SIKARSAM ETE SIKARIM! 

                                                               Kan davasý

                Ýnsanlarla konuþurken hep tepeden bakar, kahvede ýsmarladýðý dört bardak çay ile onlarý satýn aldýðýný zannederek hep kendisi konuþur, kimseye “gýk” dedirtmezdi. Babasý köyün eski sayýlý zenginlerindendi. Hanifi bununla yetinmemiþ, Almanya ya giderek yýllarca çalýþmýþ, servetine servet katmýþtý. Babasýnýn tek çocuðu olmasýndan dolayý onun ölmesiyle bütün serveti kendisine kalmýþtý. Kapýdaki koyunun ineðin dananýn, tarlalarýnýn sayýsý belli deðildi. Kýrýþkan ve kendini beðenmiþliðinden dolayý köylüleri ona Þiþkin Hanifi derlerdi.

                Üç kýz çocuðundan sonra gözünü budaktan esirgediði,  babasýnýn adýný verdiði oðlu Mahir dünyaya gelmiþti. “Ocak umudu” diye büyüttüðü oðluna tahsil haricinde elinden ne geliyorsa esirgememiþti. Çocuk babasýndan gördüðü bu iltifatlarla þýmarmýþ, ele avuca sýðmayan, evlerine konu-komþudan þikayetler getiren, anasý Þerife kadýnýn bütün karþý çýkmalarýna raðmen azar yerine devamlý mükafatlandýrýlan,  beline tabanca takýlarak büyütülen biri olarak yetiþtirmiþti.  

              “Hey bre babasýnýn koçu, nasýlsýn oðlum, harçlýðýn-beþliðin var mý, el içinde kel kalma, köyde  sana ‘týk’ diyen olursa gel bana söyle, bak on dokuz yaþýný geçtin, akþam hýsýmlara gidip askerden evvel niþanlýnla senin düðün gününü kararlaþtýralým, düðününü yapayým da mürüvet'ini göreyim yavrum.Tabancanýn emniyeti daima açýk dursun, ne olur ne olmaz, burasý köylük yer, yanýnda bol mermi bulunsun". Þerife kocasýný sabah kahvaltýsýnda öfkeli bakýþlarla izliyor, “yine bu gün babayiðitliði üstünde olmaz olasýcanýn dürzüsü” diye iç geçiriyordu. Þiþkin Hanifi çaydan bir yudum çektikten sonra aklýna ne düþtü ise “Mahir oðlum, at kaç gündür dýþarý çýkmadý, þunu dað bayýr biraz gezdirsen olmaz mý.

                Hamit kendi halinde, kimsenin azýna- çoðuna karýþmayan, aza kanaatkar yardýmsever,  efendi dövüþ- kavga bilmeyen, köylülerince sevilen, fakir ama ekmeðini taþtan çýkarmasýný bilen birisiydi.  Babasý Necmi öldüðünde ondan kalan birkaç dönüm tarla, bað, bahçe gibi taþýnmazlarý kardeþleriyle aralarýnda henüz taksim etmemiþler “biz Almanya dayýz, þimdilik sen ek dik” diye ona býrakmýþlardý. Bazen kardeþlerinden gelen yardýmlarýn yanýnda, el kapýsý, omuz emeði ile kazanýp hanýmý ve iki çocuðuyla gül gibi geçinip gidiyorlardý.

