-          Sen, dedi ‘gördüðüm en mükemmel adamsýn.’

-           O kadar deðilim. dedim utanarak. Gök üzerime devrildi sanki, yer yarýldý içine düþtüm.

-          Az bile söyledim mükemmelden de ötesin. Yaðmur olup beni sýrýlsýklam etmek niyetindeydi oysa bir damla bile fazlaydý þu çöle dönmüþ kavrum kavrum kavrulmuþ cana.

 Ýtiraz babýnda:

-          Düz biriyim ve bundan fazlasý deðilim. Bir gram bile, bir santim… diyebildim.

-          Ne gördüðümü iyi biliyorum. dedi. Göremeyenler kendi kalp körlüðüne baksýn. Bulut var diye güneþi yok sayamayýz deðil mi?

O böyle konuþunca nutkum tutuldu.

Alýþýk deðildim böylesi sözlere.

Bizler kendi yolunda aðýr aksak ama düz biçimde yürüyen abdallarýydýk vaktin. Hicaz’a hacca giden karýncaydýk, fillere taþ atan ebabildik, yangýna gagasýyla su döken güvercindik. Ýstikametimiz belliydi, tavrýmýz ve tarafýmýz… Baþka da yoktu ikbalimiz. Fani dünyanýn koltuðuna göz dikmemiþ, zenginliðine köle olmamýþtýk. Herhangi bir aciz kulun ucuz pulu da olmamýþtýk.

-          Sus! dedi parmaðýný dudaðýna götürerek. “Sana senin bile laf söyleme hakkýn yok.” Beni böylesine sahiplenen birisiyle ilk defa karþýlaþýyordum. Ona bahaneler sunmak istiyordum. Ama öyle þeyler söylüyordu ki olduðum yerde kalakalýyordum. Tam aðzýmý açtým ve bir þey söylemek istedim… O, söze bir girdi beni kalp evimden bir kez daha vurdu.

-          Leyla nasýl kara kuru bir kýzsa ve Mecnun’a ölümsüz bir aþksa sende bana öylesin be adam! Öleyim dedim içimden, öleyim de bu hazzýn, bu ruh okþanmasýnýn üstüne baþka bir þey konmasýn istedim. Mutlu öleyim istedim. Ýçim rahat öleyim, güzel öleyim.

-          Ýþte ben de Leyla gibi kuru kara biriyim. dedim.

-          Öyle ol be adam, sana aþkla bakan göz var. Karalýðýn bu cana aydýnlýktýr, yaþamdýr bahþedilmiþ, bahardýr erilmiþ.

O böyle konuþmaya devam ettikçe içim bir okyanus gibi kabarýyor gözlerimin kýyýsýna vuruyordu hüzün dalgalarý. Hiç sevilmemiþtim çünkü. Hiç övülmemiþtim bu denli. Onun iltifatlarýna cevap vermek istedim son bir cesaretle.

-          Yürekçe diye bir dil var kadýn. dedim “bilir misin sahi?”

-          Yürekçem iyidir. dedi zeki zeki.

-          Geceleri kanamaya baþlar ve sana yazýlan her kelimeye mürekkep olur. Yürekçe diye bir dil var, konuþabilir misin bu dili? diye tekrar sordum.

-          Dilimiz bir, yüreðimiz... dedi.

-          Gözyaþlarý içe akar burada, hüzün eksik olmaz bir rüzgâr gibi eser durur baþýmýzýn üstünde. Üþütür hasta eder adamý. Hangi ülkenin dilidir bu diye sorarsan eðer sen þehrinin, ben mahallesinin, biz sokaðýnýn dilidir derim. Bana bir þeyler oluyordu ben bunu kontrol edemiyordum. Ona bülbül kesilmeye baþladým birden. Bu ben miydim, baþkasý mýydý yoksa?

Etimi çimdikledim, kemiði kýrdým. Yaþýyor muyum diye, gerçek miyim diye. Susmak bu dünyada en çok bana yakýþýrdý buna inanýrdým. En güzel susan adamdým kendimce. Oysa dert baþkaydý þimdi.  Yüreðim ayrý bir âlemdeydi. Benim için deðil de baþka biri için atýyordu sanki.

Geçer diye umdum. Oysa artýyordu ve ben korkuyordum.

-          Ýçindeki devi uyandýrdým bak! Nasýl cümleler kurmaya baþladýn be adam! dedi gülerek.

O böyle deyince kendime geldim ‘Ne oluyor bana?’ dedim þakýn þaþkýn. Bir sara nöbetine tutulmuþ gibiydi titriyor köpükten kelimeler çýkýyordu aðzýmdan boðuk boðuk. 24 saat ona susan ben, 24 saat konuþmak istiyordum onunla. Bir kapalý bir güneþli havaydým. Aným anýma uymuyordu. Ve susma hakkýmý kullanýyordum çünkü onu en güzel hayal ettiðim an sustuðum andý.  Kulaðýmda tatlý bir melodi gibi onun sesi yankýlanýyordu: ‘Sen, gördüðüm en mükemmel adamsýn.’ diye.