Hediye alan insan memnun olur. Hediyeyi veren kiþiye karþý kalbinde bir sýcaklýk ve yumuþama meydana gelir. Hatta o anki durumuna göre, kalbinden hediye verene doðru bir meyil bile olabilir. Ama ayný zamanda da almak bir yüktür. Çünkü veren insana karþý kendini borçlu hissettirir. Yapýlan iyilik karþýsýnda minnet altýna gireceði için, kiþinin ruhunda bir ezilme emaresi zuhur eder, bu da maneviyatýnda sýkýntý oluþturur, darlýk meydana getirir.

Vermek ise; insaný rahatlatýr. Bir insana hediye alýp, ona verdiðiniz zaman içinizdeki duygularýnýzda da hareketlenme olur. Kalbinizde sevgi üretilmeye baþlanýr, bu sevgi bir duygu atmosferi oluþturur ve sonra hediye ile birlikte bu duygu da karþýnýzdaki insana akar. Bu sizin kalbinizde hasýl olan Rahmani bir tecellidir. Dolayýsýyla içinizde hoþ bir geniþleme ve ferahlama hissedersiniz. Huzura bürünürsünüz.

Evet, ne olursa olsun, sonuçta almak daraltýr, vermek rahatlatýr.

Sevgi de böyledir. Seven sevilenden daha çok mutludur. Asýl lezzeti tadan sevendir, sevilen deðil. Çünkü yangýn sevenin kalbindedir, sevilenin deðil.

Aþký yaþayan aþýktýr, maþuk deðil.

O halde veren olmak lazým, alan deðil. Kalbinde sevgi üreten ve daðýtan olmak lazým, sevgi toplayan yerine...

Aþýk olmak lazým, aþký yaþamak lazým. Bu aþk ilahi olursa bu gerçek aþktýr. Beþeri aþk ise mecazidir, ancak bir gün hakiki aþka dönüþmesi umut edilir, inþaallah.