Emre etleri ormanda piþirip neanertallere ikram edemezdi. Ormandan duman çýktýðýný gören vatandaþ yangýn var telaþýyla ortalýðý velveleye verirdi. “En iyisi ormanýn dýþýnda dere kenarýnda kabaca etleri piþirip götürmek.” Diye söylendi.

Irmaða doðru adýmýný atarken komþu çocuðu Veysel onu gördü. “Anaa Emre abi ne zaman geldin?” dedi.

Emre “Yeni geldim. Arkadaþlarla et yemeye gidiyorum. Karnýn açsa sende gel.”

Veysel “Peki bende geleyim. Dedi sordu. Gideceðimiz yer uzak mý?”

Emre “Uzak deðil. Hemen burada ateþ yakýp piþireceðim. Akþam oldu mu beraberce yeriz.”

Veysel “Ben akþama kalamam. Annem babam merak eder. Ben gideyim en iyisi.” Dedi. Yürüyerek Emre’nin yanýndan ayrýldý.

Emre içinden bir “Oh” çekti. “Çocuklarý idare etmek ne zor. Neandertalleri görseydi ortalýk ayaða kalkardý.” Diye söylendi. Bir iki çalý çýrpý buldu. Ateþ yaktý. Ateþin yüksekliði Emre’nin boyunu aþtý. Dumanda ona göre çýkýyordu. Yoðun ve uzaklara doðru. Yarým saat odunlarýn köz olmasýný bekledi. Etleri köze atýnca geriden bir çýtýrtý duydu. Dönüp bakýnca abisi Rýdvan’ý gördü.

Rýdvan “Vay koçum. Burada ne yapýyorsun böyle. Buraya geldiysen niye eve gelmedin?” dedi.

Emre “Abi söyleyeceklerimi iyi dinle. Aha þu daðýn tepesinde misafirlerim var. Etlerimi piþirip oraya götüreceðim. Sorduðun sorularýn cevabýný orada göreceksin.”

Rýdvan “Ýyi peki dediðin gibi olsun.”

Emre bu sorunu da atlattýðýna sevindi. Deðilse abisine nasýl izah ederdi. Ona “Zaman kapýsý açtým. Neandertal insan ýrkýndan buraya birkaç kiþi getirdim” diyemezdi.

Rýdvan “Az önce komþunun oðlu Veysel geldi. Bana senin burada olduðunu ne yaptýðýný bilmediðini söyledi.”

O an Emre annesinin sesini iþitti. Ýþ çatallaþýyordu. Annesine kýsaca izah etti Emre.

Annesi “Ne bu telaþ evladým. Dur biraz soluklan. Misafirlerin daðdaysa git getir onlarý. Size güzel bir sofra hazýrlarým.”

Emre “Anne onlar biraz kalabalýk. Bunca eti o yüzden aldým. Sen þu etleri al. Kýsa yoldan kavuruver.” Dedi.

Annesi “Bu kadar çok eti siz mi yiyeceksiniz. Neyse dediðini yaparým.”

Emre “Anne ben þimdi abimle daða çýkýyorum. Misafirleri karanlýk olunca eve getiriyorum.”

Annesi “Oðlum niye gündüz gözüyle gelmiyorsunuz. Gündüzün suyu mu çýktý?”

Emre “Anne misafirlerim utangaç kiþiler. Abacýlýnýn içinde görünürlerse hem siz telaþa düþersiniz hem onlar. Dedi ekledi. Anne sen bizim ahýrý iyice temizle. Ýnekleri yan ahýra sok. Yerlere saman serp.”

Annesi “Hiçbir þey anlamadým. Ama dediðini yapacaðým.”

Emre “Yürü abi gidiyoruz.” Dedi. O an Veysel oradaydý.

Veysel “Emre abi bende sizinle gelebilir miyim?” dedi.

Emre’nin annesi “Ne iþin var orada senin. Anan baban seni merak eder. Yürü hadi dönüyoruz.” Veysel çaresizce uslu bir çocuk oldu. Emre’nin annesi ile yürüdü gitti.

Rýdvan neandertalleri görünce “Bunlarda kim böyle?” diye konuþtu.

Emre “Çok uzun bir hikaye. Ýþin içinde MÝT ajanlarý da var. Buradaki gördüklerini kimseye söyleme. Zamaný gelince onlarý önce televizyona sonra polislere bildireceðim.”

Rýdvan “Sen bunlarý nereden buldun getirdin?”

Sen her zaman þu bilim adamlarý zaman makinesi yaptý. Onu çoðaltsalar da bizde tecrübe etsek diyordun. Ýþte ben bunu cihaz kullanmadan baþardým. Sonra senin için bir geçiþ açarým. Ama þimdi deðil.”

Neeandertaller ve iki kardeþ daðdan inmeye baþlayýnca ortalýk çoktan kararmýþtý. Ýki kardeþ ve neandertaller evin bahçesinden içeriye giriþ yaptýlar. O an Emre’nin annesi ahýrdan çýkýyordu. Neandertalleri görünce “Kim bunlar oðlum. Ýnsan desen insan deðil. Her tarafý kýllý bunlarýn. Yoksa bunlar aklý kýt insanlar mý. Çünkü aðýz ve yüzleri yassý hepsinin. Aklýma öyle geliyor.”

Emre “Misafirlerim bunlar anne. Sana daha sonra detaylýca açýklarým. Þimdi hepimizin karný çok aç. Komþular bizi görmeden hemen içeri girelim.” Dedi Ahýra girdiler.

