Deli bir im’in tehdit ettiði serzeniþi yüklenip de geldim huzuruna ve tüm ölü beyitleri tensiye edip yeniden öldürmeye ve ölmeye geldim laciverdin koynunda bir mavi kurdele olmaya sonra da kendimi o kurdele ile boðmaya geldim.

Doðanýn ritminden kopup gelen sessizliðin sesine geldim aslýnda ve sessizliðin en büyük gürültü olduðu gerekçesiyle nihayetinde ben de çýktým yoldan.

Örtülü ödenek gibi bir köþeye hapsedilmiþliðim ve ruhuma ihanetim aslýnda tümsüzlüðün nihayetinde nemli bir potada eritildiði.

Ekþi bir tatla uyanmak var ya aslýnda uyumayan bir insanýn uyanmasý bile akla zarar hele ki fýtratýna haykýran bir gölge isen belki de gölgenle sýrdaþ bir imge isen aslýnda bir adýn bile yok iken adsýzlýðýnla adýmladýðýn yolda düþüp de boylu boyunca serilmiþken.

Kelimelerin bir ruhu olduðuna yeni yeni vakýfým aslýnda ruhumun da bir kelimeye denk düþtüðünü öðreneli çok zaman geçmedi.

Her kelimenin bir duyguya tekabül ettiði v e her rengin de bir ýsýsý olduðu.

Aralýðýn ortasýnda odam otuz beþ dereceyi aþmýþken terk ettim ben evimi ve geçtiðim diðer evde bir oda düþledim ruhumla eþleþen renklerin de usulca saçlarýmý okþadýðý oysaki saçlarým ne karýþýktý ne de bana ait idi aslýnda duvarlarýn bile dili vardý ama yoktu bir ruhu.

Karýþýk bir betimlemeden karmaþýk bir bilmeceye döndüm sonra ve vücut ýsým da odamýn ýsýsý da yavaþ yavaþ düþmeye baþladý ta ki buz kesene kadar yüreðim sevgiyi dýþladým bu sefer rencide edilmiþ bir gölge olmanýn verdiði rehavetle önce kendimi unuttum sonra da dünümü.

Kifayetsiz bir ömrün kindar bekçileri idi ruhuma iþkence yapan.

Dokuz köyden sonra kovulmayý beklediðim…

Issýzlýða da çomak sokan zebanilerle yolum kesiþmiþken.

Ýnsanlýðýmý sunduðum ve dýþlandýðým bir ormandý kaybolduðum ve devasa göðün hiçbir suçu yoktu da ne zamanki saðanaða yakalansam ne de olsa içimdeki bulutlardý kapýþan ve içime içime yaðan.

Rahmetin her zerresine kani idim.

Rahmet idi beni kucaklayan ve Rabbime dayadýðým baþýmý asla geri çevirmeyen ulvi bir coþku ve kucaklaþmayla evreni tavaf etmeye baþlamýþtým nihayetinde.

Korunaklý tüm cümleler ýskartaya çýkmýþtý madem bir de mahremiyetim sorgulanýrken bu kez matem bürüdü içimi demlendiðim her halükarda müstesna yolculuðuma da mazhar olan bir alâmetifarika idi mizacýmýn yatkýnlýðýnda ben reddettiðim doðasýnda aþkýn ansýzýn sýzýp da aþka âþýk uyanacaðýmýn bilincinde olmadan sadece süzülüyordum ruhumun fýrtýnalarýna dar gelen yüreðimde bir sure tadýnda içtiðim huzura duyduðum þükür ile…

Ve ben bir kelimeye denk düþtüm o günden sonra.

Yetim bir kelime bazen aðlayan.

Zayýf bir irade içimdeki mizacý sonlandýran.

