Hatýrþinas bir týnýda damlýyor her biri; damýttýðým heyecan yenik düþtüðüm ve pekiþen özlemimle serildiðim boþluða bir-sýfýr yenik baþlamak güne belki de hele ki hezeyaný köpüren sade kahve tadýnda.

Kutuplaþan insanlar ve kutuplaþan iklimin seyri ki ben, sezdiðim her gölgeyi canlýya dönüþtürüp; içimdeki duygularý da kalýba sokmak adýna.

Sýfatlarýn havada uçuþtuðu bir Mart gecesinden uzandýðým o koynunda yalnýzlýðý, sitayiþ etmenin gereksizliðine binaen.

Bildiðim her þeyi ayrý unutuyorum ve okuyucunun bilmediði þeyleri yakalamak arzusuyla duygu ve düþüncelerime kapan kuruyorum.

Ne güneþin sýcaklýðý ne de gecenin üþüten ayazý belki de mevsime itibar edip gönlümce koþmak adýna, duvarlarý ve köprüleri aþýp azýmsanmayacak bir coþkuyla bertaraf ettiðim o giriftin saðduyusunda ben bir açýlým sunarken okuyucuya bir o kadar varlýðýmýn kýstas bildiklerini yok sayýp bilinmedik sulara yelken açtýðým iddiasý.

‘’Edebiyat savunma deðil, tanýklýktýr. Nefret ya da öç romanlarý, roman deðil ifþa etmedir ve öncelikle yazaný zehirler.’’ (Ýnci Aral)

Zehirlendiðimi biliyorum ve panzehir’in ne olduðunu üstelik basmakalýp bir heyecan da deðil benimki bilakis toz toprak içinde kaldýðým günün geceye devri ile sýðýndýðým karanlýk lakin ben kalemi elime alýr almaz ne karanlýk kalýyor geride ne de nefretle beslenen insanlarýn ruhuma enjekte ettiði zehrin hükmü.

Ýrili ufaklý boþluklar var ve de kovuklar öyle ya; ben bir aðaçkakaným aslýnda kalem-kakan ne de olsa içimi de yüreðimi de törpüleyen kelimelerin sihirli dünyasý.

Duyumsadýðým her yeni heyecan ve bariz saltanatýn sefasýný sürdüðüm o bilinmezlik iksiri.

Geceye dönük yüzü kalemin ve âlemin de yüzü güne dönük: baðdaþmayan iki yüz: ama asla ikiyüzlü olmayan.

Gecenin iniltisine ayak uydurmak belki de tam tersi: bana ayak uyduran saatlerin hicvi ve tüm dokunaklý titri ile ömrü geçiþtiremeyip geçiþken ve akýþkan bir dille mýhlanýyorum beyaz boþluða.

Hurafeler var kimince saygý duyulan.

Gerçekler var ve de: yalnýz kimsenin gelip de bizzat yüzünüzü haykýrmadýðý.

Ýklimin nabzýný tutmak gibi kalemin de rotasý ve nabzýný tutmak devingen günün ve yalýtkan ruhumun derken bir yanýlsama peyda olan ve ansýzýn vuku bulan gürültülü cümleler ve her biri birbirinin ardýndan dökülürken pür-nakýl ben bayraðýmý sallandýrýyorum ruhumun rahmine dokunan hangi duygu balyasý ise sonlandýrýyorum gün boyu etkisi geçmeyen huzursuzluðumu.

Öncemle ayný mýyým peki?

Ya da, sizler dününüze hep mi rest çekersiniz?

Sorularýn cevabý asla umurumda deðil çünkü cevaplarýn kiþiden kiþiye ve günden güne farklý bir cevapla eþleþeceðini biliyorum týpký ruhumun akýmýnda elektrik çarpmýþçasýna ben akýl yetilerimi sil baþtan uyarlayýp de yeni güne yeni bir sürüm sunarken.

