Kilimin var mý gönül gibi yere sermeye?

Oturup bir sevdiðinle muhabbet etmeye

Ýpek halýlarda oturmuþsun ne eder fayda

Var mý yanýnda oturan bir garip gülümseye

Var mý bir fakir sofranda seninle aþ yemeye

Bir garip ne hoþ olur senin gibi gülünce

Ne zor olur bir sevdiðin aniden ölünce

Elden ne gelir fani dünyadýr alýp gidince

Ýnsan kendini bilir ölüm aný gelince

Var mý bir güzel gönlünde seninle gülümseye

Kimi dinlemez dinleyeni de kendi yorar

Alýr eliyle edebi adabý utanmadan da soyar

Vakitli vakitsiz sýrlarý alýr ortaya koyar

Dayak kâr etmez vurdukça vurun der hiç doymaz

Ver mý bir garip kapýnda seninle yürüye

Aydýnlýk gün gibidir karanlýklar gizleyemez

Laftan sözden anlamaza söyleme gülümsemez

Gönül bu kýrma kýrýlýrsa mimarý yok gelemez

Zalim bu cehennemi kazanýr sanýr ölüm gelmez

Var mý mahallende bir zalim sözünle çürüye

Gülveren ’im ölümdür alýr götürür kalan gönüldür

Gönül aþkla sevince hakka varmak için sevdiði ölümdür

Bir tatlý söz muhabbetle bakýþ gönülden güldürür

Sanmayýn yazdým ben giderken götüreceðim yazdýklarýmý

Götüreceðim bilin ki muhabbet ile sizdeki gülüþtür

Var mý yerken sofranda fakirle yiyeceðin sütlü Nuriye

Mehmet Aluç – Âþýk Gülveren