Gelibolu

ben küçükken,

babam götürdü bizi,

balık tutmaya giderken.

Gelibolu’nun en güzel koyu

Tek ev, yaşlı balıkçının evi.

Tembihliyim balıkçıdan,

uzağa gitme evlat!

Lağımlar var, düşersin içeri.

Geçen ay, tilki düşmüş,

ölmüş çıkamamış geri.

Tepelerde yıldız gibi,

ışıldayan şeyler var.

Merak bu,

durur muyum geri.

İçimden dedim,

“Tilkinin yok elleri,

kayıkla çıktılar mı

alır başımı giderim. ”

Babamlar gidince hemen,

çıktım tepeye nefes nefese.

Acaba benek, benek

ışıldayan şeyler ne diye.

Etraf

Ya Rabbim çıkmaz olaydım.

Her yer sanki,

karpuz tarlası gibi.

Yağmur, rüzgar açmış,

yumuşak kumlu toprakta,

peri bacası gibi dikilir,

beyaz kemikten karpuzlar.

Tarih, zihnime gem vurmuş,

küçük yüreğimi mahmuzlar.

Kimi kaşlarının arasından,

kimi yüzden, kimi gözden,

kimi anlının çatından,

öylece vurulmuş yatarlar.

göz çukurları boş ama,

bilirim ki,

yukarda Allahın katından,

hepsi birden bana bakarlar.

Ne gezer bu çocuk diye.

Korksam mı? Cesur mu olsam?

Utansam mı? Gurur mu duysam ?

Aklım ermez bilemem.

Sonra.

Aklıma bir şey geldi birden.

Merak ettim gerçekten.

Aradım, tek tek dolaştım.

Yok , bir tane bile yok.

Tüylerim saçlarım diken.

Sert boğaz rüzgarı eser.

Kum taneleri, kurşun gibi.

Çarpar diken diken.

Yüzüm de, yüreğimde acı,

kirpiklerimde yaş kum,

rüzgar, Fayize öğretmenin sesi.

Demek doğruydu gerçekten.

Aradım, tek tek baktım nafile.

Hiç vurulan yoktu enseden.

İçimde korku, cesaret,

gurur, hüzün, keder.

Aklımda her şey dörtnala,

hiç bu kadar hızlı

düşünmedim daha evvel.

Sanki elimde çelik eldiven,

sanki onları vuran

kurşunlar hala havada,

onları vurmadan toplayayım

birer birer.

Aklımda hani şu

toprak altında kalmış

bayrak tutup sallayan el.

Sanki aniden bir el çıkıp

ayak bileklerimden tutacak.

Sanki düşman çekip alacak.

Kara toprak beni de yutacak.

Hangisi Mehmet hangisi düşman,

bilmeliydim bir an evvel.

Hangisi denize bakar,

hangisi karaya bakar

nafile baktım hemen.

Önemli mi kim nereye bakar.

Ya düşerken ters döndülerse.

Mehmet oluverdi hepsi

birden şaşkın benliğimde.

Anladım ki hemen.

“Biz ne yaptık “diye

herkes birbirine bakar.

Hepsi ölmüş dost düşman

artık herkes sulh içinde yatar.

Fayize öğretmenin anlattıkları

geldi aklıma demek doğruydu.

Mehmet benim için ölmüştü.

Utandım oturdum ağladım.

Ama eksikti anlattıkları.

Mehmet sadece ölmemişti.

Benim için öldürmüştü de.

Bir o kadar kişi daha

ölmüştü benim için.

Ben var olayım diye.

Hepsi benim yüzümden.

Annem babam doğmadan,

ben doğmadan ,

sahilde kumda oynayan

kardeşim, doğmadan evvel

ve olan biteni anlamak için

aklım daha ermeden evvel.

Şimdi buluşmuştuk hep birlikte,

nefeslerin son bulduğu bu yerde.

Bir tek ben nefes alıyordum.

Hıçkırdım daha da ağladım.

Suçluluk duydum aldığım her nefesten.

Sonra önemli olduğumu hissettim.

Gurur duydum kim olduğumdan

ve ölenlerin kim olduklarından.

Çocuk başıma gezerken

benden evvelini,beni ve

benden sonrakileri bulmuştum.

Sert boğaz rüzgarı eser,

kum taneleri kurşun gibi.

Yüzüm de yüreğimde acı,

kirpiklerimde avucumda kum.

İstemedim ayrılmak yanlarından.

Onları nefessiz bırakmak gibiydi,

haksızlık gibiydi ama……………

Sahile dönmek zorundaydım

akşam olduğundan.

Çocuktum ararlardı,

gelip buraya bakar,

bulurlardı beni.

Mehmet’in, buraya gelip,

ben ve benim gibilerin kayıp

geleceğini arayıp buluğu gibi….

Sonra mı?

Sonra

büyüdükçe daha da anladım.

Anladıkça daha da büyüdüm.

İstedim ki herkes anlasın,

İstedim ki herkes büyüsün

ve dilimden hiç düşmedi

ÇANAKKALE.

 

Anladıkça büyüsünler

büyüdükçe anlasınlar diye

 

OĞULLARIMA VE PRENSESLERİME.

 

Hastalar gelir hem benlik hem Allahlık.

Sorarım soy adları olan tepelerin yerlerini,

nerede olduğunu bile bilmez ahmaklar .

Bak evladım! bizim soyadımız Eker.

Soyumuzda sopumuz da rençper.

