Bir Veda ne kadar büyük olur,
Hangi zaman içimde durur?
Ýçimdeki sûra ne zaman sýra gelir?
Hangi ölüm özlemimi dile getirir?
Yaðan hangi yaðmur benim gibi özler,
Hangi sahabe benim gibi sever?
Senin adýný ansam hangi kalp titrer,
Dudak yarýktýr; bilirim iþitmezler!
Ellerini kalbine bastýrarak ben de özledim,
Ben de görmeden sevdim...
Ben de Hamza gibi,
Eyyub gibi, Musa gibi,
Dut yemiþ bülbül gibi,
Dipsiz kuyu misali...
Ayýn nurundan parlak
O Güneþi nurunda doðuran þafak...
Ey özlemime dil getiremediðim
Her özlemimde kendime sus deyiþim...
Ey söz senden açýlýnca dili damaða yapýþtýran
Baðlanmýþým gözlerim; ben, boðazýmdan asýlý duran
Ey biz senin yalan söylediðini hiç görmedik diyen; göz
Daðlarýn içindekini söyleten o Ýlahi Ateþteki köz
Ki Biçare, bana heyhat,
ey ruh piþersin ama yine de yetmez bu vuslat
Yakub'un özlemi biricik oðluna
Ki benim vuslatým bir asýrlýk yara
Yakup gibi gözümün önünde tutabildiðim ne bir hayal ne bir tasavvur
Benim Yusuf gibi sýlada kalan, benim kendime gurbet adý elbette budur
Benim, Hira da seni görecek gibi gezen
Gökte bir kuþ gibi Hicret eden
Ben sana deli sende Mecnun'um ey sevgili
Bak bak yaðmur gönlümün niþanesi
Yüreðimi Hallac-ý Mansur gibi bir def yapýp çalan derviþ
Hamza gibi yüreðinden mýzrak yemiþ
Ölmüþ ama ölüm ile dirilememiþ
Sevdim diyebilirim, korkmadan sevdim
Her sevdiðimde affedildiðim
Sana uyarak ruku  sana uyarak kýraatim
Sen yüreðime kurulu en sevgili saatim
Sen hece yetiremediðim
Yanarsam küllerime alev mecalim.
Sen Güneþ Sen Ay Sen en güzel mevsimsin.