Köpek kahvehane önünde mamasýný yerken boyundan uzun gölgesi masalara düþmüþtü. Çay içenler… Evrilip çevrilen gazeteler… Kara kara düþünen adam kahvesinden bir yudum içip fincaný masaya býraktý. Çiçek deseni üzerinde gezinen dalgýn gözler… Karþýsýndaki sandalye çekildi. Yaþlýca bir adam oturdu. “Kerem, neyin var? Hala koyunu mu düþünüyorsun?” Kerem dertli… “Nasýl düþünmem Faruk amca. Annem kurbanlýk parasýný diþinden týrnaðýndan artýrýp biriktirmiþti.” Faruk içeriye, ocaða doðru baktý. Çaycýyla göz göze gelmeye çalýþýyordu. Havaya kaldýrýlan iki parmak… Çaycýnýn kýpýrdayan dudaklarý “Tamamdýr Faruk amca.” Keremin caný iyice sýkýldý. Masaya yumruðu indirdi. “Neden bizim koyun kaçtý anlamýyorum.” Çaycýnýn asýlan yüzü… Tepkiyle býrakýlan bardaklar… Kerem ayaða kalkacakken Faruk elinden tutup oturttu. Çaycýya gitmesini bakýþýyla iþaret etti. “Kerem, koyunu para verip aldýnýz. Ama koyunun ömrünü uzatýp kýsaltmak bizim haddimize deðil. Yaþayacaðý gün varmýþ. Kaçtý.” Kerem sakinleþince Faruk rahatladý. Çaya þekerini atmýþtý ki ezan okundu. “Selametle,” deyip kalktý. Minareyi önüne aldý. Evlerin arasýndan kývrýla kývrýla yürüdü. Koyu mavi gökyüzü… Iþýldayan sokak lambalarý… Camiye yaklaþtýkça ezan sesi daha da yükseldi. Köþeyi döndü. Saðlý sollu yayýlmýþ tek katlý evlerin arasýndan camiye uzanan sokak… Faruk bir birine komþu evlerin önünden hýzla geçerken aniden durdu. Birkaç adým geri gitti. Ýki ev arasýnýn karanlýk boþluðunda parlayan gözler gördü. Kalbi korkuyla titredi. “Tövbe bismillah!” Baþýný ileri doðru uzattý. Diz boyu yüksekliðinde bir karaltý… Yaklaþtý. Peþ peþe atýlan adýmlar… Yaklaþtýkça karaltý, koyun siluetine dönüþtü. Faruk rahatladý. Koyun Faruk’u görünce korktu. Geri geri gidecek oldu, Faruk boyun baðýný fark etti. Yere sürten ip… Elini hýzla uzattý. Parmak uçlarý deðdi deðecek… Durdu.