Kendini Bulamayan Herþeyi Kaybeder

Bir evren keþfettim bugün, içimde

Ýçinde galaksiler, insanlar, canavarlar

Güneþ, Ay ve yýldýzlar karanlýklar

Sordum, tam neredeyim ben bu evrende?

Belkide evren benim, belkide bir zerreyim

Sonra anladým ki, hiçbirþey benim deðil

Bir boþluk, herþeyi yutan, belirdi birden

Bir süpürge gibi çekti yýldýzlarý içine

Belirsiz bir karanlýða bürüdü beni

Bir mum olsa razýyým, gitti bütün ýþýðým

Kaybolmakta imkansýz, rotaný bulmakta

Ne aklýmý buldum, ne kalbimi duydum

Ne saðýrlýk ki bu, ben neye uydum

Ben demiþ iken, bir ben vardý

O da çok uzakta, çocuklukta kaldý

Arýyorum, buralardaydý az önce

Þeytan uçurtmasýyla bir çocuk

Hain seneler, neyin intikamýdýr bu

Bu boþlukta bulunmaz ne ateþ ne de su

Üþüyen öksüz, susayan yetim

Bulamadýn cevabý talihsiz baþým

Allah bir, yol bir, ona ne þüphe

Boþlukta yol bulmak, biçare meþgale

Ruh bir arayýþ içinde, beden bir köle

Ayrý iki sevgili koca bir evrende

Bu bir sýr imiþ duyan da yok, gören de

Söylemez imiþ, bu ilme kim erende

Anlayacaðýn, çýk bý iþten ama nasýl

Sürem kýsýtlý, ama belli fasýl

Belki birgün olursa nasip

Ulaþýrým kendime kapýlarý aþýp

Þimdi ben kayýp, evren kayýp

Bendeki evren bir baþka kayýp

Sonumuz artýk hayýr ola

Bu hikayede burada kala.

                                                                   Ýlyas Daþbýnar