü bir tümcenin ýþýðýnda sarmalandýðým belki de zaman zaman sayýkladýðým ve hükmeden kadere karþý gelemesem de çabamý ve duamý elden býrakmayýp umuda dönük yüzünde hayatýn yüklendiðim titri ve meþrebi kayýt altýna almak.

Gün geçmiyor ki…

Söylemler ne hoþ, deðil mi?

Bir iklime nazire eden bir de yetinmeyi bilip daha çoðuna kavuþmak adýna da mücadeleyi elden býrakmayan en çok da kendimizle olan mücadele bir arpa boy yol gidemediðimiz… demedim, demedim inanýn ki belki de þu son on günün sonucudur bunca iyimserliði yüreðime kazýyýp da azýða aldýðým duygularla hemhal ve göðün nazarýnda tutsak bir yýldýz olmanýn þerefine nail olup gül olma hakkýmý da evren bana sonuna kadar tanýmýþken.

Gün yüzlü bir süreç ve de gül yüzlü.

Aslýnda gülümsenin tadýna varýp içten bir kahkaha atmanýn verdiði o doyum.

Þimdi güneþin tadýný çýkardýðým bir günün gecesinde…

Karanlýðýn ve sessizliðin huzuruna vakýf bir gecenin de ertesinde yeniden güneþin doðuþuna tanýklýk etmekle sabah ezanýnda duyduðum huzur ve huþu nazarýnda yaþýyor olabilmenin de sevindirici itkisiyle.

Aþka nazire eden bir bulut mesela.

Umuda yolculuk aslýnda her gün ve dümeni kýrdýðým dünün de tozunu silkeleyip parlayan ve ambalajlý bir yolcu azýðý iken yarýnýn heyecanýný þimdiden duyumsadýðýmýz.

Görkemli bir yolculuk olsa da yaþamak acýlarýn da sür-git hükmü.

Azýmsanmayacak bir ayrýcalýk olsa da biricik olduðumuz gerçeði ile psikolojiye duyduðumuz saygý ile ötelenmenin de çok da hoþ olmadýðý ve tininde aþkýn ve tüm duygularýn kazan kaldýrdýðýmýz gerçekler… Öyle ya; sevgi gibi bahþedilmiþ bir hazineyi göz ardý edip de nasýl oluyor da birbirimizi iteklediðimiz akla zarar bir beyanat iken.

Gün geçmiyor ki… þafak solgun.

Gece tam bitiyor derken karanlýðýn hala çekilmediði.

Gölgelerin unsuru belki de kaygýnýn otaðý kurduðu ve aþkýn hacminde taþkýn mizaçlar.

Söylemler basit görünen.

Komplike algýlanan yaþam tarzlarý bir de.

Ýçe dönük bir sunum iken çekimserlik ve coþkunun da adresi iken tanýdýðýmýz tanýmadýðýmýz kim ise kucaklama arzusu ile kendimizi bile hatta en çok da kendimizi sevip bunu pay etmek kýsaca sevginin üretken özelliði ve devasa rahmeti bahþedilen ömrün de kat sayýsý iken limit aþýmý bir sevginin nice güzelliðe vesile olduðu.

Ýnsan bazen düþünmüyor deðil hani: neden?

Sorgularken sarmalýnda bilinmezin bir de yanýt bulamayýp tepkisizlik iken tek muhatabýmýz ve elbette en büyük tepkiyi bize sunan evren ve taþkýn mizacýn söndüðü bir satýr aralýðý ve geri sayým iþte yeniden baþladý, demenin meali elbette çekince yüklenip yine de sevmekten taviz vermediðimiz.

Deðerler…kanýksanan.

Dingin bir hayat özlemi… arzu edilen.

Sevgiyi çarçur eden insanlara inat sevebilme yetisinin üretken mizacý.

En çok da kendine yabancý iken insan ve detaylarda boðulurken asla da resmin geneline vakýf olamadýðý belki de taþkýn mizacýk gel git aklý derken þakýyan bülbülün aþkýna yenik düþüp aslýnda aþkýn mizacýna bürünüp adýný aþkla anan her insan ve canlý.

Yabancý duygular en çok da kendimize yabancý.

Sevmeyi erteleyen hatta ve hatta seven insanlarý hor gören belki de geleneksel bir iyimserlik tablosu týpký Polynanna’nýn hoþ görüsünü yadýrgadýðýmýz ve günümüze ters düþen bir tablo olduðu ön yargýsý.

Yazýn yazgýsý.

Yaz’ýn yazgýsý.

Yaz boyu yaza yaza yazgýma dönük bir aþkla hala sýrdaþ bir imgeyi kabullenemediðim ve nihayetinde kendimle uzlaþýp hala anlayabilme coþkuma ve anlaþýlma dürtüme nokta koymadan kelimelerin devingen ruhunun sarmalýnda kendime kök hücre nakli yaptýðým binlerce cümle ve teyit mekanizmasý iken okuyucunun gözünde neye denk düþtüðüm.

Aþkla yaþamak gibi.

Aþkla bakmak hayata.

Tüm yenilgilerimi sindirip de içime kendime sevebildiðim.

Istýrabýmýn ve hüznümün oldukça ivme kaybettiði.

Ve Yabancý isimli romanýnda yazarýn bahþettiði bir karakter iken Meursault, saçma kavramýndan bihaber ve saçma duygusu içinde yaþayan bir yaratýk. Elbette örneklerini görebileceðimiz sayýsýz insan gibi. Elbette sevgili A. Camus’un yalancýsýyým ama þu da bir gerçek ki son zamanlarda kendime yabancý gözlerle bakmaktan caydým.

Ve bana az yabancý olmayan duygular… elbette huzurun yansýmasý ve sönmeyen bir coþku bihaber iken mutluluðun eþiðinde kös kös durduðum içimdeki yalýn ruhu keþfedip de açmazýnda ömrün epey mesafe aþtýðým öte yandan kendimi ve hayatý çözmeye yönelik sayýsýz madde ile baþ baþa ama en çok da kendimle ve nihayetinde kendimi sevmeyi baþarmýþken eskisi gibi de yabancýlýk çekmediðim.

Ýçimdeki yabancýyý seviyorum artýk.