“Varlýðýna duacýyým.” dediniz mi sevdiðinize? Her þeyi bir kenara itip onu sevdiniz mi inceden inceye. Her zerresine sirayet edercesine ona hükmettiniz mi? Kalbinizi söküp göðsünüzden onun avuçlarýnýn içine koydunuz mu? Bu, kurak mý kurak bir yaz günü yaðmur duasýna çýkmaya benzer. Sen duasýna çýkmýþým sevgili yaðsana!

Haykýrmak istiyordum ona çünkü týka basa doluydum onunla. Sermayesi aþk olan bir adam tabi ki onu sevgiliye sarf etmek ve onunla bunu yaþamak adýna hislerini dökecektir kâðýda.  Ýçinizde kalýp mezarýnýz olacaðýna dýþa aktarýn mabediniz olsun sevgili! Ben böyle konuþunca o da masumane ve bir o kadar da safiyane:

-          Sen böyle edebi konuþursan ben nasýl cevap veririm sana! dedi. Mahcubiyetini

ve çaresizliðini hissediyordum. Buna lüzum yoktu. O karþýmda en güzel þiir olarak duruyordu.

Yazdýklarým onun güzelliðinin milyonda biri deðildi.

            Ben gök gürültüsüydüm oysa. Ýfraz eden lavdým yanardaðda. Okyanusta en dip dalgaydým. O ise bir dalýn en güzel çiçeði, bir alfabenin kulaða en hoþ gelen sesiydi. Gerisi kimin nesiydi bilmezdim. Yaðmur yaðsýn saðanak saðanak, inceden inceye ýslanayým. Sen bana bu âlemdeki tek sýðýnak, usul usul sana sokulayým.

Seni sevmek el açmaktýr rabbe ve ‘Kalbimdekini ver.’ demektir. ‘Bak sevgili! Nasýl da sevmiþim seni. Yüreðimin simsiyah olan her noktasýnda sana olan aþkýmýn geride býrakmýþ olduðu yangýnýn izleridir. Bu yanmýþlýðý iyileþtirecek tek þey de senin varlýðýndýr.’ Sözün bittiði yer derler ya onun için öyleydi. Gözleri dolmuþtu. Aðzý bir þeyler söyleyecek gibi duruyordu ama söyleyemiyordu. Kaskatý kesilmiþti.

-          Ýyi ki hayatýmdasýn kadýn!” dedim gayriihtiyari. O kadar kalbi söyledim ki bunu. 

Çünkü en onulmaz anýmda karþýma çýkmýþtý ve bana þifa niyetine gelmiþti sanki! Bir insan konuþtu mu bu kadar mý iyi gelir birisine? Baktý mý bu kadar mý tesir eder baktýðýna? Göðe salýnan bir uçurtmanýn ahengiyle salýnýyordu kalp semalarýmda. Göðsüme inen bir sancýydý adeta.

-          Yapma bunu bana Allah’ýný seversen! dedi. “Dayanamýyorum sana! Sana

konuþamýyorum da, bakamýyorum da! Sensiz kalamýyorum da seninle olamýyorum da! Kýyma bana can alýcý sözlerinle. Kalbimi daðýttýðýn yetmez mi? Aklýmý aldýðýn… Kirpiklerini yumdu. Sandým ki güneþ battý. Dudaðýný büzdü. Bir hýçkýrýk sesi geldi. Bir damla gözyaþý aktý. Onun bu halini görünce üzüldüm. Kendime kýzmaya baþladým. Deðer mi o güzelim gözleri yaþartmaya? O canýmýn içi kalbi kýrmaya… O nazenin ruhu incitmeye…

-          Ah be adam! dedim kendime. “Sana deðer veren bir kalbi yerle bir etmeye

utanmýyor musun?”

-          Sakýn benden dolayý kendini suçlama. Ben sana layýk olamamaktan

korkuyorum. O kadar iyi geldin ki bana! Anlatamam bunu. Karanlýðýma doðan bir güneþ gibi oldun. Hüznümü alýp götüren bir rüzgâr belki de. Ýyi geldin bana adam! Beni bu kadar sevmene alýþamadým. Çünkü ben hiç sevilmedim bu kadar. Bunu taþýyabilir miyim onu düþünüyorum. Bu kadar güzel sözleri hiç duymadým bütün hayatým boyunca. Her bir kelimen gerdanlýk gibi geliyor bana. Nasýl da mutlu oluyorum bunlarý duyunca senden. Bana yazýlmýþ bir dize, bir mektup… Ruhumun kanatlandýðýný görmen lazým… Hissetmen lazým beni…

Siz, birine:  “Varlýðýna müteþekkirim!” dediniz mi hiç? Akla karayý seçmeniz icap ettiðinde karayý seçtiniz mi? Ötelenen ve hep dýþlanan bir renktir kara. Kendinize benzettiniz mi onu? Ýçinize akýttýnýz mý gözyaþlarýnýzý? Baþtan ayaða hüzün olup aktýnýz mý?

-          Sen böyle konuþunca kendimi unutuyor tabiri caizse sen oluyorum. Sana

inkýlap ediyorum.  dedi. O böyle deyince tuttum bir daha sevdim onu. Ne olduðunu anlamadý. Açtý gözlerini kocaman kocaman. Baktý bana “Ne oluyor yine”  diye.