Saman yýðýnlarýnýn üzerine kurulmuþ sofraya oturdular. Emre’nin annesi çýkmýþtý. Rahatsýz etmek istemiyordu. Kalap önündeki ekmeði aldý. Kokladý. Aðzýna götürüp ýsýrdý. “Alu yaggel.” Dedi. Bu “Hoþuma gitti.” Demekti.

Emre býçakla kestiði somun ekmeklerinin arasýna kavurma koydu. Bütün neandertallere aynýsýndan verdi. Yabancý misafirler yiyeceklerini beðenmiþ iþtahla yiyordu. Emre ayranlarý iþaret etti. “Alýn bundan için.” Dedi.

Kalap “Bu nedir. Süte benziyor.” Deyip önündeki ayran dolu tasý aðzýna götürdü. Ayran hoþuna gitmiþti Kalap’ýn.

Rýdvan “Þimdi ne yapmayý düþünüyorsun. Onlarý böyle besleyip doyuramayýz.”

Emre “Ýyi ki konuþtuðumuz dili bilmiyorlar. Deðilse gerçekten ayýp olurdu. Onlarýn barýnmalarýna gelince yemekten sonra gizlice tekrar daða çýkacaðýz. Ve onlarý emin bir yerde tutacaðým. Gerisini sorma. Onlarla buranýn iliþkisini keseceðim.”

Rýdvan “Nasýl yapacaksýn bunu. Ya yeniden acýkýrlarsa. Ne yiyip ne içecekler.”

Emre hep yanýnda taþýdýðý MÝT’in verdiði kriptolu cep telefonunu çýkardý. “Ýþte sorun halledilmek üzere. Az sonra buraya MÝT ajanlarý damlayacak.” Dedi. Emre MÝT ajaný Vecihi’nin numarasýný tuþladý.

“Alo Vecihi abi. Size danýþmadan bir haltlar karýþtýrdým. Aklýma önce televizyon kanalý geldi. Sonra polisler. Sýkýþýnca da sizi aradým. Þu an evimizin ahýrýnda üç erkek dört diþi ve üç neandertal çocuk var. Onlarý zaman kapýsýndan  tekrar geldikleri yere gönderebilirim. Önce size danýþayým dedim.” Diye konuþtu Emre.

Vecihi “Þimdi oradayýz. Cevdet’le yanýna geleceðiz.” Dedi. Telefon konuþmasýný bitirdiler. O an ahýrýn içinde iki MÝT ajaný belirdi.

Rýdvan “Çaða bayaðý hýzlý uyum saðlýyoruz. Dedi ekledi. Hoþ geldiniz. Oturun þöyle. Kavurmadan yiyin.”

Vecihi “Vaktimiz yok. Bir an önce neandertallerin buradan gitmesi gerekiyor. Emre sende bizimle geleceksin.”

Emre “Rýdvan abi anneme bir hafta sonra yeniden geleceðimi söyle. Bir hafta sonra diplomamý elime alýyorum.”

Rýdvan “Tamam söylerim. Yalnýz abileri buraya ýþýnlayan cihaz nerede satýlýyor onu öðrenmek istiyorum.”

Vecihi “Henüz bu cihazlar prototip aþamasýnda. Daha da geliþtirilip piyasaya yakýn zamanda sunulacak.”

Emre ve neandertaller hazýrdý. Vecihi “Gidiyoruz.” Dedi. Elindeki cihaza dokunur dokunmaz Rýdvan ahýrda yalnýz kaldý.

Ankara’da MÝT binasýnýn bir odasýnda ortaya çýktýlar. Vecihi “Ne yaptýn sen Emre. Ya zaman akýþý tüm dünya için deðiþseydi.”

Emre “Korkmayýn deðiþmez. Çünkü benim yaptýðým þey beyin gücü ile. Ortaya sadece kýrmýzý nurdan ýþýk çýkýyor. Nuru düþünceden baþka etkileyen bir þey yok. Zaman kapýsý açýlýrken ve kapanýrken hiçbir zararý olmaz.”

Vecihi “Peki dediðin gibi olsun. Yalnýz senin Ýskenderun’a gidip neandetallerle ailene görünmen hiç iyi olmadý. Olay kýsa zamanda duyulursa hiç þaþmam. Duyulsa bir sorun çýkmaz. Ama bizim olayý ört bas etmemiz zorlaþýr. Artýk sorulan sorularý biz üstlenip zaman kapýsý projesi deðil diyeceðiz.”

Emre “O zaman bütün sorunlar ortadan kalktý demektir. Ben artýk gidebilirim.”

Vecihi müsaadesini verdi. Emre birden göz önünden kayboldu. Konya’daki Mehmet’in kiralýk evinde ortaya çýktý. Ýçeride Mehmet yoktu. Emre lavaboya girip elini yüzünü temizledi. Kurulandý. Þimdi yapmasý gereken tek þey dýþarýya çýkýp üniversitenin yurduna gitmekti. Binadan çýkýp üniversiteye doðru yol aldý.

Emre yurdun önüne neþe içinde geldi. Yurt giriþinde Tülay’ý gördü. Tülay Emre’yi görünce yerinden kalkýp yanýna yaklaþtý. “Hoþ geldin.” Diyerek onun elini sýktý. Sonra “Senden konuþuyorduk. Senin bana öðrettiðin matematik rabýtasý ile ilgili. Gel de arkadaþým Nimet’e sen detaylýca anlat.”

