Online Üye
Online Ziyaretçi
Yıllar Önce…
Bir kadın varmış
Çaresiz,yapayalnız…
Yaşanmışlıklarını
Özlemlerini sorgulayan
Keşkeleriyle savaşan
Bir kadın.
Her nedense ölüme aşıkmış ölesiye
Yaşam Senfonisi çalarken
Hep dans edermiş Ölüm’le.
Şiirler yazarmış ölüm üzerine,
Çağırırmış onu gündüz gece.
Bir gün…
Biri gelmiş aniden.
Adı yokmuş bilinen.
Kadın, “ÇOCUK” demiş ona.
Çocuk…
Işık olmuş karanlığına,
Dost olmuş yalnızlığına,
Yıkmış keşkelerini birer birer,
Susmuş Ölüm haykıran dizeler.
Ama Vakti
geldiğinde.
Geldiği gibi Sessiz , zamansız gitmiş uzaklara.
Kadın…
Son şiirini yazmış gözyaşlarıyla,
Gömmüş ruhunun karanlıklarına.
Hep beklermiş O günden beri.
Gelir diye belki.
Az zaman , uz zaman geçmeden
Çocuk çıkagelmiş
aniden.
Kadın şaşkın sevincinden
Çocuk ise hüzünlü ve kaygılı
Konuşmuşlar eskiden ,yeniden
Acılarını ,umutsuzluklarını
Nefretlerini damla damla.
Akıtmışlar Hayat Okyanusuna
Bitmiş kelimeler…
Dolmuş zaman…Kırılmış kum saati.
Ve …
Kadınla Çocuk el ele
Yelken açmışlar
……………………..BİLİNMEYEN’e..
…………………………………ENA.