19 Ocak Cumartesi günü akþam saat 20.20 gibi Milli Egemenlik Caddesinde evime giderken çýkmýþ olduðum yaya kaldýrýmýnýn sonuna yaklaþtýðýmda bir aracýn kaldýrým üzerine park ederek yolu kapattýðýný gördüm. Sürücüsünü görmek umuduyla saða sola bakýndým maalesef kimseyi göremeyince 155 Polisi aradým.

Kendimi tanýttýktan sonra durumu anlatarak araç sahibine ulaþmalarý amacýyla plakasýný verdim ve beklemeye baþladým. Yaklaþýk 7 dakika sonra bir daha aradým. Görevli “Gelen olmadý mý?” dediðinde kimsenin gelmediðini ve soðuk havada beklediðimi söyledim. Bir daha arayacaklarýný söylediler. Aradan yaklaþýk bir 7 dakika daha geçti. Gelen giden olmayýnca yine 155 i aradým ve hâlen beklediðimi ve kimsenin gelip gitmediðini söyledim. Memur gerekeni yapacaðýný söyleyince bu defa aracýn önünde bir de beyaz bir poþet olduðunu söyledim. Bu sözlerimi duyan telefonun ucundaki memur, “Çöp poþeti gibi mi yoksa þüpheli paket gibi mi görünüyor? Ýçerisinde ne olduðu belli mi? Bomba ihbarý mý diyorsunuz eðer böyleyse hemen ekipleri yollayacaðým” dedi.

Memuru dinledikten sonra “Poþette ne olduðunu bilemeyeceðim ben bedensel engelliyim, sizlere ne gördüysem onu söylüyorum. Resmini de çektim görevlileriniz gelince görürler. Bu poþet için bomba ihbarý diyecek olsam ekip yollayacaksýnýz da benim sorunum için yollamayacak mýsýnýz?” dedim. Bunun üzerine “Tamam anladým ekipleri hemen yolluyorum” dedi.

Karþýlaþtýðým olay nedeniyle gerilmiþ ve soðuk havanýn etkisiyle de titremeye baþlamýþtým. Telefonu kapattýktan sonra kendi kendime 5 dakika içinde görevliler gelmediði takdirde yolu trafiðe kapatma fikrini düþünmeye baþladým. Bir kaç dakika daha bekledikten sonra saat 20.45 de Milli Egemenlik Caddesinin alt kýsmýna yani yaya kaldýrýmýna çýkmýþ olduðum noktaya geri giderek yolun ortasýnda sandalyemle durarak yolu trafiðe kapattým. Kapatýrken de 155 i arayarak kendi kendimi ihbar ettim.

Yolu kapattýðýmda duran araçlardan öndeki birkaç saniye bekledikten sonra aracý kaldýrýma yönelterek çýkmaya ve oradan geçip gitmeye çalýþtý, baktý olmuyor geri durdu. Çevrede biriken vatandaþlardan bir iki tanesinin bana karþý, “Araçlarda bekleyenlerin ne suçu var, yaptýðýn yanlýþ. Ya araçlarda hasta varsa ne olacak?” gibi sözlerle tepki göstermesinin de etkisiyle araçtan inerek yanýma gelen biri araçta hasta olduðunu ve yolu açmamý söyledi. Ben de, “Polis gelsin açayým” dedim.

Benim cevabým üzerine o kiþiden “Polis burada, ben polisim” diye cevap alýnca, “Polis olduðunu nereden bileceðim?” dedikten sonra kimliðini çýkarýp gösterdi. Onlara yolu açtým ve arkasýnda tekrar kapattým. Oysa bu polis memurunun yaptýðý tutum hoþ deðildi. Aracýnda hastasý olsa dahi benim yolu kapattýðýmý görür görmez yanýma gelip konuyu öðrendikten sonra 155’i arayarak hemen çekiciyi çaðýrtarak o aracý çektirmesi ve bana da yardýmcý olmasý gerekirdi. Yolu açtýysam da araç içerisinde bir hasta insanýn olma ihtimalini düþünerek açtým.  

Yolu kapattýðým ilk anlardan itibaren bana tepki gösteren bir iki vatandaþ dýþýnda birçoðu da hak vererek, “Adam haklý. Düþüncesizler onlarýn yollarýný kapatmýþlar. Kimse gelip yolu açmýyor. Bu soðuk havada ne zamandýr bekliyor.” dedi. Bir araç sürücüsü yine yanýma gelerek “Arabada hastam var, yolu açar mýsýnýz?” dedi. O kadar dolmuþtum ki hepsine baðýrdým. “Hastanýz varsa var, görüyorsunuz ki ben de hastayým. Siz sýcak arabanýzýn içinde 5 dakika bekleyemezken ben 25 dakikadýr bu soðuk havada bekliyorum. Bakýn halime size haksýzlýksa bana yapýlan haksýzlýk deðil mi?” dedim. Bu sözlerim üzerine araç sürücüsü susarak sadece, “Haklýsýn” dedi.

Bugüne kadar haksýz bir nedenden dolayý ne tepki gösterdim ne de eylem yaptým. Kýsa bir süre sonra trafik ekipleri yanýma gelerek çekiciyi çaðýrdýklarýný ve gerekeni yapacaklarýný söyleyince yoldan çekildim. Sözde duyarlý özde ise duyarsýz olan bana tepki gösteren kiþilere de, "Bir defa da engellilerin yanýnda yer alýn, yeter artýk 5 dakika bile burada yolu kapatmama katlanamadýnýz ben yarým saattir soðukta bekliyorum. Buna neden tepki göstermiyorsunuz?" dedim. Trafik memurlarý gerekeni yapmaya baþladýklarý esnada beni kaldýrýmdan kaldýrarak yola indirdiler ve eve geldim. Soðukta beklemekten ve tartýþmaktan o kadar gerilmiþim ki zangýr zangýr titremekten eve zor geldim. Diþlerim birbirine vuruyordu, evdekilerin sorusuna dahi cevap verecek durumda deðildim.

Sözün özü olarak, 21.yüzyýlýn Türkiye'sinde anlattýðým bu sorunlarý bizlere yaþatan seçilmiþ siyasilerle atanmýþ idarecilere sormak istiyorum. Anayasanýn pozitif ayrýmcýlýkla ilgili maddesi baþta olmak üzere 5378 sayýlý Engelliler Kanununun eriþilebilirlik ve ulaþýlabilirlik maddeleriyle ilgili görevlerinizi yerine getirdiðinizi gönül rahatlýðýyla söyleyebilir misiniz? 7 Temmuz’da 14 yýlýný dolduran Engelliler Kanununa raðmen halen günlük hayatta bu sorunlarý yaþýyorsak ve en ufak bir soruna dahi çözüm getirilmemiþse bunun sorumlusu kimdir? Engelli olarak bizler miyiz? Engelli aileleri mi, yoksa sizler misiniz?