Emre “Benim nereden geldiðimi merak etmiyor musun?”

Tülay “Senin nerede olduðunu biliyorum. Dün Mehmet’in evindeymiþsin. O söyledi.”

Emre yurdun giriþine geldi. Boþ taburenin birine oturdu. Orada Nimet’ten baþka birkaç erkek öðrenci de vardý.

“Bak Nimet dedi Emre. Önce matematiði somut bir þeymiþ gibi hayal edeceksin. Ve somut olan matematikten kalbine mavi alev rengindeki nurun aktýðýný en az on beþ dakika düþüneceksin. Bunu günde bir defa yapman yeterli. Bak o zaman anlaþýlmaz matematik ne kadar kolay çözülüyor.”

Kendileri ile birlikte oturan yurdun güvenlik görevlisi araya girdi. “Peki bu rabýtayý çok zengin olmak içinde kullanabilir miyiz?” dedi.

Emre “Zor kavuþulacak þeyler için elbet rabýta yaparsýn. Zihin, ulaþýlmasý zor þeylere girdi mi ve bunu nur yolu ile elde etmeye çalýþtý mý isyan eder. O zaman maneviyatýn sana küser ve sana cephe alýr.”

Görevli “Anlýyorum seni. Yani hakkýmýz olamayan þeyde nur bizi çarpar diyorsun.”

Emre “Aynen öyle.” dedi.

Sohbetin konusu deðiþti. Erkek öðrenciler futbol maçý konuþmaya baþladý. Biraz þaka biraz ciddiyet ile zaman ilerliyor, gecenin ayazý üzerlerine vuruyordu. Bu soðukta iki kýz Nimet ve Tülay üþümüþlerdi. Kýzlar müsaade alýp hemen ilerideki kendi yurtlarýna hýzla yürüyerek gittiler.

Çuki hala kararsýzdý. Kaçak avcýlarý bulamamýþ ve yeniden aramak ona külfetli gelecekti. Çünkü ava çýkmalarý gerekiyordu. Avcýlarýný tekrar kaçaklarýn peþine taksa kampta yalnýz kendi kalacak av yeteneði az olan diþilerle de bir þey yapamayacaðý için klan açlýk çekecekti.

Çuki son kararýný verdi. Ve konuþtu. “Siz avcýlarým benim esas neyin peþinde olduðumu bilmiyorsunuz. Büyük avcýnýn bana öðrettiði güneþ rabýtasýný ilerlettim. Ve Curindi büyük avcýnýn yaþadýðý yere geçen ýþýklý kapýsýný açmayý baþardým. Sizlerden tek istediðim ben ýþýðýn içinden geçtiðimde meraklanmamanýz. Iþýðýn içine nasýl gireceksem ayný þekilde geri çýkacaðým. Sizin söylediðiniz gibi kaçaklarýn izi birden bire kesiliyorsa onlarýnda Curindi büyük avcýnýn yaþadýðý yere geçmiþ olmasý gerekiyor. Güneþ rabýtasýný onlarda biliyor.”

Cimden “Biz hiç bir zaman senin sözünden çýkmayýz. Eðer Curindi’nin yaþadýðý yere gidersen bize de içimizi dans ettiren içeceklerden getir. Belki bilmediðimiz yiyecekler de vardýr. Onlardan da getir.”

Çuki o an gözleri açýk rabýtaya baþladý. “Destur ya büyük avcýnýn yaþadýðý yere açýlan geçit.” Dedi. O an klan kampýnda ýþýk huzmesi görüldü. Iþýk huzmesi zayýftý ama Çuki bunun içinden geçebildi. Ardýndan ýþýk ve Çuki görünmez oldu.

Cimden þaþkýnlýkla “Gitti, gitti. Geçidi açmayý baþardý.” Diyerek ellerini birbirine çarptý birkaç kez.

Pucul “Biz  de artýk ava çýkmalýyýz. Yiyeceklerimiz azaldý. Ne varsa ormanýn içinde var. Hazýrlanýn.”

Üç avcý mýzraklarýnýn uçlarýný kontrol etti. Parlak aletlerin mýzrakla baðlanýþlarýnýn saðlamlýðýný test ettiler.  Ava Uniste ve Bullado’da dahil oldu. Ormanýn içine daldýlar. Gözden kayboldular.

Çuki karþý tarafa geçince önce þaþýrdý. Sonra dikkatle çevresini gözetledi. Karþýda uçsuz bucaksýz su yýðýný deniz vardý. Çuki “Galiba Curindi büyük avcýnýn yeri burasý. Dur bakalým. Hele daðdan aþaðýya ineyim.” Diye söylendi.

Çuki aþaðýda Curindi’ye benzeyen insanlar gördü. Onlara görünmek istemedi. Aðaçlarýn arasýna gizlendi. Bir büyük avcý diþisi onu gördü. “Hey sen kimsin öyle. Kimi gözetliyorsun?” dedi.

Çuki aðacýn arkasýndan kendini gösterince kadýn çýðlýk attý. Sonra bayýldý. Çuki oradan hýzla uzaklaþtý. Ýnsanlar Çuki’yi görüyor ama onun kostüm giymiþ bir tiyatrocu olduðunu zannediyordu. Çuki’ye iliþmediler. Çuki küçüklü büyüklü tepeleri, düzlükleri aþarak denize kadar geldi.

