Ömür Perdesi Ne Zaman Kapanýrsa Kapansýn, Bazen Perde Kapanmaz Hep Açýk Kalýr…

(Ben Yazarken Aðladým Siz Okurken Aðlamayýn Diyeceðim Ama Yanýnýzda Bir Mendil Bulundurun)

Bakarsýn ufka, uçsuz bucaksýz, gezmeye çýksam bir ömür yetmez der insan. Fakat ömür ufkuna bakýnca insan böyle konuþamýyor, perde bir an açýk, bir an sonra kapanýr, hiç belli olmaz, bunu çok iyi bilmek gerek. Bakarsýn açan güle, açmadan önce bülbülün feryat ederken derdine! Derdi gülün açmasýymýþ kokusuyla kokusuna bürünerek sevinçle ötmekmiþ derdi, anlarsan eðer sende bir gül olur ya bir gül gibi güzel iyilik yaparsýn, insanlar iyiliðini görür dua eder sevap kazanýrsýn, iþte o zaman ömür perdesi ne zaman kapanýrsa kapansýn, perde kapanmaz sana hep açýk kalýr… Mezarda tül tül dökülür günahlar yapýlan iyiliðin sayesinde, açýlýr karanlýk mezarýnda nurdan pencereler bakmaya kýyamazsýn doyamazsýn, ben bu kadar çok ama çok iyilik yapmadým ki, bu güzelliklere mahzar oldum der hayran kalýr bakarsýn o nura güzelliðe… 

Oysa dün ölmeden önce yaþarken yüreðinde bir sýzý vardý, okulun bahçesinde bir yetim çocuk oturmuþ üzgün üzgün aðlýyordu. Yaklaþmýþtýn yanýna, baþýný þefkatle okþayarak.

-Evladým, neden aðlýyorsun, derdini bana söyler misin?

Demiþtin, o yetim saçlarýnýn okþamanla sana gülümsemiþ.

-Ben yetim büyüdüm, babam ben küçükken ölmüþ. Bir annem var, birde küçük kýz kardeþim. Biraz önce arkadaþým Ahmet’in babasý oðlunun saçýný okþarken, bende içimden Rabbim benim baþýmý okþayan bir babam yok derken, sen çýka geldin. Baþýmý bir babanýn þefkatiyle okþadýn. O an içimde esen hýrçýn esen rüzgârlar beni duvarlardan duvarlara vururken yok oldu, içimde bir volkan gibi yakan yetimlik acýmdan dolayý o alev söndü, kalbime saplanan hançerlerle oklar yok oldu, içimi huzur doldurdu. Sen babam olmasan da, bir baba þefkatiyle baþýmý okþadýn bana sarýldýn, akþam evimize gelir misin, küçük kýz kardeþimin baþýný da ayný þefkatle okþar mýsýn?

O anda gözlerinde akan yaþlar sel olmuþ, saatlerce aðlamýþtýn. O an ona sarýlarak.

-Tabi gelirim evladým, neden gelmeyeyim.

Demiþ ve o akþam, kýz kardeþi bahçede oynarken, kardeþine koþarken, sen onu kucaklayarak bir baba þefkatiyle kucaklamýþ, saçýný okþamýþ ve öpmüþtün. Küçük kýz annesine koþarak.

-Anne anne, babam geldi diyerek sevinçle koþmuþtu.

Annesi dýþarýya çýkarak, seni görünce mahzun birazda sevinçle.

-Yok, kýzým, o babanýz deðil, o bir amca.

Küçük kýz, þaþkýnlýkla.

-Anne, amca ne demek!

Diyerekten sormuþ. Annesi ise.

-Babanýn kardeþi demek.

-Anne öyle ise bu babamýzýn kardeþimi?

Derken annesi hayýr derken, sen elinle sus demiþtin. Sen

-Evet, kýzým, be benn babanýn kardeþiyim, uzaklardaydým yeni geldim.

Elindeki poþetlerdeki çikolata þekerleri, ekmek birazcýk peynirle bir kilo eti kapýnýn önüne býrakarak gitmeye baþladýðýnda, küçük kýz koþarak, ayaklarýna sarýlmýþ, yalvararak.

-Amca ne olur sende babamýz gibi gitme, gel bizimle kal, akþam seninle yemek yiyelim, sen saçlarýmýzý okþa babam gibi…

Derken sen bahçede annesi ile hýzla odasýna giderek hýçkýrýklar içinde aðlarken, çocuklar þaþkýnlýkla sizleri izlemiþ. O küçük yaramaz kýz sevimliliðiyle.

-Amca neden aðlýyorsun?

Sen ise gülümseyerek

-Sevinçten kýzým.

Demiþtin ki, o küçük yaramaz kýz havalara hoplayarak.

-Yaþasýn bana kýzým dedi, kýzým dedi. Arkadaþým Merve bana sana kimse kýzým diyerek seslenmeyeceðini söylemiþti… 

Sen iki evladýný hanýmýný trafik kazasýnda kaybedince, bunlarda babalarýný kaybedince, kader sizi bir noktada buluþturdu. Anneleriyle evlenerek onlara iyi bir baba ve annelerine eþ, kurduðun hayýr kurumuyla yetim çocuklara þefkatle muamele edinilmesi prensibiyle bir hayýr kurumu açmýþtýn. Ýþte bu güzelliðin ve iyiliðinin karþýlýðýnda, sana kapanan perde olmadý açýk kaldý, bundan sonra kazanacaðýn sevaplarla hep açýk kalacak.

Mehmet Aluç