Güncelleniyor her þey aslýnda herkes týpkýsýnýn ayný.

Gündeme oturuyorum farklý bir mekanizmanýn devreye girip de ruhumu saran sarmaþýðý her halükarda yolmak istediðim ve yoluyorum da.

Fýtratýma ve mizacýma uygun yeni bir uyarlama ve varlýðýna ihtiyaç duyduðum insanlarýn bir nebze de olsa beni anlayýp bana hak vermeleri.

Rüþtü ispatlanmayan hangi duyguysa ve benlik bir açýlýma gerek duymadan, genelin yüreðinin hangi þartlarda daha hýzlý mý yoksa yavaþ mý attýðý.

Nabzýmý alamýyorum kimi zaman ve normal þartlarda ölmüþ olmam gerekirken ben son hýzla konuþuyor ve düþünüyorum ve geceyi mesken bildiðim her lal ayrýntýyý genele sunup resmini yapýyorum hayatýn ve gerçeklerin belki de hayallerin besbelli hayal kýrýklýðýna uðradýðým gün ertesinin.

‘’Döküldü günün

Ve gecenin sýrrý.

Ýç kanamasýna benzer

Bir duygu: alýþtýk.’’(Ahmet Oktay)

Hatta ve hatta…

‘’…daha uzundur zulme karar verenin gecesi.’’(Gülten Akýn)

Gecenin ýrmaðý ne kanlýdýr ne de saf su.

Gecenin rengi ne karadýr ne de beyaza dönük yüzü.

Gecenin izahý fazladýr ve gece iridir her küçük öyküye zemin hazýrlayan ve nezihtir bu yolculuk hele ki tek baþýnaysan…

Yayýn akýþý olmayan bir mecra madem duygu ve kalemin iþ birlikteliði, örtümü çekip de evin ve evrenin camlarýna hatta ve hatta içine gizlendiðim kovuðun da müdavimi iken kalemdir iþte rüþtünü ispatlamýþ/ispatlamamýþ yürek yangýnýný tek tanýðý.

Sevgili Ýnci Aral’ýn baþlarda yansýttýðým o düþüncesi iþte yazarken duyduðum aþký hayata yansýttýðým ve yaþarken hissettiðim tüm zorluk ve sýkýntýlarý yine edebiyatýn çehresindeki o solgun gülücük ile aþtýðým.

Suçlarým/ýz: iþlediðimiz ve her an iþleme ihtimali ile günahlarýmýzýn da provasýný yaptýðýmýz zifiri tümceler oysaki her biri beyazýn namusu ve aþkýn da haysiyeti ile dönenip duruyor baþýmda, alýcý kuþlar gibi kývrak ve nazenin.

Boykot ettiðim ne hazan ne de sair mevsim sadece içimin dökülen yapraklarýný bir kovaya doldurup yanýþýný izlemek adýna müsterih olduðum inancýna yatkýn mizacýmla günü öldürüp hatta gün iken beni öldüren, içtimada verdiðim bir selam ve farklýlýk duygusu ile ayný denen kýsýr döngüde yine farklý tahayyül edilmek belki de mizacýmýn aykýrýlýðýnda mutlu olduðum gerçeði ile herkese yeni bir parantez açmak üstelik baþka belirteçlerin olmadýðý ve sonlanmayan bir coþku ile içime çektiðim kelimelerin bahar havasýna yenik düþen mizaçlarý belki de yanýlgýlarým ve alýnganlýðýmla gün içinde savrulup bu sefer geceye ve kaleme yenik düþtüðümün de göstergesi…

Ödediðim…

Bir diyet mi?

Açlýðým ve susuzluðum ise ömrün bana emsal teþkil ettiði bir rejim mi? Adý üstünde açlýða ve susuzluða teslim olduðum ve niyetlendiðim oruç kadar da kendimi iyi hissettiðim o dokunulmazlýðýma gölge düþüren bir sayaç mý yoksa içimde açan çiçeklerin mezarý olmaya dünden razý iken mezar taþýmda yazýlacaklarý düþünemiyorum bile.