                   Hamit atlarýný koþtuðu pullukla güzün ekin ekmek için daðýn yamacýndaki tarlayý herk ediyordu. Alt- üst olan topraðýn içindeki solucanlarý sýðýrcýk kuþlarý yemek için adeta birbiriyle yarýþýyorlardý.  Hamit atlarý kamçýlarken birkaç el silah sesiyle kendine geldi, baþýný biraz kaldýrýnca gözüne önce bir at, sonrada Þiþkin Hanifi’nin oðlu Mahir iliþti. Kazara ölmekten korkmuþtu “hayýrdýr yeðenim niye ateþ ettin ki, bak beni korkuttun”. Mahir, “Ne varmýþ bunda korkacak yahu, ha þurada kuþlara iki el ateþ ettim, amma da korkakmýþsýn Hamit aðabey” dedi. Hamit, “yeðenim elinden bir kaza çýkar alimallah, bir daha dikkatli ol” dedi “ Öööf amma uzattýn aðabey, ne olmuþ yani”. Aðýz dalaþmalarý gittikçe sertleþmeye baþlayýnca Mahir beline soktuðu silahýný “yarý tehdit amaçlý” Hamit aðabeyine gösterdikten sonra atýna atlayýp hýzla oradan uzaklaþtý.

                   Ýkindi vaktinden sonra kahvedekiler “sustalý maymun misali” birer bardak çaya teslim olmuþlar sessizce Þiþkin Hanifi’yi dinliyorlardý. Hanifi bir Almaný kadýn meselesinden nasýl dövdüðünü ballandýra- ballandýra anlatýrken “beni bir dakika dinle de lafýna kaldýðýn yerden sonra devam edersin Hanifi abi” diyen Hamit’in sözüyle konuþmasýný gönülsüz kesmek zorunda kaldý. O deðil den Hamit’i süzdükten sonra  “di baðlým ne diyecaðsen, çabuk dide yeðenim lafýmýz ortada kalmasýn”. Hamit o gün olanlarý olduðu gibi anlattý. “Vaa yeðenim, bende biþi diyecaan sandýydým, adam þuncacýk sabiyi þikayete mi gelir, bide abisi olacaan, bu gibi ufak-tefek þeyler için adamýn lafý kesilmez” dedikten sonra kaldýðý yerden konuþmasýna devam etti.

                      Hamit kahveden eve gelince hanýmý bir þeyler olduðunu sezinleyip sorsa da bir cevap alamaz. Çocuklarýn “baþý üzerine” yemini koyunca her þeyi öðrenir. Doðruca gidip Þerife yengesine olanlarý anlatýr. Akþam yemekten sonra Þerife olanlardan dolayý oðlu ve kocasýný bir güzel fýrçalar.

                      Aradan bir hafta geçtikten sonra Hamit hanýmý ve çocuklarýyla tarlaya bostan çapalamaya gittiler. Mahir ve çobanlarý koyun sürüsünü bostanýn içinde otlatýyorlardý. Ortada dikili hiçbir þey kalmamýþtý. Þaþkýnlýðý az buçuk atlatan Hamit “Ne oluyor, benden ne istiyorsunuz” diye adamlarýn üzerine yürüyünce köpekler bunlara hücum etti. Mahir hiç oralý olmuyor, köpeklerini azarlamýyordu. Hamit hanýmý ve çocuklarýný köpekten korumaya kalkýþýnca bereket insafa gelen çobanlar köpekleri durdurdu. Naciye gelinin bostanýn hozan oluþuna,  çocuklarýnda korkudan aðlayýþýna üzülen Hamit yarý kýzgýnlýkla sadece “ Mahir, sürünü topla,  elimden bir kaza çýkmadan þurayý hemen terk et” diyebildi.

                  Akþam olmadan þikayet için kahvenin yolunu tutan Nihat oradakilerden Þiþkin Hanifi’nin eve gittiðini öðrendi. Çatal kapýdan girer girmez Mahir silahýný çekip ”hanýmýn beni nasýl olurda anama þikayet eder, size bu dünyayý dar ederim”. O anda anasý Þerife gürültüyü duyunca yetiþip oðlunu kenara çekmesiyle kocasýný çaðýrmasý bir oldu. Hamit bu gidiþinde de bir netice alamadý. Adam hanýmýndan yýlmasa “suçlu olduklarý halde” Hamit’in leþini oraya serecekti. Hamit kuvvetlice ellerini ve diþlerini sýkarak “Þerife yengesinin kendisine sahip çýkmasýnýn hatýrýna” sabýrla evine döndü.