Yoldan arabalar geçip gidiyordu. Çuki akýllýydý. Hiçbir arabaya iltifat edip bakmýyordu. Bunlarý öðrenmiþti. Bu hareket edenler büyük avcýya benzeyen insanlarýn hareket eden çadýrlarýydý. Yürümeye baþladý. Akçay köprüsünü geçti. Ve yarým saatlik yolu da geçerek Ýskenderun’a çarþýya giriþ yaptý. Ýnsanlar Çuki’ye aldýrýþ etmedi. Çuki yine bir tiyatrocu zannedildi. Ama elindeki mýzrakla çok ilginç bir görünüþü vardý.

Çuki çarþýda ilerlerken burnuna güzel kokular geldi. Ýç gýcýklayýcý ve tahrik edici kokular. Bu kokular yanýndan diþiler geçerken oluþuyordu. O an bir dükkanýn önünde durdu. Ayný kokular buradan da geliyordu. Dükkan sahibi Çuki’yi görünce içeriden bir parfüm þiþesi alýp Çuki’ye verdi.

Dükkan sahibi “Al bakalým koca ayýcýk. Siz tiyatrocu musunuz?” dedi.

Çuki “Ben büyük avcýyý arýyorum. Nerede yaþýyor o?”

Dükkan sahibi “Az ileride tiyatro binasý var. Köþeyi dönünce ileride. Senin aradýðýn yer orasý.”

Çuki “Tamam. Oraya gidiyorum.” Dedi ve yürüdü. Az sonra burnuna iþtah açýcý kokular gelmeye baþladý. Kokuyu takip etti. Kaynaðýný buldu. Bir dönerci býçaðý ile piþmiþ et kesiyordu.

Çuki yaklaþtý. “Karným çok aç. Bana et verebilir misin?” dedi.

Döner ustasý “Tabi gel otur içeriye. Karnýný doyurur gidersin.”

Çuki içeriye girdi. Usta hemen üç adet döner dürümü hazýrladý. Yanýnda ayran ile Çuki’ye verdi. Çuki yiyeceðini yavaþ yemeye çalýþtý. Çünkü þimdiye kadar gördüðü tüm büyük avcýlar hep nazik ve kibardý. Onlar gibi olmak istiyordu.

Dürümü ýsýrýrken ayraný alýp içti. Çuki kibarlýðý elinden býrakmadý. Yemeðini bitirdikten sonra yerinden kalkarken avucunda üzeri resimli bir kaðýt hissetti. Çuki onu döner ustasýna verdi. “Al senin olsun.” Dedi Çuki.

Usta “Dur paranýn üstünü vereyim.” Dedi. Çuki uzatýlan parayý aldý. Þimdi yavaþ yavaþ anlýyordu. “Bu para denen þey yiyeceðe karþýlýk verdiði hediye” dedi içinden. Ardýndan sordu kendine. “Peki bir anda para avucuma nasýl geldi?”

Bunu Curindi’nin bir yardýmý olarak algýladý. Ve oradan uzaklaþtý. Sahile kadar geldi. Genç bir çift onu gördü. Cebinden cep telefonunu çýkartýp onunla fotoðraf çekinme isteðinde bulundu. Çuki hem erkekle hem diþisi ile poz verdi. Ardýndan diþi cebinden yine para denen resimli kaðýttan çýkartýp Çuki’ye verdi. Yanýndan ayrýldýlar.

Çuki insanlarýn masa kenarýnda sandalyelerde oturduðu bir yere geldi. O da boþ bir sandalyeye oturdu. Garson yanýna geldi. Bir bardak çay verdi ona. Çuki “Ýçince dans ettiren sývýlarýnýzdan var mý sizde?” dedi.

Garson “Hemen getiriyorum.” Dedi. Uzaklaþtý. Garson ocaða girip bir þiþe bira ve bardaðý ile geri geldi. Çuki’nin masasýnýn üzerine koydu. Çuki “Sana para vereyim.” Dedi. Elinde ne kadar para varsa garsona verdi.

Garson “Sende iki ellilik var. Birini bozup getiriyorum.” Dedi. Ocaða girdi. Garson geldiðinde Çuki’nin eline yine para verdi.

Çuki içkisini yudumluyordu. O ara bir kamera ve bir spiker göründü. Çuki’yi filme alýyorlardý. Spiker konuþuyordu. “Bazý vatandaþlarýmýz bu tuhaf görünen kiþiyi tiyatrocu zannetmiþ. Ama konuþunca onun üzerindeki tüylü kýllý þeyin kostüm deðil kedisinin gerçek bedeni olduðunu görmüþler. Þimdi bizde bu olayýn peþindeyiz. Kiþimiz gördüðünüz gibi bizden habersiz bize arkasý dönük.” Dedi.

Spiker yürüdü. Çuki’nin yanýna geldi. “Bize nereden geldiðini söyler misin arkadaþý?” dedi.

Çuki spikere baktý. “Ben daðda yaþayan yalnýz biriyim. Ben canavar deðilim. Ben büyük avcýyý arýyorum.” Dedi.

Spiker yeniden konuþtu. “Büyük avcý dediðin kimdir necidir?”

O an polis arabasý sireni duyuldu. Polis arabasý çay bahçesinin önünde durdu. Polisler aþaðýya indi. Spiker ve kameraman dönüp polislere baktý.

Polislerden biri “Dikkat çeken kiþi bu mu?” dedi.

Spiker bayan “Evet bu. Onu nereye götüreceksiniz?”