Ve o ilginç kýskançlýk duygusu belki de dürtüsü… ne zamanki muazzam bir anlatým ve cümle ile karþýlaþayým okuduðum kitapta iþte peyda olan o bilinmedik arayýþýn da gelip dayandýðý kapý.

‘’Ben, içimde kýskançlýk dolu bir yazma isteði; söylemek istediklerimi benden önce söylemiþ, duygusu uyandýran aykýrý, kýþkýrtýcý yazarlardan etkilenirim.’’(Alýntý)

Bana ait olmayan iki üç cümle ama yüreðimi de kabartan bir metafor hepi topu üstelik kýrk yýldýr yazan bir kalemin, Ýnci Aral’ýn vurguladýðý üzere…

O kýrýklýk duygusu; o huzursuzluk üstelik öyle böyle de deðil ve ne zamanki duygularýmý sýralamaya koyayým illa ki taþan bir hazne olacak yüreðimin sýðmadýðý ve sýðdýramadýðý bir o kadar ben bana sýðmazken.

Büyünün esnekliði týpký aþkýn hazýr ol’a durduðu ve sevildiðini bilmek isteyen bir yürek, bir kalem, bir insan hatta ve hatta basit bir obje ve yine kabý kabýna sýðmayan üstelik aciz bir varlýðýn hiçlik duygusunu yenip bir o kadar Ýlahi Güce hýzla ilerlediði…

Ne ilginç oysa!

Aþka yenik düþen insanlýk ve insan olarak benim kendime yenik düþtüðüm ve aþk baþlýðý altýnda dökülen her duygu yine yolu özlemle ve umutla kesiþen derken Ýlahi Aþkýn çekim alanýnda kendini evrenden ve tüm kötülüklerden soyutlasa bile illa ki hidayetin kapsama alanýnda saçýlýp döküldüðüm her zerremin bizzat üstüne basýp kendimi dahi çiðneyip kendimi bilfiil sunduðum.

Ýmler ne basmakalýp ne de aþikâr.

Hayat ne yanlý ne de yansýz.

Elzem bir duygunun peþinde inanmak istediðiniz ne çok insan ve yanýlmakla geçen ömrün hala güven duygusuna sýrtýný dayayýp bütünleþme ihtiyacý ile her þeyi kaleme alýp içinizdeki o devasa ekranda belki de kendinizi sergilediðiniz ve ansýzýn ruhunuzun çýplaklýðýnda utanýp yeni giysiler ve yeni cümleler ile örtünme ihtiyacýnýza yenik düþtüðünüz…

Zora koþan.

Zoru seven.

Kendine duyduðu saygýyý kaybetmemek adýna da deli gibi mücadele veren ve düþünün ki; neredeyse tüm cihaný kendinizden önce sevip ve önemseyip ikinci plan düþen benliðinizi yazarak avunduðunuz…

Þiirle yýkadýðýnýz yüzünüz ve çayý kaç þiirle içtiðiniz misali…

Aþka dönük yüzünde duygularýn bu duyduðunuz aþký kimseye yakýþtýramayýp nihayetinde dokunduðunuz o ibare; o açýlým; o hakkaniyet ve yazarak meþru bir savunma yaptýðýnýz gerçeði de deðil hani sadece ihtiyaç hissedip huzur giyinmek adýna çalakalem yaþadýðýnýz…

Bir ayrýntý.

Bir peyzaj.

Bir mizansen.

Kaos.

Sevgi.

Ýhtimaller.

Dokunuþ.

Fýrtýna öncesi sessizlik yine güne özenen kalemin gece oldu mu fýtratýný sunduðu kelime kelime hele ki siz bir kalem-kakansanýz aðaç kakana özenen bir güncenin de kanadýna konan kelebeði okþarken tüm yüreðinizle…