                  Bað bellemenin tavý gelmiþti. Hamit yanýna aldýðý dört-beþ arkadaþýyla sabah baðýný bellemeye giderken Þiþkin Hanifi’nin koyun sürüsü de baðýnýn yüz metre kadar köy tarafýnda otluyordu. Çobanlara hep beraber selam vererek yanlarýndan geçerlerken “yoldan geçenlere saldýrmasýn” diye çobanlardan biri köpekleri tutuyordu. Diðer çoban “bir þeyler diyecekmiþ” gibi yanýna yaklaþtý, her nedense “gerisin geriye” sürünün baþýna döndü. Biraz sonra baða vardýlar. Bað baðlýktan çýkmýþ, kütükleri sökülmüþ, kimileri dibinden kesilmiþ, babasý Necmi’nin diktiði onca meyve aðaçlarý kesilmiþ yerlerde yatýyordu. Arkadaþlarýný þaþkýn bakýþlarý arasýnda yýldýrým hýzýyla koþarak az sonra çobanýn gýrtlaðýna sarýlmasý bir oldu. Çobanlar, “aman bizden duyulmasýn, Mahir her þeyi kýrdý, döktü, sizin geldiðinizi uzaktan görünce atýna atladýðý yukarýdan gitti”. 

                Hamit baðý, ameleyi bir tarafa býrakýp soluðu doðruca Þiþkin Hanifi’nin evinde aldý. Hanifi sabah biraz geç kalkmýþ hanýmýyla evin balkonunda kahvaltý yapýyordu.  Hamit saða-sola göz attý, Mahir meydanda görünmüyordu.  Þerife kadýn yine bir þeyler olduðunu sezmiþti, “buyur oðlum sofraya” demiþti ki, kýr atýn kiþnemesi ahýrdan Hamit’in kulaklarýna kadar geldi. “Nereye sakladýysanýz bu þerefsiz oðlunuz karþýma çýksýn, Yeter gayri onu kolladýðýn Hanifi aða, benim buraya bu son geliþim, sabýrda bir yere kadar,  bundan sonra bu kapýya þikayete gelmem, SIKARSAM ETE SIKARIM” dedi. Onu umursamaz bir tavýrla dinleyen Þiþkin Hanifi “sen kimsin ki kurþunun benim oðluma iþlesin”. Hamit kararýný verdi, bu kapýda çene çalacak biri deðildi. Öfkesini içine gömüp hýzla evinin yolunu tuttu. 

                   Þerife kadýn bir aða kýzýydý. Bu kapýya geldikten sonra zamanla örfi idareyi ele geçirmiþ, Þiþkin Hanifi’nin dizginlerini elinde tutuyordu. Zamanla yaþlandýkça köylülerince kendisine “Osmanlý bir kadýn” denir olmuþtu. Hamit evi terk ederken ondaki kararlýlýðý görmüþtü. Mahirin kýrdýðý testilerin kýrký geçtiðini biliyordu. Eskiden bu köy kanlý köydü. Her evin arýstaðýnda intikamý beklenen kanlý gömlek asýlý olurdu. Son zamanlarý okuyanlar çoðaldýkça köylü bu iþten yavaþ -yavaþ vazgeçmeye baþlamýþ, belki bu yüzden oðlu Mahire kimsenin sesi soluðu çýkmýyordu. Omuzlarýný dikti, kaþlarýný çatarak kocasý Hanifi’ye “bana bak bana, herif olmadýk dürzü, cacýk, bu gidiþle oðlanýn baþýný yiyecaan amma bilmem ne zaman” deyip sofradan kalktý.