Ve yolumun kesiþtiði insanlarla kurmaya çalýþtýðým iletiþim üstelik asla sýnýf, renk, cins ayrýmý yapmadan elimi uzattýðým ve bazen yüreklerine hapsolduðum bazen bir sarmaþýk gibi dolandýðým bazen itildiðim bazen öldüðüm genelde dirilip ölmeyi dilediðim ve o gayya kuyusunda inip çýkan bir sarnýç gibi dillenen sonra da büyüyen coþkumla kendimi cezalandýrýp kendimi ödüllendirdiðim.

Mademki doðamda saklýydý aþk.

Mademki aþkta saklýydý doðam.

Mademki bir ömür reddetmiþtim aþký ve rüzgârý…

Iskaladýðým mutluluða eriþmek adýna büyüyen bir rahmetle sýnandým ve sývadým içimdeki boþluklarý sonra kalp gözüme emanet ettim sevdiklerimi daha doðrusu gözlerim kapalý yüreðimle gördüm ki yeni bir yolculuktu kalp gözümün eþlik ettiði ve makamý, dili ve ahengi olmayan þarkýlarýn bile sonunda bir sese dönüþtüðü.

Yalnýzlýðýn ritmi karýp sarkacýn ucunda asýlý idi ve inip çýkan tansiyonu ile ihya etti yüreði.

Ben kelimelere denk düþüyordum ve kelimeler her gün farklý dilde þarkýlar söylüyordu.

En çok hüznü sevdim: hüznümü.

En çok aþka sahip çýktým genelde insanlarýn birbirine dahi sahip çýkamadýðý o eksende büyümeye baþladý içimdeki çiçek.

Ansýzýn soldu bir gün ve yeniden diktim.

Rengi baþkaydý her günün çünkü günlerin de ruhu baþkaydý ve illa ki gecenin ruhuna bürümdü ümitlerim.

Savsakladýðým ne çok þeyi kazandým bir günde.

Bir günde ölecektim madem.

Kazan kaldýrdýðým idi ihtiras ve haris yüreklerin kinine sahip çýktýðý. Aldýrmadým ve sevdim.

Evrildim.

Çömez iklim güne maðlup geldi aslýnda bir gündü kaç mevsimi bir arada yaþayan ve bir mevsimde kaç insana toz attýran.

Beþinci mevsim oldum. Yetmedi.

Semirdi özlemim.

Bir buluta dönüþtüm. Yetmedi. Yaðmur býraktým.

Yaðmur oldum. Islattým sayfalarý.

Sayfa oldum kýrýþ kýrýþ.

Buruþturup attým tüm yazdýðým sayfalarý.

Yazýya dönüþtüm. Yazý bana dönüþtü.

Pembe oldu yanaklarý boþ sayfanýn.

Sapýttý iklimler. Seyreldi ahkâmlar. Semirdi özlem ve daha çok özledim aslýnda duyduðum özlem ne bir faniye idi ne de kendime.

Soldum yeniden. Rabbime dönük yüzüm ýslandý aniden.

Kursaðýmda kalan acýlarý gübre bildim ve þiir oldum.

Þiiri çocuðum bildim ve doyurdum karnýný imgelerle.

Mimledim aslýnda mimlendim.

Seyrüseferinde bulutlarýn nam saldým kuþlar arasýnda.

Kuþ oldum. Uçamadým.

Uçtum ama kuþ deðildim.

Sondum. Sundum. Sevdim.

Sustum sonra. Sadece yazdým.

Kalemim sustu bu sefer. Aðladým.

Yaþlarým dindi çünkü mevsim hükmünü yitirmiþti.

Sadece inandým Rabbime.

O biliyordu madem her þeyi ve yaz, dedi bana.

Ben ise sevdim sadece sevdim kelimeleri.

Kelimeler de beni sevdi.

Kelimelerdi insanlarý daha çok sevmeme vesile.

Unuttum bu sefer kendimi. Ýyi ki de.

Ýmza.

Ben sefil bir kelimeyim ruhun müptelasý sevgiyi baþ tacý bildiðim.