15 yaþlarýnda idi henüz. 1965 yýlý temmuz ayý. Ortaokulu bitirmiþ; Malatya Bölge Ziraat Okulunun açtýðý yatýlý sýnavlarýna katýlmak üzere uðurluyorlardý delikanlýyý. Tren hareketinde geride kalanlarýn el sallayýþlarýnda; sanki bir daha göremeyecek gibi baktý yaþlý gözlerle.

                              Bir güne yakýn yolculuk sonrasý; nihayet Malatya garýna ulaþmýþtý puslu bir günün akþamüzeri. Giydirdikleri beyaz gömleði nerede ise siyah renge dönüþmüþ, adýmý yere bastýðý halde hala trende gidiyor gibiydi. Etrafýna merak, endiþe ve korku ile bakarken yanýnda birden mavi üniformasý ile yakýþýklý bir adam yaklaþtý o insaný rahatlatan sýcacýk gülüþüyle. Açtý kollarýný “ -Gel bakalým delikanlý” diyerek  kucakladý, öptü . O yüzbaþý,  delikanlýnýn küçükken amca yerine “ Apça ! “  dediði; babasý ile kuzen olan Nihat’tý. Onun sarýlýþý, sýcaklýðý karþýsýnda güvende hissetti kendini bilmediði diyarda. Ve kýsa bir taksi yolculuðundan sonra; eve vardýklarýnda güzeller güzeli, sýcacýk sevgisi  yüzündeki tebessümlere vurmuþ eþi  açtý kapýyý. Bir anne þefkatiyle sarýldýðý delikanlýyý içeri alýp; yedirip içiren ve daha önceden hazýrladýðý yataða götürüp; üstünü örten, saçýný okþayan kadýn ise yengesi Sevim Haným’dý.

                            Hala trende gidiyordu sanki yatakta. Kendini gerilerde ta çocukluðunda gördü birden. Pilot teðmendi amcasý; hep onun yolunu gözlerdi yaz tatillerinde. Düðün bayram eder; þenlenirdi çocuk yüreði. “ Apça “ derdi, onun çantasýndan oyuncaklar çýkarýp vermesini, yine o çantadaki meyveleri arakladýðýný, þapkasýný takýp pozlar verdiðini mahalledeki çocuklara hava attýðýný hatýrladý birden. Uçak kazasý geçirdiði, hastanede yattýðý haberinde büyüklerinin nasýl koþuþturduklarýný ve onun için ellerini açýp çocuk yüreði ile dua ettiðini düþündü sanki dün gibi.  O Sýndýrgý’da tedavi ve müþahade altýnda iken; hemþire olan hayatýnýn kadýný ile tanýþmýþ ve aralarýnda doðan sevdayý evlenmeye kadar taþýdýklarý haberi de hala çýnlýyordu kulaklarýnda. Gökhan ve Hakan adýnda iki evlatlarý vardý. Ýþte; o delikanlý þimdi nice hatýralarý yaþayacaðý ailenin yanýnda idi. Ve bu duygularla uykuya dalýp gitmiþti bile.

                         O üzerindeki, yolculuk boyunca siyaha dönen tek beyaz gömleði yýkanmýþ ve baþ ucuna konulmuþtu. Bu ince düþünceli yengenin ilk jesti idi. Sonra elbette ki üzerine baþýna aldýklarý onca cici giysiler hafýzandaydý. Ertesi gün 2 sün sürecek sýnavlar baþlayacaktý. Matematikten bir konuya takýldý. Elinde kitabý ve kaynak yoktu. Amcasý sýkýntýlý halini fark etmiþ ve gece 22.30 civarýnda bütün iþyerlerinin kapalý olduðunu bile bile sokaða fýrlamýþtý bile. Elinde o elzem olan kitabý görünce çok þaþýrmýþtý. Sevilen biri oluþu ve üniformasýný kullanarak bir kitapçý dükkânýný açtýrmýþtý. Ýþte o konudan 3 soru çýkacaktý imtihanda. Ýmtihaný  kazanmasýna  vesile olacaktý.

                        1980 kiþi girdi iki gün sürecek oturumlara. Ve o onca kiþi içinde 4.  olarak sýnavý kazanmýþtý. Yenge ve amcanýn o anki hallerini asla unutamadý. Sýnavlara bizzat taksi ile götürüp getirmesine kayýt zamaný okula teslim ediþi, velisi  oluþu  ve evci çýkmasýný  saðlamasý dün gibi hafýzanda, gözlerini buðulandýrmaktaydý.

                        Amcasý bir gün onu karþýsýna alýp :” - Biz yoklukla büyüdük, anne baba yok, ama hep mücadele ettik. Madden tek destekçim Babandý. Bütün yýl boyu o meþhur kavanoza her gün para atar, biriktirir ve yaz tatilinde geldiðimde hepsini bana verirdi. Hakký çok bende. Sen bize emanetsin. Ýyi çalýþ, göreyim seni .” dedi. Bu ahde vefalý meftunu olduðu adam ve eþi; Murat’ýn her þeyinde hep oldular. Ýnsan olmayý, merhametli, sevgi dolu olmayý, Atatürkçülüðü, bu millet ve vatan sevgisini aþýladýlar. Oralar da hiç garip hissetmedi kendini; çünkü sýcacýk bir yuvaya sahipti. Var gücüyle çalýþtý ve hep okul birincisi veya ikincisi oldu.