Başın dik olsun büyük dedelerinden

biri hastane şehitliğinde Çanakkale de,

diğeri birkaç cepheden balkan gazisi.

Bil ki her aileden biri yatar bir tepede.

Son sözleri salavat önceki Allah-ı Ekber .

Çekinme git o tepelere her karışı bizim.

Tanı, bil Atanı sorana mahcup olma.

Vefa tohumları ek hepsinin üstüne

Cehaletin kargası öterse üzerlerinde,

onlar karga sen Mustafa’sın kovalarsın.

Deden sana yattığı yerden gülümsesin.

Yoksa! dün demeden yarın dersen.

Şunu bil ki sana kargalar güler.

Savaşın acısını yaşarken tatmamak için

tarihi iyi bilmek anlamak zorundasın.

Zamanı değil ruhu yakala ,

sorula bilecekleri değil

başına gelebilecekleri ezberle.

Dedenin korkudan değil,

üşüdüğünden değil,

gururundan tüyleri ürperdi.

Onları törende değil yüreğinde an ,

ancak gururdan ürperirsen anlarsın

neden ölüme koşarak gittiklerini,

neden Allah Allah dediklerini,

neden ölerek ölümsüzleştiklerini…..

…..Ve şimdi bak şu eski resme;

Senin için ölüme giden dedeler

senden daha da gençtiler.

Onlar önce Vatan aşkıyla yüreklerinden,

sonra şarapnelle kurşunla vuruldular.

Anzakların torunlarına bak da ibret al.!

Okyanus ötesinden uçup , gelip konarlar,

dedelerinin yattığı tepelerin eteklerine.

Şafakta toplaşırlar uğur böcekleri gibi.

Hoş gelirler, sefa gelirler.

Belki unuttuklarımızı bize hatırlatırlarda ,

bize de uğur getirirler.

ve bakın şimdi şu eski resme

bizim için ölen dedeler

bizden daha gençtiler .

Esaretle yaşamak varken

hürriyet için Vatan için

bizim için ölümü seçtiler.

Bak resmine senin deden bu

şaşma senden genç diye.

Kulak ver ne diyor diye.

Bak şu sağ köşede ki .

Elinde mavzeri var.

Derinden yürekten bakıyor.

Yüreği sana benzeyen.

Bak bakıyor ne diye sana.

Söylüyor ben senin dedenim.

Yüzümüzü de gözümüzü de,

akan kanı emeğimizi de,

resimdeki alayımızı da,

istersen bak ve unut atanı.

Ama

ne olur biz uğruna öldük

unutma bu cennet Vatanı.

Hiç düşündünüz mü?

Mehmet ne bilirdi?

Mehmet ne düşünürdü?

Ne hayal eder,ne düşlerdi?

Mehmet çıkıp gelmişti

semahtan semadan.

Mehmet, gelirdi

cemden cumadan.

Mehmet gelirdi

namazdan, niyazdan, vaazdan.

Mehmet

mekteptendi,dergahtandı.

Sultaniyedendi ,rüştiyedendi

Mehmet .

demirciydi, marangozdu,ahiydi.

Düşündüğü sahiydi.

Mehmet

yanıktı ,sevdalıydı,aşıktı,ozandı.

Gençti delikanlıydı.

Mecnun’du.Ferhat’tı.

En çok gezen,

en çok bilen,

en çok yaşayandı.

Avucunun içi gibi

bilirdi Anadolu’yu.

Bin deyiş bilen çobandı.

Efeydi,dadaştı.

Yüzüne gülene gardaştı.

Yüreği saftı temizdi.

Helal süt emmişti.

Mazeretsizdi,yalansızdı,

dobraydı,dili çatalsızdı.

Kimi ermiş,kimi dervişti.

Hazır cevaptı,ezber bozandı.

Hacivat’tı karagözdü.

Biri Ak Şemseddin’in

bini Hoca Nasrettin’in torunuydu.

Sordun mu

en çok kafayı kaşıyandı.

Ama Mehmet, çoktu çoğunluktu.

Mutlaka bir bilen çıkardı.

hep birlikte hep bilendi.

Anzaklara anlatılana göre

Mehmet yamyamdı.

Halbuki

Düşman zalim,

Mehmet salimdi.

İnsanoğlu insandı.

 

Devir öyle devirdi ki

atasını babasını cephede,

onu yetim oğlu yetim bıraktı.

Devir devirmeye doymadı

ulu çınarları,

onu da mecbur bıraktı.

Orağını tarlaya fırlattı.

Maşasını közde,

çekicini örste bıraktı.

Keçesini sargıda,

derisini kalıpta,çömleğini fırında,

hamurunu teknede bıraktı.

Bağını ormana,

dorusunu yılkıya,

sürüsünü kıra bıraktı.

Düvenini çırağına,

koca öküzü,kağnıyı elifine,

yaşlı anasını Allah’a,

çocuğunu çocuğuna emanet etti.

Hasretini ihtiraslarını köyde,

canını Çanakkale’de,

ezanı kulaklarımızda,

Kuran’ı dilimizde,

Vatanını elimizde,

İmanını ebediyen yüreğinde bıraktı.

DR.ÖZGÜR EKER

MEHMET'İN DÜŞÜ ŞİİRİNDEN BİR BÖLÜM

https://www.youtube.com/watch?v=VMCP4lNOZ30&t=78s

( Gelibolu başlıklı yazı DR.ÖZGÜREKER tarafından 17.03.2019 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.