Sus’larýn gizeminde saklý bir nehirim; sanrýlarýn yükü iken sevinmeye hasret gölgemde konuþlu yalnýzlýðýn da ýssýz sýradanlýðýnda bir beyit olmaya ant içiyorum.

Mevsimde nöbet deðiþimi ve þahikalarýn dansý.

Albenisi olan bir özlem benimki ve firarý yalnýzlýðýn küllerinde dirilen yeni acýlar kadar sýra dýþý olma ümidine yenik düþen zamirlerin tebessümünde saklý her ayrýntý.

Misafir geldiðim terane ve hezimete uðradýðým…

Bir yol iþçisiyim aslýnda kaza kaza bitmeyen yollarýn tozunu attýðým ve aþk iþçisi söylemler pazarlanýrken kovuðunda aðaçlarýn içimdeki yanýlgýyý örtüyorum.

Siyahî bir bulut esir ediyor yaðmuru; yaðmurun fýsýltýlarýna karýþýyorum ve ayrýþan insanlarý gözlemliyorum her çatýþmada doðacak ölümle ölecek doðrularý eþleþtiriyorum.

Kement attýðým her acýya talip oysa Yaratan ve koþutlarýnda ömrün sýzan isyaný sonlandýrmak adýna evrenden özür diliyorum insanlýk adýna.

Y/andýðým aþikâr.

Aþtýðým yalan.

Yalanladýðým belki de tek gerçek.

Her fermuarý çektiðimde sýkýþan sözcüklerim var ve her devrilen hecede koruk düþlerim benlik bir mizaçla uzaðýnda durduðum insanlar var þeytana tapan aksi siluetlerin can pazarýnda canlar doðradýðý ve doðmayan masumiyet.

Kanayan coðrafyalarýn kanayan çocuklarý.

Mevsime dönük yüzüm ve bahar esefle kýnýyor insanlýðý. Bahar güneþini de küstüren ve zanlarý kirli ruhlarýnda büyütüp besleyen.

Þarkýlar ölüyor zira þarkýdan ziyade bir aðýt içimizin ahkâmlarýnda can çekiþen þiirlerin nasýrýna basan bir zihniyet ile kurcalanýyor içimizin kaosu.

Daha da büyüyor belirsizlik ve daha küçülüyor haysiyet ve onur.

Kibirli bir doðasý var kimi mizacýn yanýna yaklaþýlamazken ben sadece seyrediyorum ve seðirtiyor içimin mahzeninde cüceler.

Soytarý sitemlerin bahtiyar taraftarlarý.

Kölesi olduðumuz nefse deðil darbe indirmek bilakis körüklemek hazin sonu.

Umudumla çýktýðým yolda…

Rast geldiðim iki çocuðu sezdirmeden izliyorum.

Ýçimdeki Arap atý hýzlanýyor ve deli gibi soluyorum zehirli havayý. Çocuklar hala yaný baþýmda ve soðuða aldýrýþ etmemiþçesine giyindikleri o incecik giysilerle ben üþüyorum. Doðasýnda þehrin uhrevi duygular salýnmakta ve aþký söndüren bir bulut göz kýrpýyor.

Ellerinde üç beþ renkli kalem belli ki eve ekmek götürecekler o kalemleri satýp lakin çocuk neþeleri her þeyi görmezden geliyor. Çöktükleri duvarýn dibinde karalýyorlar duvarý, satmak için ellerinde taþýdýklarý kalemlerle resimler çiziyorlar.

Rengim yok an itibariyle.

Cinsiyetim de yok.

Sadece ruhum taþýyor bedenimden.

Yüreðin atýþlarý hýzlanýyor, hava gitgide kararýyor. Elimde olmayan bir torbanýn içi dolmadan ben eve gitmeyi düþünmezken fark etmeden uzaklaþýyorum.

Kalemlerin rengi aklýmda ve çocuklarýn kirli saçlarýnda dahi sönmemiþ bir güneþ yine akþama ihanet ediyor aslýnda biziz ihanet eden: birbirimize ama öncelikle çocuklara.

Arkama dönüp bakýyorum. Çocuklar sýrra kadem basmýþlar.

Önceliðim hangi duygu diye düþünürken dalgýn dalgýn yürüyorum. Bir adam çarpýyor omzuma derken bir kadýn ve içimde yaktýðým aðýtlarý duymuyor hiç biri ki duymalarý ya da görmeleri neyi deðiþtirecek ki?

Be deðiþsem bile deðiþtiremediðim gidiþat.

Ben sussam bile susmayan iç sesim.

Ben gülsem bile somurtan melekler.

Melekler somurtsa bile aldýrýþ etmeyen bizler.

Biz yaþasak bile yaþatmadýðýmýz deðerler ve hayatlarýný çaldýðýmýz çocuklar ve masumiyet.

Anne baba olmanýn bir vasfý var ya da yok, demenin ötesinde çocuk olmanýn nesi günah ya da ayýp?

Ne zamanki baþýmýza taþ yaðacak…

Yaðmur çiselemeye baþlýyor ve kapüþonumu geçiriyorum baþýma ve dalgýn dalgýn yürüyorum ta ki bir araba deli gibi korna çalana dek.

Ölmek güzel olabilirdi de hani.

Ölen güzelliklerin yasýný tutmaktansa benim yasýmý tutmayacaðýný bildiðim insanlarýn umurunda deðil iken hiçbir þey.