Ýnsan, hep kendini ispatlama ve fark ettirme gayretinde gibi. Bunu, olduðumuz ve olmak istediðimiz arasýndaki farký kapatmaya çalýþmak, olarak görüyorum. Ama bu çaba genelde farkýn kapanmasýna deðil, açýlmasýna neden olmakta. Sahip olmak istediðimiz bir düþünce ve inanç sistemi, bir kiþilik yapýsý, bir yaþam tarzý var. Doðruyu bulduðumuzu zannederek çabalamaya baþlýyoruz. Düþünüyoruz, inanýyoruz, eyleme geçiyoruz fakat her ne hikmetse samimiyet kazanamýyoruz. Dini reddediyor; deistleþmek, ateistleþmek istiyoruz. Kiþiliðimizi ve kendimizi kabullenemiyor, beðendiðimiz kiþilere özenmeye baþlýyoruz. Yaþam tarzýmýzý ve þartlarý beðenmiyor; ünlüler ve zenginler gibi yaþamaya çalýþýyoruz. Bunlarý bir elbise gibi giymek istiyoruz üzerimize ama bu elbise genellikle ya bol geliyor, ya dar. Bol da gelse, dar da olsa üzerimize uymayan her elbise canýmýzý acýtabiliyor. Beþ yaþýndayken babamýzýn ayakkabýlarýný giymek, kýrk yaþýndayken bebeðimizin patiklerini ayaðýmýza geçirmeye çalýþmak gibi birþey bu.

Geri planda hep kendini kanýtlama ve farklý gösterme, alýþýlmýþýn dýþýna çýkma, içinde yaþanýlan toplumun normlarýna ve kendi içsel kurallarýna bir tür baþkaldýrý var aslýnda. Olumlu taraflarý olmakla birlikte, bu baþkaldýrýnýn dozu kaçýrýldýðý zaman hem bireysel, hem toplumsal acýlara neden olabiliyor.

Kendimizi fark ettirme ve ispatlama çabamýz; kendimiz gibi olmamýzý ve öyle davranmamýzý engelliyor genellikle. Zira orada kendimiz gibi deðil, olmak istediðimiz gibi düþünüyor, konuþuyor, inanýyor ve hareket ediyoruz. Bu durumu hem biz seziyoruz, hem de insanlar... Dolayýsý ile samimiyet eksik kalýyor hep.

Bir özel öðretim kursuna gittim bugün. Sohbet esnasýnda geçmiþ dönemde bir öðrencinin, sýnýfta ýsrarla deist olduðunu vurguladýðýný, bu yönde konuþmalar yaptýðýný söyledi bir öðretmen. Bu örnek, beni lise çaðlarýma götürdü. Ben de kendimi ülkücü olarak tanýmlardým. Ama ülkücülüðü ideolojik mânâda bir içime sindirmiþliðim falan da yoktu. Bu tanýmlamanýn sanýrým yirmi beþ yaþýma kadar etkisi altýnda kaldým ve bunu kendimi ispatlamak ve farklý göstermek için, bir argüman halinde kullandým. Sanýrým bu öðrenci de benim yaþadýðýmý yaþýyor olmalýydý. Deist olduðu falan yok aslýnda, deist olup kendini farklý göstererek, ispat etmeye çalýþýyor gibi geldi bana. Ýçinde bulunduðu ailenin ve toplumun normlarýna aykýrý hareket etmekten haz alýyor olmalý.

Farklý görünmeye çalýþma ve kendini ispatlama gayretimizin bir nedeni de düþündüðümüz ve inandýðýmýz gibi yaþamýyor oluþumuzdur diye deðerlendiriyorum. Yaparak yaþayamadýklarýmýzý; konuþarak ve karþýt görüþlere saldýrarak telafi etme gayretinde oluyoruz genelde. Yapmýþ gibi, yaþamýþ gibi, baþarmýþ gibi bir tatmin duygusu yaþýyoruz. Ayný hayallerimizi ve hedeflerimizi rastgele herkese anlatarak, baþarmadan yaþadýðýmýz baþarý hissi gibi.

Çok fazla konuþmaya ihtiyacýmýz yok gibi geliyor bana. Zira konuþtukça aslýnda bizim de tam olarak birþeylere inanamadýðýmýz izlenimini veriyoruz. Karþýt inanç ve düþüncelere çattýkça, olduðumuzun deðil olmak istediðimizin, hatta muhalefet ettiklerimizin etkisinde olduðumuzun mesajýný veriyoruz. Bu nedenle çoðu insanýn iddia ettiði gibi olmadýðý kanýsýndayým. Öyle deðiliz aslýnda, sadece öyle olmak istiyoruz. Bunu baþarabilenlerin ancak nefsi ile mücadele etmeyi öðrenmiþ, kendini bir yandan olduðu gibi kabul ederken, bir yandan da kendi eksikliklerini görecek kadar psikolojik ve sosyolojik farkýndalýk kazanmýþ, düþünmek ve inanmak gibi iki mühim hasleti eyleme dönüþtürebilen insanlar arasýndan çýkabileceðini düþünüyorum.