                         Okula dönüþlerinde; harçlýk verirdi amcasý. Ama bunu nedense hep yengesi oda da yokken yapardý. Bir gün ona madeni paralardan üç beþ tane harçlýk verirken; odaya girdi yengesi ve sordu :” - Nihat sen ne yapýyorsun hayatým ?” . “ - Çocuða harçlýk veriyorum ya caným !” “- O ne öyle utanmýyormusun? Koskaca adama madeni bozuk paralar vermeye. Çabuk kaðýt para ver!” diye sitem ve emrederken; amcasý “ - Ama hayatým ben bir memur adamým; o kadar param yok ki !” “ –Vardýr. Vardýr !” diye diretince; amcasý arkasýný dönüp cüzdanýný çýkardý ve  kaðýt 5 lira uzattý. Ve eðildi kulaðýna “ - Ulan sakýn hepsini harcama, üstünü getirirsin !“ demez mi.  Bu espriye hala katýla katýla gülmeye devam eder Murat.

                        Yengesi bambaþka biriydi. Gelen misafirlerinin yanýna çýkarmakta sakýnca görmezdi hiç. Gelin olma kavramý onda yoktu. Bir anne þefkati vardý . Bir gün gelen misafirlerine çikolata ile yanýnda küçücük bardaklar da bir þey ikram ediyordu. Ona çikolatalardan istediði kadar yiyebileceðini ama o þiþedekine dokunmamasýný  tembih etmesine raðmen; merakýna , tadý ve kokusunun cazibesi de eklenince þiþede kalaný bitirmiþti bile. Meðer içtiði likörmüþ. Sadece odanýn döndüðünü ve yengesinin onu kucaklayýp yataða attýðýný hatýrlýyordu uyandýðýnda. Ve bu olaya birde tuvalette sigara içmeleri eklenince;  harika insanla hep sýr kaldý aralarýnda. O da çok iyi biliyordu ki amcasý duysa kemiklerini kýrardý.

                       O yaþlarda yaþadýklarýnýz unutulmaz, öðretilenler rehberiniz olur. Ýþte bu iki müstesna insanla ilgili anlattýðý ve bir yýðýn anýlarýnda hep iç geçirip durur. Sevgiler özlemlerde daha da büyür. Ýþte o büyük sevgi yangýnýndaydý. Maalesef hayat gailesi, kimsenin bilemediði taþýnan yükler o kadar isteseniz de sizi vuslattan geri koyar. Gerçi hiçbir mazeretin geçerliliði böyle bir vefa ve minnette olmamalýydý.

                        Eski Malatya denilen bir nahiyedeydi okul. Tamamen erkek öðrencilerden müteþekkil, 300 kiþilik bir mevcutlu ve yatýlýlýydý öðretim ve eðitimi. Kayýt iþlemlerine müteakip yerleþti yatakhanede ki koðuþuna. Alt bir ranzayý seçmiþti. Altlý üstlü 18 ranza ve 36 kiþi. Kiminin horlamasý, kiminin aðlama seslerinde uykuya dalmýþtý, öylesine yorgun ve uykusuzdu. Bambaþka bir yerde, onca kalabalýkta bir baþýnaydý. Çaresi yok alýþacaktý.

                         Okulun futbol sahasýný görünce sevindi, depreþti futbol tutkusu yine ve kendini hiç tanýmadýðý sahada futbol oynayan gençlerin arasýnda buldu birden. Ayaðýnda Çarþamba usülu sivri burun iskarpinleri vardý. Top vardý ya gerisini hiç önemsemedi. Dikkatleri üzerine çekmeyi baþarmýþtý yaptýðý hareketler, sürat ve çalýmlarýyla. Ýyi bir futbol zekasý ve kývraklýðýný pazarlýyordu adeta. Sahadaki biri meðer futboldan sorumlu hocalarýymýþ. Kendini daha ilk günden okul takýmýnýn aday kadrosunda bulmuþtu bile. Ýlerleyen zamanda takýmýn deðiþmez saðaçýðýydý. Muhteþem   asistleri, golleriyle baþarmýþtý ön plana çýkmayý. Çok keyif dolu heyecanlý maçlarda baþarýsýyla mutluluklar yaþadý.

                        Daha ilk seneden sýnýf ve okul birinciliði ünvaný onu bütün hocalarýn tanýmasýna vesile olmuþtu. Gurbet içinde bir sýzý da olsa; amca ve yengesinin çok yakýn ilgi ve sevgileri onu ayakta tutuyor ve alýþýyordu gün geçtikçe.