Polis “Tabi ki karakola. Kýlýk kýyafet kanununa aykýrý davranýyor.” Dedi. Çuki’nin kolunu tuttu. “Kalk bakalým. Gidiyoruz.” Dedi. Çuki kalktý. Polislerle yürüdü. Polis aracýna bindi. Polis arabasý acý çýðlýklar atan sireni ile oradan uzaklaþtý.

Polisler Çuki’nin tuhaflýðýný sezmede geç kalmadýlar. Onun bir neandertal insan ýrkýndan olduðunu fark ettiler. Polisler gün boyu birbirlerine bu neandertalin nereden geldiðine dair sorular sordu. Ýþin ehemmiyeti MÝT’e kadar uzandý. MÝT ajanlarý haberi alýr almaz aniden polis merkezine geldiler. Çuki’yi Ýskenderun’da gizli bir eve götürdüler.

Geceye kadar Çuki evde tek baþýnaydý. Evde istediðini yiyor istediðini içiyordu.

Çuki’nin dikkati evdeki televizyondaydý. Ýç güdüleri ile televizyonu açmayý baþardý. Televizyon da bir diþi þarký söylüyordu. “Ankara’nýn büklüm büklüm yollarý” diye. Çuki hemen yanýndaki koltuða oturdu. Televizyona adeta içine düþecekmiþ gibi daldý gitti.

Gece yarýsý kapýdan sesler geldi. Ýçeriye yine  tanýdýk yüzlü polisler girdi. Biri “Ne yapýyorsun bakalým Çuki. Keyfin yerinde mi?” dedi.

Çuki “Keyfim gayet yerinde. Bana bundan sonra ne yapacaksýnýz?”

Ayný polis “Senin neandertal olduðun ortaya çýktý. Ve sen bizim dilimizi nasýl öðrendin?”

Çuki “Gayet kolay. Güneþ rabýtasýný geliþtirdim. Ve sizin konuþtuðunuz dile rabýta yaptým.”

Elbet polisler bir þey anlamadý. Bunu anlamayý gereksiz gördüler.

Zaman gece yarýsýný geçmiþti. Çuki’ye polisler ‘Ýkinci bir emre kadar buradasýn’ demiþti. Çuki yatak odasýna girip dinlenmeye çekilince polisler kýsa zamanda çekilip gitti. Evde yalnýz bir polis kaldý. Polisin Çuki’ye göz kulak olmasý gerekiyordu. Polis evin kapýsýný kilitleyip o da kendi odasýna çekildi.

Çuki uyumuyordu. Plan kuruyordu. “Ben rabýtam esnasýnda büyük avcýnýn yaþadýðý yer diye destur çektim. Þimdi anlaþýlýyor. Destur ya Curindi’nin dizinin dibi desem her þey yoluna girecek bende bu kargaþayý yaþamayacaktým.” Diyordu. Yattýðý yerden çýktý. Ayaða kalktý.

“Destur ya Curindi’nin dizinin dibi.” Dedi. Gözleri açýk rabýtaya durdu. Emre’nin bulunduðu yeri rabýta ile kendine çekti. Odanýn içinden büyük bir çember þeklinde ýþýk huzmesi oluþtu. Sonra Çuki ýþýðýn içine girip ortadan kayboldu.

Karþý tarafa geçince yine bir odanýn içindeydi. Bu sefer oda küçüktü. Emre’yi yataðýnda uyur vaziyette buldu. Çuki eliyle Emre’nin omuzunu dürtükledi.

Emre gözlerini kýrpýþtýrarak açtý. “Çuki sen misin?” diye heyecanla yerinden doðruldu.

Çuki “Senin bana öðrettiðin güneþ rabýtasýný geliþtirdim. Ve senin yanýna gelmeyi baþardým. Asýl peþinde olduðum þey kaçak avcýlarýmdý. Ama artýk öðrendiðim rabýta ile onlara ihtiyacým da kalmadý. Seni görmek ve yaþadýðýn yeri öðrenmek istedim.”

Emre “Peki tepkin nedir. Yani burasý sizin yaþadýðýnýz yere benzemiyor.”

Çuki “Elbette sizin yaþadýðýnýz yerde yaþamayacaðým. Daha doðrusu yaþayamam. Çünkü siz burada para ile karýn doyuruyorsunuz. Sizin yaþantýnýz oldukça nazik. Daha doðrusu buradaki her þey nazik. Biz sizlere göre kaba kaçarýz. Görüntümüz sizleri rahatsýz eder. Sanma ki buraya bir daha hiç gelmeyeceðim. Avýmý kendi ormanýmda yakalayacaðým. Karnýmý orada doyurup burada keyif çatacaðým. Ormanlarýnýz bunun için birebir.”

Emre þaþtý kaldý Çuki’ye. Çuki’nin zihin doðasýnda yalnýzca av, diþiler ve yabancýlarla kapýþma olduðunu zannediyordu. Ama þimdiki kurduðu cümleler adeta edebi bir zevkin ürünüydüler. O yüzden Çuki’ye sordu. “Sen Çuki söyle bana. Böyle güzel cümleleri, aðdalý sözleri nereden öðrendin?” dedi.