                   Hamit evinin bahçesinde öfkesini içine atarak hanýmýyla domates çapalýyordu. Nuh emmi'sinin torunu Hüsnü koþarak geldi. Biraz soluklandýktan sonra “Hamit emmi beni babam savdý, senin Dað tarlaya Mahir koyun sürüsünü sokmuþ”. Hamit kýrma çifte namlulu tüfeðini eline aldýktan sonra atýna atladýðý gibi tarlanýn yolunu tuttu. Koyunlar baþaklarý anýnda iþkemeye indiriyorlardý. Olanlarý biraz izledikten sonra “ Ulan Mahir iti,sen belaya mý dolanýyon, nedir bana kastýn” diye baþlayan karþýlýklý aðýz dalaþýný kavgaya dönmeden orada koyun otlatan baþka çobanlar yetiþip bunlarý ayýrt ederken bu kez onlarýn koyun ve keçileri oradaki tarlalara hücum etti. Bütün çobanlar kavgayý býrakýp koyunlarý tarlalardan çýkartmanýn telaþýna düþtüler. Bu boþluktan istifade kavga yeniden baþladý.

                Hamit’in elindeki tüfeði gören Mahir “bu adam beni vuracak” korkusuna kapýlarak boyunlarýnda demirden tort taþýyan köpeklerine” hay vererek” Hamit’in üzerine saldý. Hamit köpeklerden korkarak ilerideki çalýlýða saklanmak için koþarken o anda silahýný ateþleyen Mahir’in tabancasýndan çýkan mermilerden iki tanesi Hamit’in kol ve bacaðýna isabet etse de çalýnýn arasýna dalmýþtý. Hamit aðrýlarý olsa da can pazarýndaydý. Kendisi "yerim belli olmasýn" diye ateþ etmezken Mahirin tabancasýndan çýkan mermiler saðýndan solundan výnlayarak geçiyordu. Ýlerleyen zaman içerisinde Mahirin tabancasýnýn sesi kesildi. Hamit “acaba Mahir üstüme mi gelecek” diye tedbirini alsa da biraz sonra Mahir’in ilerde onlarý seyreden çobanlardan akrabasý Yüksel’e “teyze oðlu mermim bitti, aman yetiþtir” diye baðýrdýðýný duydu.

                  Hamit ayaða kalktý, aðýr aðýr yirmi metre kadar ilerisindeki çukurda mevzi alan Mahir'e tüfeðini doðrultarak yürüdükten sonra diðer çobanlara da "araya girerseniz kimsenin gözünün yaþýnýza bakmam tararým” diyerek gözdaðý verirken varýp Mahirin alnýna tüfeðini dayadý. Mahir çok yalvardý, en son “Hamit aðabey niþanlýyým kýyma bana ” deyip aman diledi. “Sen benim çocuklarým yetim koysaydýn daha mý iyi olacaktý lan þýmarýk veledizne". Az sonra kulaklarý saðýr edecek yükseklikte iki takýrtý sesine karýþan "yandým anam feryadý" aks ederken bütün kuþlar korkuyla göðe yükselmiþ, ortalýðý insan nefesini týkayacak derecede pis bir barut kokusu sarmýþtý.

                  Diðer çobanlarýn baðýrýp çaðýrmalarýna pabuç býrakmadan atýna binip oradan uzaklaþtý. Amacý olayý kimseler duymadan evine yetiþip eþyalarýný yanýna alarak jandarmaya teslim olmaktý. Dereye gelince eli tabancalý Hamit’in ablasý Suna ile karþýlaþtý. Suna, “Hamit abi Mahirin silahýnýn sesini duydum, ona bir þey mi oldu yoosam”?

                  Hamit soðukkanlýlýðýný korurken bir yandan da akan kanlarýný Suna ya göstermemeye gayret ederek “ baban Mahirin etine kurþun geçmez diyordu ya bacým” dedikten sonra atýný hýzla sürerek köyün yolunu tuttu.

 ERDOÐAN ÇALIÞKAN 01 02 2019 GERÇEK YAÞANMIÞLIKLAR.