Çocuktum gerçeklerden habersizdim
Gönlünce kah çamur da
Kah ilkbaharın gelişiyle
Yeşil kırlarda coşar gülücükler
Atarak oynar dururdum
Gelecek günleri de öğle zan ederdim
Oysa büyüdükçe biraz daha duruldum
Artık o içten gülüşlerimin
Sayısı azalmaya başlamıştı
Bazen yaralı bir hayvanın
Gözünden akan yaşlarına
Bakarak hüzünlendim
Çektiği acıyı his ettim
Bazen de yetim kalmış
Çocuğun annesine seslenişini duydum
Toprağına dokunuşunu
Sessiz kuytu bir köşede
Hayatı sorgulamaya başladım
Derken aynalara daha az bakar olmuştum
Çünkü içimdeki hüzün
Siyah saçlarıma sakallarıma
Her gün biraz daha beyazlar ekliyordu
Gecesi gündüzü fark etmeden
Çok dolaştım gurbetin sokaklarında
Kimi evsiz kıvrılmış bir köşeye
Üstüne örtecek battaniyesi olmadan
Bazıları da çöpten ekmek çıkarıp yiyordu
İki yüzlü bir yaşam vardı
Her nereye gittiysem
Adı, görünen yüzü ile
Görünmeyen arka sokaktı