Çuki “Tabi ki senin öðrettiðin rabýtayý geliþtirerek. Rabýtamý siz insanlarýn konuþtuðu dile yapýnca kolayca karmaþýk cümlelerinizi öðreniyorum. Dedi ekledi. Artýk seni görmüþ ve konuþmuþ oldum. Ve o kaçak avcýlarýmý görürsen benden kaçmasýnlar. Onlara zarar vermeyeceðim. Eðer onlara da geliþtirdiðim rabýtayý öðretebilirsem yaþadýðýmýz yerde daha güçlü ve refah içinde olacaðýz. Seni de arada bir yanýmýza bekleriz.”

Rabýtaya durdu Çuki. Birden göz önünden kayboldu.

Çuki kendi zamanýna gelince aþýrý bir yaðmur baþlamýþtý. Çuki ne yapacaðýný þaþýrmýþtý. Aklýna hemen bir aðaç altýna sýðýnmak geldi. Aðaç altýnda beklerken deri giysisinin kuþaðýndaki küçük parfüm þiþesini çýkardý. Kokladý. Çok güzel kokuyordu hala. “Kim bilir kamptakiler ne çok tepki verecekler. Þaþýracaklar. ‘Bunu nereden buldun Çuki’ diyecekler.” Diye söylendi.

Yaðmur damlalarý aðaç yapraklarýný geçiyor Çuki’yi yine ýslatýyordu. Delice bir fikirdi ama yürümeye karar verdi. Ama hýzlý bir þekilde. Sonra ormanýn içinde koþmaya baþladý. Bir süre sonra kampa ulaþtý. “O da ne kaçak avcýlarý geri dönmüþ, ellerindeki yeni bir aletle uðraþýyorlardý.

Aletten ýþýk çýkýyordu. Çuki’yi gördüler. Aletin ýþýðýný Çuki’ye tuttular öylece. Korkmuþlardý Çuki’den. Çuki onlarýn yanýna gelince “Benden kaçmanýz gereksizdi. Sizi arattým ama bulamadým. Söyleyin bakalým neredeydiniz?” dedi.

Kalap “Biz Curindi büyük avcýnýn yaþadýðý yere gittik. Öyle þeyler gördük ki þaþar kalýrsýn. Büyük avcýnýn halkýndan biri bize bu el feneri denen þeyi verdi.”

Çuki “Benden kaçmasaydýnýz Curindi’nin yaþadýðý yere benimle sizler de gelecektiniz. Çünkü Curindi’nin açtýðý geçidi ben de açtým. Ýçine girdim. Curindi’nin yaþadýðý yere gittim. Neyse çadýrlarýnýza girin. Deðilse ýslanmaktan baþýnýz aðrýyacak. Sonra birkaç gün bunun ýstýrabýný çekersiniz.”

Çuki’nin sözünü dinlediler. Çadýrlarýna girdiler. Kulip Çadýrdan Çuki’ye bakýyordu. Çuki içeriye girdi. “Kulip ýþýk geçidinden girince öyle þeyler yaþadým ki. Sen oraya gitsen bir daha geri dönmek istemezsin. Ama bir sorun var. Büyük avcýnýn halký bizi sevmiyor. Beni orada yaka paça yürüyen çadýra bindirip kendi yaþadýklarý adýna ev dedikleri yere götürdüler. Orada ne dýþarý çýkabildim ne de beni rahat  býraktýlar. Sürekli sorular sordular bana.” Dedi.

Kulip “Ne yapmayý planlýyorsun bundan sonra. Biz diþileri de Curindi’nin yaþadýðý yere götürür müsün. Biz diþiler de orayý görmek istiyoruz.”

Çuki “Ýlk fýrsatta sizi de götüreceðim. Ama bak bende ne var?” dedi. Çuki deri kuþaðýndan parfüm þiþeni çýkardý. Fýskiyesinden Kulip’in üzerine fýþkýrttý.

Kulip “Ne güzel kokuyormuþ bu. Kýrmýzý gül gibi güzel kokuyor. Acaba hangi çiçeðin sývýsý bu?”

Çuki “Bende çözemedim bunu. Þimdiye kadar kokladýðým hiçbir çiçeðin kokusuna benzemiyor. Curindi’nin halký bu. Akýllarýný çalýþtýrarak böyle bir þey yapmýþlar. Orada bundan daha bir sürü var. Ama para denen þeyi onlara veriyorsun. Onlar da senin istediðini veriyorlar dedi. Ekledi. Bak bende para denen þeyden bir tane var.”

Çuki kuþaðýndan parayý çýkardý. Kulip’e verdi. Kulip parayý evirdi çevirdi. Üzerindeki resimlere baktý. Çuki “Þu resme Atatürk deniyor. Bana polisler söyledi. Ve Curindi diye bildiðimiz kiþinin büyük avcý olmadýðýný öðrendim. Ama büyük avcýdan daha büyüðünü keþfettim. Curindi’nin halký Allah diye bir ilaha tapýyorlar. Artýk bundan sonra biz de Allah’a tapacaðýz. Onlar bizden üstün olduðuna göre ilah olarak taptýklarý Allah onlardan daha da üstün olmasý gerek. Ve Allah’ýn diyarýna da cennet diyorlar.”

Kulip “Allah, Allah.” Dedi kendi kendine. Ekledi. “Kulaða hoþ geliyor. Peki söyle bakalým. Allah’tan nasýl bir þey istiyorlar onlar. Bizim gibi en güzel eþyalarýný istekleri olunca Allah’a kurban edip parçalýyorlar mý?”

Çuki “Orasýný bilmiyorum. Ama Allah Curindi gibi görünmezmiþ. Bir isteðin oldu mu Allah’a þükretmen yeterliymiþ. Bizim gibi eþyalarýmýzý kýrýp dökmek gereksizmiþ.”

Çuki’nin karný açtý. Çadýrýn içindeki kuru etlerden birini aldý. Isýrýp yemeye baþladý. Az sonra yaðmur hafifledi. Sonra durdu. Ormanýn þimdiye kadar hiç ötmeyen kuþlarý ötmeye baþladý.

Kamptakiler çadýrlarýndan çýktý. Diþiler Kulip’ten gelen kokuyu alýnca hemen onun yanýna geldiler. Ondaki þiþeyi ellerine aldýlar. Burunlarýna götürüp kokladýlar. Kulip Çuki’den gördüðü þekilde parfümü onlarýn üzerine sýktý.

Koku avcý erkekleri de cezbetti. Kulip onlarýn üzerine de parfüm sýktý. Çuki “Þimdi beni dinleyin. Çadýrlarýmýzdaki yiyecekler sorun olacaðý için hepinizi Curindi’nin diyarýna götüremem. Aklýmda siz diþileri oraya götürmek var. Ama yalnýzca diþileri. Siz avcý erkekler yiyeceklerimizi ve çadýrlarýmýzý bekleyeceksiniz. Biz bir müddet buraya dönmeyeceðiz. Bir dahaki sefere siz avcýlarý da götüreceðim.” Dedi.

Diþiler heyecanlandý. Gidecekleri yeri merak ettiler. Kendi aralarýnda “Curindi’nin evini mi göreceðiz acaba?” diye söylendiler.

Çuki devam etti konuþmasýna. “Oraya gittiðimizde birbirimizden ayrýlmayacaðýz. Ve Curindi halkýnýn arasýna karýþmayacaðýz. Gideceðimiz yerin ismi yeni öðrendiðim Ýzmir kenti. Çiðli’nin daðlarýndan ortaya çýkacaðýz. Ve oraya gittiðimizde Curindi halký olan hiçbir insana görünmeyeceðiz. Aðaçlarýn arkasýna saklanacaðýz. Onlarýn evlerine, yürüyen çadýrlarýna bakacaðýz. Sonra sizi insanlarýn olmadýðý bir deniz kenarýna götüreceðim. Deniz kenarýný bende merak ediyorum. Bakarsýnýz denize de gireriz. Hazýr mýyýz?” dedi.

Diþiler Çuki’nin arkasýna dizilmiþti. Çocuklarda onlarýn yanýndaydý. Çuki gözü açýk rabýtaya durdu. “Ýzmir Çiðli Ormanlarý. Biz neandertal klaný. Destur ya Curindi’nin zamaný.” Dedi.  Ve Çiðli denen yerden önüne güneþ batarken ki kýzýllýkta kýrmýzý nurun aktýðýný düþündü. Iþýk huzmeleri oluþmaya baþladý. Huzme büyüdü büyüdü. Neandertallerin boyunu aþtý. Çuki önce diþileri ve çocuklarý ýþýk geçidine kattý. Sonra kendi girdi. Iþýk huzmesi de geçide girenler de kayboldu.

Geride kalan avcý erkelerden Kalap söylendi. “Çuki bunu yapýyorsa biz de yapabiliriz. Çuki sadece düþündü. Ve geçit açýldý.”

Lamdap “Curindi bize güneþ rabýtasýný öðretirken Çuki’nin kulaðýna bir þeyler fýsýldamýþtý. Eðer o sözcükleri öðrenirsek güneþ rabýtasýný daha iyi anlayacaðýz. Dedi. Ekledi. Güneþin kalbimize aktýðýný düþünüyorduk. Evet böyleydi. Ben birkaç kez bunu denedim. Ama olaðan üstü bir þey yaþamadým. Ne varsa Çuki’nin kulaðýna fýsýldanan sözler de var. Þimdi Çuki’ye bu sözleri sorsak bize söylemez. Liderliðini devam ettirmek için bu sözleri bize söylememesi icap ediyor. Ama bir gün bunu mutlaka öðreneceðiz. Dedi ekledi. Gelin bir ateþ yakalým. Et kýzartalým. Karným çok aç. Açlýktan midem aðrýyor.”

Lamdap’ýn sözünü tuttular. Bir ateþ yaktýlar.

Çuki ýþýðýn içinden karþý tarafa geçince kendilerini ormanýn içinde buldular. Burasý farklýydý. Çuki bunun ayýrdýna vardý sevindi.

Aþaðýda evler görünüyordu. Yürüyen arabalar diþilerin dikkatini çekti. Diþiler memnun oldu bu gördüklerine. Birbirilerine söylenip durdular. Çuki ile beraber daðdan aþaðýya inmeye baþladýlar. Ýnerlerken hep aðaçlarýn arkasýna gizleniyorlardý. Bir süre sonra daðdan inmeyi býraktýlar.

Çuki “Akþam olunca daðdan tamamen ineceðiz. Ve Çiðli’nin deniz kenarýna kadar durmadan ilerleyeceðiz. Karanlýðýn çökmesi bizim için çok önemli. Bizi insanlar fark ederse hem panik yaparlar hem polis denen görevliler bizi alýr götürür. Dedi ekledi. Eðer aranýzda acýkan varsa gideceðimiz yere kadar diþini sýksýn. Denize vardýðýmýzda orada balýk avlayacaðýz. Hiç endiþe etmeyin. Denizin içinde balýklarýn yaþadýðýný da öðrendim.”

Diþiler aç olmadýðýný söylediler. Klanýn çocuklarý da ayný þey söyledi. Aþaðýdan araba kornasý sesleri geliyordu. Bu sesler klan çocuklarýnýn çok hoþuna gitti. Kendi aralarýnda sesleri taklit etmeye  baþladýlar. Sonra Çuki’nin uyarýsý ile sustular.

Akþam olmuþtu. Çuki ve diþiler daðdan aþaðýya iniþe geçtiler. Bazý insanlar onlarý gördü. Korkarak kaçtýlar onlardan. Çuki ve klaný asfalt yola gelince hýzlý geçip giden arabalardan ürktüler. Çuki bile böyle hýzlý giden arabalarý ilk kez bu yolun kenarýnda görüyordu. Nihayet yol bir müddet arabasýz boþ kalýnca koþarak karþýya geçtiler. Karanlýkta düz ovanýn içinde görünmez oldular.

Yürüyerek deniz kenarýna varmak bir hayli uzun sürmüþtü. Etraflarýnda insan emaresi olacak hiçbir þey yoktu. Çuki klanýnýn karnýný doyurmak için mýzraðý ile denize girdi. Balýk avlamaya çalýþtý. Mýzraðýnýn denizde bir iþe yaramadýðýný gördü. Balýklar hiçbir yerde yoktu. Ve karanlýk balýklarý görmeye en büyük engeldi.

Çuki umutsuzca çýktý denizden. Hemen ilerideki aðaçlarý fark etti. “Gelin ileride meyve bulabiliriz.” Dedi. Aðaçlara doðru yürüdüler. Oraya ulaþtýklarýnda Çuki aðaçlarý tanýdý. Bunlar incir aðacýydý. Meyveleri olgunlaþmýþ koparýlmayý bekliyordu. Klan týka basa karnýný bu incirlerle doyurdu. Keyifleri yerine gelmiþti artýk.

Geceye doðruydu. Klanýn uykusu geldi. Sahilde kumlarýn üzerine kývrýldýlar. Uykuya daldýlar.

Sabah güneþinin ýþýðýyla uyandýlar. Çocuklar denize girmiþti. Çuki onlarý uyardý. “Fazla açýlmayýn. Bana bu deniz hileli geliyor. Bu deniz ýrmaklara benzemez. Belki ýrmaðý deniz altýndan akýyordur.” Dedi. Sonra deri postundan olan giysisini çýkardý. Çýrýlçýplak denize girdi. Diþiler hiç oralý deðildi. Avcý erkeklerin çýplaklýðýný çok görmüþlerdi. Alýþkýndýlar buna. Diþiler Çuki’yi seyretmekle yetindi.

Çuki bir an siren sesi duydu. Ýlerden kendilerine doðru araba yaklaþýyordu. Çuki bunun bir polis arabasý olduðunu kýsa zamanda fark etti.  Çuki çocuklara “Hemen denizden çýkýn. Siz diþiler hemen  baþýnýzý eðin. Polisler geliyor.” Dedi.

Çocuklar ve diþiler baþlarýný eðdiler. Polis arabasý bir siren daha çalarak oradan geçti gitti. Çuki “Oh be kurtulduk. Þu insanlar ne çok soru sorarlar bir bilseniz. Onlara cevap vermek için biz neandertallerin dibi düþer. Neyse bundan sonra daha dikkatli olalým. Dedi ekledi. Burnuma et kokusu geliyor. Ama bu et insanlarýn yiyeceðinden geliyor olmalý. Onlarla yüz göz olmak istemeyiz. Karnýmýz acýkýnca insanlarýn dünyasýnda geyik avlayamayýz. Çünkü bu dünyada hiç geyiklerle karþýlaþmadýk. O yüzden biraz daha burada kalýp geri döneceðiz.”

Kulip “Peki insanlar avlanmadan nasýl karnýný doyuruyor. Hiç mi bir þey yemiyorlar?”

Çuki “Zannedersem onlar iþ denen bir þey ile avlanýyorlar. Ama avladýklarý hayvan deðil. Avladýklarý para denen resimli kaðýtlardan. Ýnsanlar önce birbirilerinin ihtiyacýný gideriyorlar. Sonra onlarýn ellerine para veriyorlar. Ýnsanlar avladýklarý o paralarla yiyeceklerle takas yapýyorlar.”

Kulip anlamýþtý söylenenleri. “Týpký birbirimize karþýlýklý verdiðimiz hediyeler gibi. Ama onlarýn birbirine verdikleri para.” Dedi. Sordu diþi aklýyla “Peki Çuki neden biz neandertaller de insanlar gibi para kullanmýyoruz?”

Çuki “Bende bir gün para kullanmanýn yolunu bulacaðýmdan eminim. Týpký güneþ rabýtasýný geliþtirip bu zamana geldiðimizin baþarýsý gibi, aklýmýzý çalýþtýrýp kendi aramýzda ki hediyelerin para ile deðiþ tokuþunun yolu bulacaðým bir gün..”

Diþilerden biri söylendi. “Çuki’nin sözleri ne kadar akýllýca þeyler. Ama para kullanmaya baþlarsak insanlara benzemeye baþlayacaðýz. Ve insanlarýn  sýkýcý yaþantýsý bize de bulaþacak.” Dedi.

Kulip karþýlýk verdi. “Sahiden bunu düþünememiþtim. Avýmýz bizim her þeyimiz.” Dedi.

SON

Tuna M. Yaþar